Ruben en Priscilla runnen camping de Regenboog in Tsjechië

Een gekke gewaarwording als je voor het eerst het licht glooiende terrein van de Regenboog in Šluknov oprijdt, net over de Duitse grens: er is nergens een camping te zien. Alleen gras, een steenachtig weggetje omhoog en links en rechts bomen.
Maar sta je eenmaal op de top van het heuveltje voorbij de receptie, dan ontvouwt zich plotseling een prachtig panorama. Voor je ligt een twaalf hectare groot kampeerterrein, omringd door verre heuvels, bossen en – dichterbij – een glinsterend meertje. Met overal ruime staplekken voor tenten, campers en caravans. Maar ook blokhutten en safaritenten, een speeltuin, beachvolleybal- en voetbalvelden, plus een kampvuurplek.

Precies in het hoogseizoen

Inmiddels is dit al zes jaar lang de plek waar Priscilla (30) en Ruben (32) permanent wonen en werken, waar hun zoontje Jona in december 2020 geboren is én waar ze toeleven naar verdere gezinsuitbreiding. Priscilla is zwanger van een tweeling en hoopt in juli te bevallen, in Tsjechië.
“Nota bene precies in het hoogseizoen, als het hier echt aanpoten is”, zegt Ruben lachend.
Na een voorspoedige rit – een slordige 750 kilometer vanuit Nederland – ontmoeten we elkaar in de late middag. Priscilla zit aan een wit bureau achter de computer in de receptieruimte, haar handen rustend op haar ronde buik. Ruben staat schuin voor haar. Jona hangt, een beetje verlegen, om zijn nek.

Klein Zwitserland

Ruben overhandigt de sleutel van een van de zespersoons blokhutten met veranda die ze voor ons hebben gereserveerd. Priscilla geeft ons een A4’tje met de plattegrond van de camping, en omcirkelt de plek. “Als je de heuvel oprijdt, ga je daarna meteen rechtsaf.”
“Er zijn hier in de buurt diverse restaurants waar jullie vanavond voor rond de tien euro prima kunnen eten”, zegt Ruben. “Morgenochtend na het ontbijt wil ik jullie laten zien hoe mooi dit deel van Tsjechië is; ze noemen het niet voor niets Klein Zwitserland.”

Zespersoons blokhut

Vandaag – het is de dinsdag voor Pinksteren – zijn er maar een handjevol andere campinggasten: een Tsjech in een camper en enkele Nederlanders met een caravan. Maar komend weekend verwachten Ruben en Priscilla er ruim honderd, vooral vanuit Duitsland.
We installeren ons in de zespersoons blokhut, die lekker naar hout geurt. Daarna genieten we in een plaatsje verderop (Rožany) op een beschaduwd buitenterras van een lekkere avondmaaltijd, terwijl de dag langzaam afkoelt.

Je vindt hier een zeer uitgestrekt netwerk van wandelpaden

Sprookjesachtige dorpjes

“Priscilla blijft op de camping”, zegt Ruben de volgende ochtend – opnieuw een stralende dag – als we in zijn auto stappen. “Ze is nu dertig weken zwanger en heeft veel te weinig energie voor de uitdagende wandeling die ik in gedachten heb.”
In dit soms ruige heuvellandschap – bezaaid met soms sprookjesachtige dorpjes, bomen, enorme rotspartijen en koele beekjes – vind je een zeer uitgestrekt netwerk van wandelpaden. IJzeren trappetjes leiden hoger de heuvelflanken op, met her en der mooie uitkijk- en picknickplekken. Net als op de camping, hoor je hier voortdurend vrolijk vogelgekwetter – alsof je in een volière bent.

Rijk aan natuurschoon

“Ik wandel en klim graag in dit gebied”, vertelt Ruben, die is opgeleid als outdoor-sportinstructeur. “Alleen, of met vrienden en familie uit Nederland; die komen gelukkig vaak deze kant op.” Voordat hij naar Tsjechië emigreerde, werkte Ruben in Nederland als manager van een klimbos.
Hij kijkt genietend om zich heen, met de zon op zijn gezicht. “Dit is het armste gedeelte van Tsjechië, maar ontzettend rijk aan natuurschoon. Elk seizoen is het hier schitterend.”
Na een inderdaad uitdagende wandeling, met diverse steile beklimmingen en dito afdalingen, stappen we moe maar voldaan weer in de auto. “Ik wil jullie graag nog een andere mooie plek in deze omgeving laten zien.”

