Roos Schlikker in 'De laatste 24 uur'

Roos opent de deur van haar pittoreske huis, midden in de Jordaan in Amsterdam. We lopen drie trappen op, waarbij we een bureau, kinderschoenen en katten passeren. “We hebben vier Britse kortharen. Ze zijn hartstikke dom,” lacht Roos. “Ga zitten!” De blauwfluwelen stoelen aan de eettafel zijn een klein onderdeel van de creatieve gezelligheid in het huis. Kunst, grote meubels en tierelantijntjes sieren de kamer.

Diepe gesprekken

In De laatste 24 uur leven vier BN’ers zogenaamd – de titel zegt het al – hun laatste 24 uur. Naast Roos zijn dit Albert Verlinde, Willeke Alberti en Jörgen Raymann. Ze spreken hun dierbaren een ‘laatste keer’ en ondernemen op maat gesneden activiteiten. Roos moest voorafgaand aan haar deelname vertellen welke mensen in haar leven belangrijk zijn. “Dat maakte het spannend. Wat zeggen ze over mij? En wat gaan de programmamakers daarmee doen? Gelukkig hadden de makers hele leuke dingen voor me bedacht, zoals indoor skydiven en portretschilderen.”
Bert van Leeuwen brengt elke aflevering een andere BN’er met zijn auto naar de activiteiten. “Tijdens die ritten heb ik diepe gesprekken met hem gehad over mijn werk, mijn moeder en de dood; dat vond ik heel fijn. De uitzending geeft een compleet beeld van wie ik ben en waar ik nu sta in mijn leven. Maar als ik echt binnen 24 uur doodga, ga ik niet met een camera op mijn smoel in de auto bij Bert zitten,” zegt ze met een grote grijns. “Dan ga ik thuiszitten met mijn naasten: mijn man, vader, twee zoons en mijn beste vriendinnen.”

Door de pijn heen

Roos’ moeder is op 68-jarige leeftijd overleden na een val van de trap, in augustus 2017. In de rouwperiode schrok Roos soms tien keer per nacht wakker, zegt ze. “Als iemand overleden is, duurt het heel lang voordat het in je wezen zit, voordat je het snapt. Maandenlang dacht ik: er is iets heel ergs gebeurd, maar wat? Dan drong het tot me door: mijn moeder is overleden, ik heb haar begraven. Iedere keer moest ik door die pijn heen; dat was heel onprettig.”
Inmiddels overkomt Roos dit niet meer. “Ik droom nog weleens over mijn moeder, maar ik word nooit meer wakker met het idee dat ze nog leeft. Het is een cliché; maar de tijd heelt alle wonden.”
Mijn moeder had een bipolaire stoornis en kreeg pas tien jaar geleden die diagnose. Voor de buitenwereld hielden we altijd verborgen dat ze anders was dan anderen, waardoor we lang een eilandje met ons drieën waren. Daardoor heb ik een bijzondere band met mijn vader opgebouwd.”

Ben je bang om ook je vader te verliezen?
“Soms vliegt dat idee me opeens aan, dan raak ik een beetje in paniek. Ik moet er niet aan denken hem te verliezen. Hij is namelijk niet alleen mijn vader, maar ook mijn beste vriend.
Van jongs af aan hadden we uitgebreide gesprekken over de dood, religie, politiek en kunst. Ik voel geen afstand tot hem, maar dat zorgt ook voor een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Als hij ongelukkig of ziek is, doet dat me fysiek pijn. Maar wát een rijkdom is het om die pijn te voelen. Omdat ik geen broers of zussen heb, is mijn vader de enige die mijn geschiedenis heeft meegemaakt. Als hij weg is, is mijn jeugd alleen nog maar van mij. Dat is een gekke gedachte.”

Extreme stress

“Ik ben na het overlijden van mijn moeder behoorlijk hard door blijven rennen; ik had het gevoel dat dat moest,” vervolgt Roos. “Maar na een aantal maanden kreeg ik last van een evenwichtsstoornis, BPPD (Benigne Paroxysmale Positie Duizeligheid, red.). Ik kreeg aanvallen van duizeligheid, die wel zes tot acht uur konden duren. Mijn lichaam had me letterlijk uit mijn evenwicht gebracht. Iedereen kan deze stoornis krijgen, maar het komt vaker voor bij mensen die onder extreme stress hebben gestaan of een trauma hebben meegemaakt. Ik moest me aan de BPPD overgeven, maar bleef werken. Uiteindelijk ben ik toch twee maanden op de bank gaan zitten en toen pas ging ik echt het rouwproces in. Daarna ben ik langzaam weer opgekrabbeld.”

Elly en Rikkert

“Ik stel me voor dat mijn moeder nog meekijkt en ik hoop dat ze ziet dat het goed met ons gaat,” zegt ze even later. “Dat we intens verdrietig zijn geweest om haar dood, maar ook heel gelukkig zijn. En ze moet zien hoe leuk mijn kinderen zijn. Toen ik mijn moeders huis uitruimde, kwam ik veel opschrijfboekjes tegen. Die heb ik allemaal bewaard. Ze kon goed beschrijven wat er in haar hoofd omging. Er stonden ook liederen in, van Dolly Parton en psalmen tot Elly en Rikkert. Mijn moeder was een happy clappy gelovige. Ik houd haar als het ware in leven door tegen haar te praten. Zo heeft ze iets achtergelaten, en dat is misschien wel de zin van het leven.”

Tekst: Anouk van de Schootbrugge Beeld: Miss Jack