Sadeyah Rosa

Sadeyah werkt naast haar studie als nachtwaker bij het Leger Des Heils

Al vanaf jonge leeftijd hielp Sadeyah mee in de zorg voor haar opa en oma. Het wakkerde haar passie voor de zorg aan. Sadeyah: “Ik ondersteunde mijn opa en oma waar nodig, ik at met hen, kookte voor hen en hielp met dingen die lastig voor hen waren. Ik zie dat eigenlijk als iets heel normaals.”

“Toen mijn opa overleed besefte ik dat hij niet de enige was die hulp nodig heeft. Daarom dacht ik: waarom zoek ik geen baan in de zorg? Ik kan het, wil het en vind het fijn om te doen. Ik begon als slaapwacht in de ouderenzorg. Daarna draaide ik ook dagdiensten. Ik vond het altijd heel leuk en het deed mij goed om er voor de ouderen te zijn. Het was niet echt iets nieuws voor mij, het enige verschil was dat de mensen die ik daar hielp niet echt mijn opa en oma waren.”

‘Ik hoop dat er meer liefde komt in de zorg’

Sport als uitlaatklep

Sadeyah is ontzettend verrast door de nominatie. “Ik ben super dankbaar, ik vind het enorm lief van alle mensen. Het besef dat het toch wordt gezien wat je doet, vind ik heel mooi. Werken in de zorg is niet voor iedereen weggelegd, dus ik dacht: ik moet dat juist gaan doen. Laat mij maar een steentje bijdragen. Ik doe gewoon mijn ding, voor tweehonderd procent. Wat als ik de patiënt zou zijn?”

Inmiddels werkt ze als nachtwaker bij het Leger Des Heils, omdat haar bijbaan in de ouderenzorg niet meer te combineren was met de rest van het drukke leven van een jongvolwassen meid. Ze volgt de mbo-4-opleiding social work en voetbalt veel. “Sport is mijn uitlaatklep. Het is belangrijk om eerst goed voor jezelf te zorgen, voordat je een ander helpt. Dat leerde ik al toen ik voor mijn opa en oma zorgde.”

Werken met passie

“Ik krijg voldoening van de werkzaamheden die ik verricht, omdat ik mensen hulp kan aanbieden en er voor hen zijn. De bewoners bij het Leger Des Heils zijn heel nieuwsgierig, dat vind ik wel leuk. Dan maak je even een praatje met hen. Soms zit de zorg juist in die kleine dingen. Ik verlaat de instelling, maar de cliënten blijven daar. Dat is hun thuis, dus je moet goed voor hen zorgen. Ik hoop dat er meer liefde komt in de zorg, dat mensen het met meer passie gaan doen. 

Elke dag is anders en ik leer elke dag opnieuw. Ik ben negentien, maar heb al zoveel dingen gezien en geleerd door mijn werk. Daar ben ik heel dankbaar voor.”