In de warme bries

De Tsjechische naam van die volgende bestemming is een regelrechte tongbreker: Hrad Tolštejn. De Duitse aanduiding bekt beslist beter: Tollenstein.
De ruïne van dit middeleeuwse kasteel is fraai gelegen op een heuvel, “670 meter boven de zeespiegel”, meldt Ruben terwijl we vanaf de parkeerplaats omhooglopen. Er is een restaurantje bij de kasteelruïne. Op het betegelde terras zitten plukjes middelbare scholieren. Boven hun hoofden wiegen een paar parasols in de warme bries.
Op het hoogste punt heb je een 360 graden-uitzicht dat het goed zou doen in de zomercatalogus van reisaanbieders.

Elk seizoen is het hier schitterend

Maar een fractie

Ruben wijst in de heldere verte. “Daar ligt Duitsland al”, zegt hij. Om zich heen gebarend: “Mooi is het hier, hè? Dit soort plekken – het zijn er nog véél meer – is een van de redenen waarom ik Tsjechië zo’n fijn land vind om te wonen. Ik kan jullie er vanmorgen maar een fractie van laten zien. We hebben mensen die drie weken op onze camping hebben gestaan en het jaar daarna terugkomen omdat er nog zo veel meer te ontdekken was.”
Als we de heuvel weer afdalen, stommelt een buslading basisschoolleerlingen (allemaal met pet en rugzakje, de meesten met zonnebril) onder begeleiding de ruïneheuvel op.

Hete zomerdagen

Rond 14.00 uur parkeren we weer op de camping in Šluknov, We treffen Priscilla en Jona (beiden net wakker na een middagslaapje) in het gezellig ingerichte jeugdhonk, tegenover de receptie.
“Hier is het, dankzij deze dikke muren, ook op hete zomerdagen heerlijk koel”, zegt ze. “Misschien dat we hier ook nog eens een leuk terras maken, en een barretje. Glimlachend: “Zo heb je op een camping altijd wel dromen en nieuwe projecten.”
De jeugd kan zich hier zo te zien prima vermaken met onder andere een dartbord, een karaoke-set en een zware tafelvoetbaltafel. “Jongeren hebben echt zo’n eigen plek nodig”, weet Priscilla. “Als ik hen hier in de zomermaanden zie genieten, geniet ik daar zelf ook van.”

Uit allerlei kerken

Ruben en Priscilla vertellen dat ze vroeger “nóóit” hadden kunnen bedenken dat ze op een dag naar Tsjechië zouden emigreren.
“Wél dat we samen – in Nederland of daarbuiten – een christelijke camping zouden runnen, want dat was al langere tijd een droom van ons”, zegt Priscilla, die net als haar man van kinds af aan heeft gekampeerd met haar ouders. “Een plek waar christenen uit allerlei kerken elkaar op een ontspannen manier kunnen ontmoeten, dat leek ons geweldig. Een christelijke camping met, in het hoogseizoen, mooie activiteiten voor jong en oud. Een plek voor Gods koninkrijk. Op zondag hebben we een 'openluchtdienst' met sprekers, voor wie dat wil daarna een wandeling met gespreksvragen, en ’s avonds vaak een sing-in.”

(Tekst gaat door onder de video)

De weergave van deze video vereist jouw toestemming voor social media cookies.

Toestemmingen aanpassen

‘Ja, dit is het’

Ruben wrijft over Jona’s kuif en zegt: “Het grappige is dat mijn vader ook droomde van een eigen camping. Maar bij hem is het er nooit van gekomen. Priscilla en ik hadden eerder ook wel wat andere campings bekeken, bijvoorbeeld in Duitsland. Alleen zagen we daar geen potentie in. Toen zagen we een advertentie – ik meen in het AD – van Camping de Regenboog: de Nederlandse eigenaar zocht een opvolger.”
Priscilla: “We zijn in gesprek gegaan. Samen met hem en Rubens vader hebben we daarna ook de camping en de omgeving bekeken, in februari 2016. Toen ik voor het eerst op dat grasheuveltje aan het begin van de camping stond en het hele terrein zag liggen, was het net of alle puzzelstukjes op hun plek vielen. Ja, dacht ik, dit is het. Hier wil God ons hebben.”

We waren natuurlijk echt nog broekies, hè?

Nog aan het studeren

Ruben en Priscilla keerden enthousiast terug naar Nederland. Ze zagen het helemaal zitten om deze christelijke camping in Tsjechië te gaan runnen.
Ruben: “We waren al verloofd, maar hadden nog niet direct trouwplannen. Priscilla was namelijk nog volop aan het studeren, bedrijfseconomie. Vanwege de camping besloten we toch snel te trouwen.”
“Eerst wilden we onze bruiloft klein houden,” blikt Priscilla terug, “maar uiteindelijk kozen we toch voor een groot feest. Ook om daarmee als het ware ons afscheid van Nederland te markeren, en het begin van dit nieuwe hoofdstuk.”

