Saskia probeerde te voorkomen dat haar zusje zelfmoord pleegde

"Mijn zus en ik konden het goed met elkaar vinden. Ze was erg lief en geduldig. Toen ze psychische klachten kreeg, begon onze relatie ingewikkelder te worden,” vertelt Saskia. “Ze kwam in een diepe identiteitscrisis en raakte heel depressief. Ik was toen veertien jaar en kon me er niet veel bij voorstellen. Op een gegeven moment kreeg ze rare wondjes, maar ik zocht er niet veel achter. Op een avond was m’n zus naar een verjaardag. Mijn ouders waren erg gespannen en keken steeds op hun telefoon. Ik vroeg wat er was en ze vertelden dat ze zich zorgen maakten, omdat mijn zus zichzelf sneed en soms zelfmoord probeerde te plegen.”

Shock

Dat bericht was heel heftig voor Saskia. “Alles viel op z’n plek. Het was een enorme schok. Mijn zus veranderde van een lief meisje opeens in iemand die wilde moorden. Haar suïcidaliteit voelde als een monster waar ik geen grip op had. Ik was het hele weekend in shock,” zegt ze. “Toen begon mijn heftige gedrag van het controleren van mijn zus. Ik verstopte scherpe dingen en als ik iets over het hoofd had gezien, voelde ik me heel schuldig. Ook was ik alert als ze in de badkamer of wc was. In de badkamer was van alles om zelfmoord mee te plegen.”

Soms merkte Saskia dat het haar te veel werd, maar dan ging ze toch door. “Het was een zaak van leven of dood. Ik vergat dat ik zelf nog maar vijftien was en dat ik haar niet kon beschermen. Mijn zus vertelde aan mij veel meer dan aan onze ouders, waardoor ik me heel verantwoordelijk voelde. Het werd in mijn hoofd veel groter dan mijn ouders door hadden,” vertelt ze. “Bovendien vroeg iedereen altijd hoe het met mijn zus ging, maar bijna niemand vroeg naar mij. Daarin voelde ik mij best alleen. Ik had het idee dat ik er geen last van mocht hebben, omdat mijn zus nog leefde. Hierdoor gaf ik te weinig ruimte aan mijn eigen verdriet, terwijl dat heel belangrijk is.”

Continu onder stress

Saskia raakte de tel kwijt van het aantal keren dat haar zus een zelfmoordpoging deed. “Ze deed het absoluut niet impulsief en bereidde het altijd goed voor. Er gebeurden diverse wonderen waardoor ze nog leeft. Zo had ze eens heel veel medicijnen ingenomen. Het was levensgevaarlijk. Maar anderhalve dag later was er niets meer aan de hand. Haar poging richtte wonder boven wonder geen schade aan in haar lichaam, terwijl daar grote kans op was,” legt Saskia verwonderd uit. “Los van haar persoon, dacht ik weleens dat het fijner zou zijn als er een poging zou lukken. Dan kon ik daar mee leren omgaan. Nu stond ik continu onder stress. Ik was eigenlijk al in een rouwproces, omdat ik er elke dag vanuit ging dat ik haar dood aan zou treffen. Voordat ik de voordeur opende, bereidde ik me altijd voor op diverse scenario’s.”

'Door mijn PTSS vind ik het lastiger om mijn geloof uit te leven'

Na een aantal maanden onder hoge stress geleefd te hebben, merkte Saskia dat het fout gaat. “Ik kreeg een paniekaanval en vertelde mijn ouders dat ook ik hulp nodig had. Eigenlijk was het al te laat. De schade was er al,” zegt ze. “In die tijd had ik veel steun aan het geloof. Vlak voor alles escaleerde, had ik het verlangen om gedoopt te worden en belijdenis te doen. Nu ik terugkijk, zie ik dat God dat verlangen toen in mijn hart legde, zodat Hij in deze periode naast mij kon staan, omdat ik Hem al gevonden had. Momenteel vind ik het door mijn PTSS lastiger om mijn geloof uit te leven. Ik heb mezelf een stress- en overlevingsmechanisme aangeleerd dat mijn relatie tot God soms in de weg staat. Als ik het idee heb dat er gevaar is of ik hoor opeens een hard geluid, dan kan ik helemaal in paniek raken.”

Veel vragen

Saskia voelt zich soms ook depressief. “Het lastig om God daarin te ervaren. Bij m’n zus is de rust weergekeerd, maar ik zit overal nog middenin. Ik vind het ook best moeilijk om met haar om te gaan. In mijn hoofd sluit ik me al snel voor haar af, uit zelfbescherming. Maar ze is er nog wel en daar moet ik van profiteren. Hoewel ik van haar houd, is het in mijn hoofd heel lastig. Dat zijn allemaal dingen waar ik mee worstel. Ik heb de hoop dat God me hieruit zal halen, maar ik vind het wel lastig om Hem nu in alles te ervaren. Ook heb ik veel vragen. Mijn zus gelooft niet meer. Ze deed God veel pijn door de dingen die ze deed. Waarom heeft Hij haar nog laten leven? Heeft Hij daar een bedoeling mee? Ik snap er helemaal niets van. Ik heb graag overal de controle over, dus ook op dit gebied. Maar die krijg ik niet. Toch weet ik dat dit allemaal in Gods plan thuishoort en ik probeer Hem daarin te vertrouwen. Bovendien geeft God me hele waardevolle mensen om me heen die me enorm helpen.”

Heb jij zelfmoordgedachten? Deel dan (anoniem) je gedachten met zelfmoordlijn 113, via telefoonnummer 0900-0113 of via hun website. Zoek hulp; er staan mensen voor je klaar.

Lees ook dit interview met Elise, die worstelt met een depressie: 'Ik ben niet geschikt voor dit leven.'