Schaamte voor je geloof is zó twintigste-eeuws

Bovenstaande schreef ik in augustus in een column voor Shift. Als Visie-columnist verdien ik zo weinig dat ik moet bijbeunen om mijn Visie-abonnement te kunnen betalen. Shift is het partijkrantje van Interserve, een organisatie die professionals uitzendt naar het buitenland om via hun werk te getuigen. ‘Geloof werkt’ is hun slogan. Ik heb slechtere gehoord. Ik schreef de column omdat ik meewerkte aan hun evenement voor Nederlandse christenen: ‘Work-a-Holy’. Ik heb slechtere event-namen gehoord. 

Verlegen om mijn geloof

In de column betoogde ik dat ik de opmerking van de leerlinge op twee manieren kan uitleggen. Ten eerste als compliment: dat ik blijkbaar niet voldoe aan haar stereotype gelovige. Haar beeld van een gelovige is vast een bebaarde, humorloze zuurpruim (meestal geeft-ie biologie) die over de gangen schuifelt in sandalen (met sokken) en onderweg alles en iedereen van zijn laatste oordeel voorziet. Maar ik kan het ook anders uitleggen: dat ik zo verlegen ben met mijn geloof dat het überhaupt niet werkt. 

De tijd van polarisatie is voorbij

Op Work-a-Holy gooide ik die verlegenheid op het podium (mooi toch dat ik mijn vermogen verdien met mijn onvermogen), maar werd daar door de sprekers met mijn voeten op aarde gezet: de tijd dat je je als christen schaamde voor je geloof is zó twintigste-eeuws. De tijd van polarisatie is écht voorbij. Doe nou maar goed, zorg voor je collega’s, doe dat frank en vrij, vanuit liefde en niet vanuit angst. Zodanig dat mensen op den duur vragen: ‘Waarom doe je dit?’ Ik hoorde inspirerende praktijkvoorbeelden. De waarheid is dat de meeste mensen geen negatieve associaties meer hebben met geloof (wel met de kerk, da’s een andere column), maar gewoon blanco zijn. “Doe het zó dat ze op den duur vragen ‘Van wie ben jij er ééntje?’,” zei één spreker. Fascinerend. Stel dat het gewoon zo werkt? Ik heb slechtere ideeën gehoord.