Gekke periode

Ruben, grinnikend: “Het was een gekke en hectische periode. Na ons huwelijk ben ik zelf al snel hierheen verhuisd, om dingen op te bouwen en voor te bereiden. Priscilla bleef nog tot juli in Nederland, om af te studeren.”
Geen ideale start voor jonggehuwden, geven ze toe. “Gelukkig zagen we elkaar in die maanden na ons huwelijk wel geregeld, hoor”, nuanceert Priscilla. Richting Ruben: “Ik ging soms naar Tsjechië, en jij kwam af en toe terug. Toen we trouwden, wisten we allebei: we gaan hier samen onze toekomst opbouwen.” “Dat we zo’n duidelijk doel voor ogen hadden, hielp ook”, vult hij aan. Tegen haar: “We waren natuurlijk echt nog broekies, hè? Toen we zes jaar terug begonnen, was ik 25 en jij 23.” Priscilla, lachend: “Maar we zijn hier samen snel volwassen geworden.”

'Best frustrerend, soms'

Dat laatste heeft, legt Ruben uit, onder meer te maken met wat hij omschrijft als “de andere mentaliteit” die Tsjechen hebben en waar ze van meet af tegenaan liepen. “Als Nederlanders zijn we gewend dat je je aan je afspraken houdt, op tijd komt en doet wat je belooft. Maar als er op de camping iets gebouwd, aangelegd of gerepareerd moest worden, bleek telkens dat het hier heel anders werkt. Best frustrerend, soms.”

Toen we hier begonnen, had ik twee linkerhanden

Zonnige keerzijde

Al zien ze daar nu ook de zonnige keerzijde van. “Het voordeel is dat we allebei zo veel zélf hebben leren doen, de afgelopen zes jaar”, vertelt Priscilla. “Van tegelen en muren isoleren tot wanden plaatsen en vloeren leggen.”
Ruben, lachend: “Ik kon helemaal niks toen we hier begonnen en had twee linkerhanden. Maar ik denk dat zelfs mijn vader – die zeer technisch is en hier vaak komt helpen – best trots op ons is. Hebben jullie de waterspeelplaats voor de kinderen gezien, schuin tegenover jullie blokhut? Die heb ik afgelopen winter zelf gemaakt.”

Veel onzekerheid

Dat ze ‘snel volwassen’ zijn geworden, heeft vooral ook met de coronacrisis te maken. Die hakte er financieel én mentaal “behoorlijk diep” in, geeft Ruben aan. “Ergens hadden we wel het vertrouwen dat we er, met Gods hulp, doorheen zouden rollen. Maar het was pittig, absoluut. Vooral toen we de ene na de andere annulering binnenkregen. Op een gegeven moment heb ik wel gedacht: laten we maar terugkeren naar Nederland… Als de crisis een jaar langer had geduurd, zou ik de handdoek in de ring hebben gegooid.”

Een stuk positiever

Priscilla: “Ons beste jaar tot dan toe was 2019. Wij verwachtten dat die stijgende lijn zich zou voortzetten. Toen kwam corona, wat enorm veel onzekerheid met zich meebracht. Het regende annuleringen. Alles wat we hadden opgebouwd, leek ons bij de handen af te breken, zonder dat wij er iets aan konden doen.”
Gelukkig ziet het plaatje er inmiddels weer een stuk positiever uit. Ruben: “Al zitten we nog niet op het niveau van 2019, we zijn blij dat we deze zomer weer heel veel gasten mogen verwelkomen. Daar zien we echt naar uit.”

Bij hun caravan

Achter een hoge heg op het terrein treffen we later in de middag twee Nederlanders in zomertenue bij hun caravan. Onder enthousiast geblaf van hun Airedale Terriër Rosa stellen deze zestigers zich voor als Ton en Margreet van der Giessen, uit Ouderkerk aan den IJssel.
Waarom kozen zij voor de Regenboog? “Puur toeval dat we hier sinds enkele dagen staan”, antwoordt Ton. “We komen uit Praag, waar we een fantastisch concert hebben bijgewoond van de Duitse band Rammstein. Met wat tussenstops keren we langzaam terug naar Nederland. Onderweg naar Duitsland vonden we – dankzij Google Maps – deze ons onbekende camping.”

