Skydiven, zingen of een laatste keer samen eten

‘Hij sprak van een wonder’

Hessel: “Eigenlijk leef ik nu in mijn laatste 24 uur. Vorig jaar had ik een hartstilstand en was ik er bijna niet meer. Dit is allemaal extra tijd, zo ervaar ik dat.” Mark: “Sinds dat moment sta ik heel anders in het leven. Ik zoek mijn vader graag op en ik ben me bewuster van de tijd die we nog samen hebben. Met mijn laatste 24 uur zou ik eropuit gaan met mijn vader. Pas zijn we nog samen naar Engeland geweest.” Hessel: “Of samen muziek maken. Ik drum, Mark speelt gitaar en zingt bij vlagen.” Mark: “Ja, dat zouden we moeten doen. Muzikaal ten onder, dat lijkt me mooi.” 

Mark: “Ik ben ervan overtuigd dat er nog een leven na dit leven is. Dus dat zit wel goed. Wat het precies is? Ach, geef er een naam aan. Ik denk dat het duidelijk genoeg is als je de Bijbel leest.” Hessel, verbaasd: “Hier hebben we het niet vaak over. Mijn moeder was gelovig, maar ik ben teleurgesteld geraakt in de kerk. Toen de cardioloog zag dat ik weer kon lopen, sprak hij van een wonder. Misschien dat er dus toch iets is. Waarom zou ik anders een tweede kans hebben gekregen?” 

Met hetzelfde gemak

Saskia: “Ik heb geen idee wat ik met mijn laatste uren zou doen. Misschien dat ik mijn spullen zou weggeven?” Else: “Ik zou precies hetzelfde doen als altijd, dus ik zou nog steeds hier met mijn zus gaan wandelen. Ik zou niet speciaal afspreken met mijn kinderen of kleinkinderen om afscheid te nemen. We hebben goede herinneringen aan de laatste keer dat we samen waren. Of ik het eng vind om dood te gaan? Welnee. Als het tijd is, ga ik gewoon. Wat mij betreft, kunnen we met hetzelfde gemak doodgaan als waarmee we leven. Er is vast een hiernamaals. Maar wat dat precies is? Ik laat me graag verrassen!” 

‘Ik wil leven’

“Ik kom uit Israël en ik studeer in Parijs. Vandaag ben ik een dag in Amsterdam, maar als dit mijn laatste dag was, zou ik snel terugreizen naar Parijs, al mijn vrienden bellen en samen naar de Eiffeltoren gaan. Daar eten we dan een baguette en ’s nachts ga ik muziek luisteren en huilen. Ja, ik wil leven. Dus als ik zou weten dat het bijna voorbij zou zijn, zou ik erg verdrietig worden. Ik ben best bang voor het moment om dood te gaan. Misschien doet het wel pijn. In Israël ken ik veel mensen die lijden aan kanker. Ik hoop niet dat ik daar ooit aan doodga, dat is verschrikkelijk.” 

Tekst: Aliene Boele
Beeld: Ruben Timman