Roek Lips vecht voor zijn leven: ‘In de diepste momenten voel ik mij gedragen’

‘Het was juist op een punt dat ik dacht: ik heb de boel weer op orde’, vertelt hij. ‘Ik was met mooie dingen bezig. Had het gevoel dat ik een beetje aan het oogsten was na een lange tijd van investeren en na een lange tijd te leven met de vraag: hoe leef ik dit leven? En toen kwam dit bericht. Ik had het totaal niet aan zien komen. Ik had geen klachten. Ineens was het er.’

Op het randje

Roek heeft vaker de dood in de ogen gekeken. Als kind was hij al ernstig ziek, lag op het randje van de dood en ook toen hij 14 was verdronk hij bijna in de botlekhaven in Rotterdam. Door een val van een binnenvaartschip raakte hij buiten bewustzijn. ‘Rijkswaterstaat heeft me eruit kunnen redden. Het was een ervaring waar ik nooit veel over heb gepraat, maar ik droeg het wel altijd bij me. Ik denk dat er achteraf ook wel een soort fascinatie ontstond voor wat doodgaan nu eigenlijk is. Ik ben dichtbij geweest.’

Andere boeg

Samen met Elsbeth blikt hij ook terug op het overlijden van zijn zoon Job, die in de zee verdween. Of hij veranderd is? ‘Niet echt als in een Roek voor en na. Maar dingen kwamen wel in een treinversnelling. Ik ben gestopt met mijn werk – ik was dankbaar voor de dingen die ik heb mogen doen. Maar ik wilde het wel over een andere boeg gooien.’ Roek ging gesprekken voeren over de zin van het leven, de zin van het bestaan. ‘Het is me eigenlijk overkomen. In eerste instantie was het de jonge Alexander Klöpping, die bezig was om Blendle op te richten. Een hele slimme, intelligente jongen. Hij belde me en zei: je hebt geen baan, kun je mijn mentor zijn? Toen ben ik met hem mee gaan denken en voordat ik het wist was ik allerlei mensen aan het begeleiden en met ze mee aan het denken over levensvragen. Ik kwam steeds meer mensen tegen die de vraag hadden: waar zijn we naartoe onderweg? Uiteindelijk gaat het erom of jij de weg kiest die jou gekozen heeft. Het is belangrijk om steeds op zoek te gaan naar de Bron. En soms zijn er dingen in je leven nodig om daar weer makkelijk mee in contact te komen. Op de dieptepunten van het leven heb ik dat geleerd.

Gedragen

‘Dat merkte ik na het overlijden van mijn zoon’, vervolgt Roek, ‘maar ook na mijn ziekte. Ik heb wel gedacht: hoe ga ik dit doen als mens, als vader. Ik dacht: hier kom ik niet meer overheen. Dit is onmenselijk. Ik herinner me een moment dat ik me op de grond heb laten vallen en enorm heb liggen huilen. En op dat moment was er iets. En had ik het gevoel dat ik in mijn diepste verdriet word ik gedragen. Dat gevoel is nooit meer bij me weggeweest.’

Overgave

‘Ook in mijn ziekte voelde ik dat, al was het loodzwaar. Alle slijmvliezen gaan stuk, je hebt overal pijn. Ik heb maanden in isolatie in een kleine kamer doorgebracht. Het uitzichtloze, het leven zonder perspectief. Er was een kans dat de behandeling niet zou slagen. De optelsom van die dingen maakte dat er een moment kwam dat ik niet meer wilde. Het heeft een tijd geduurd voordat ik dat toch weer kon voelen en dat had met overgave te maken.’

Luister het hele gesprek dat Roek met Elsbeth had hier.