Winkels en restaurants genoeg, heerlijk eten – wat wil je nog meer?

Een kleine vogel

“Wat ons verbaasde,” vult Margreet aan, “is de enorme oppervlakte van dit terrein. De plekken zelf zijn ook lekker ruim opgezet. Wat ons betreft een aanrader. Het is hier zo lekker stil; je hoort alleen de vogels.” Ze wijst naar wat hoge bomen. “Vanochtend zag ik een havik die door een kleine vogel – waarschijnlijk met een nest – werd weggejaagd. Zó mooi om te zien.”
Ton: “Je kunt ontzettend veel doen in deze omgeving, ontdekten we. Dichtbij winkels en restaurants genoeg, heerlijk eten – wat wil je nog meer? Wat ik ook zo bijzonder vind, is dat de campingeigenaars zo jong zijn.”
Margreet knikt. “We begrepen dat ze hier zes jaar geleden zijn begonnen. Dat lijkt me wel een hele uitdaging, hoor.”

Kruiwagen met afvalhout

Een paar uur later maakt de schemering zich langzaam breed boven Šluknov. Ruben rijdt een kruiwagen met afvalhout naar de kampvuurplaats, aan de rand van het terrein.
In no-time branden de eerste planken en spatten vonkjes vuur het donker in. “Een camping zonder kampvuurplaats is niet compleet”, zegt hij terwijl hij ons een gekoeld flesje Tsjechisch bier aanbiedt. “Op zomeravonden vindt vooral de jeugd zo’n kampvuur ook altijd supergezellig.”

'Tast toe'

Als het nog wat donkerder wordt en Jona diep in dromenland is, komt Priscilla ook deze kant op. “Kijk, ik heb een zak marshmallows meegenomen”, zegt ze. “Tast toe.”
Ze deelt gevorkte ‘prikstokken’ en marshmallows uit. Daarna neemt ze plaats naast Ruben op een van de houten bankjes rondom de vuurplaats.
“Dit is het ultieme vakantiegevoel, toch?” zegt Ruben. Met een knipoog naar Priscilla: “Al vind ik persoonlijk worstjes boven het vuur nóg lekkerder.” Zij: “Of een ketel soep…”

Straks naar school

Hoewel Jona pas 1,5 jaar oud is en hun tweeling zelfs nog geboren moet worden, denken Ruben en Priscilla al na over waar hun kinderen straks naar school zullen gaan. Omdat ze in het grensgebied wonen, zijn er twee opties: of in Tsjechië, of in Duitsland.
“We denken veel na over de toekomst van onze kinderen”, zegt Priscilla. “Beide mogelijkheden hebben voor- en nadelen. Ik ben er nog niet over uit. Best lastig.”
Ruben: “Eigenlijk willen we hen sowieso ook Tsjechisch laten leren. Stel dat zij ooit willen gaan meehelpen op de camping, dan is dat natuurlijk wel heel handig.”

De allermooiste tijd

Terwijl zij morgenochtend zelf al vroeg naar het ziekenhuis in de stad Liberec moeten voor de dertigwekenecho, wacht ons de terugreis naar Nederland.
Priscilla, met een peinzende blik op de hete vuurgloed: “Jullie zouden eigenlijk moeten terugkomen in het hoogseizoen. Dat is voor ons de drukste, maar tegelijk de allermooiste tijd.”
Ruben pakt wat afvalhout uit de kruinwagen en kiepert het op het vuur. Dan zegt hij: “We hebben hier in principe ruimte voor driehonderd plekken. Daarvan hebben we er tot nu toe zo’n 130 klaargemaakt, de blokhutten, safaritenten en het gezinsappartement boven het jeugdhonk meegerekend. Als alles volstaat, zitten we boven de vijfhonderd man: een klein dorp, bijna.”

Een veelbelovende grijns

Rond 22.00 uur pakt Priscilla haar smartphone, waarmee ze verbinding blijkt te kunnen maken met het (bewakings)camerasysteem met spraakfunctie. Hoe dat werkt? Op ons verzoek wil ze dat best eventjes demonstreren, zegt ze met een veelbelovende grijns. Even later golft haar quasi-strenge stemgeluid vanuit de luidsprekers over het stille kampeerterrein:

Hallo jongens, willen jullie stoppen?
Het is al tien uur geweest.
Ga slapen.
Nu!

Campingregenboog.nl

Beeld: Jelte Bergwerff

Video-impressie camping de Regenboog:

De weergave van deze video vereist jouw toestemming voor social media cookies.

Toestemmingen aanpassen