Spoed­ei­sen­de­hul­parts Gor Khatchikyan gaat bloggen voor EO-Visie

Al eerder werd Gor gevraagd als columnist, maar dan voor een medisch vakblad. Hij twijfelde, maar koos er op dat moment voor het niet te doen. Toen Visie hem vroeg, dacht hij: dit is het moment. Waarom? “Nu kan ik de onderwerpen die ík belangrijk vind aan elkaar verbinden: mijn werk als arts, mijn geloof en de actualiteit. Bij een ander blad moet je als columnist over ieder willekeurig onderwerp een mening vormen. Daar had ik geen behoefte aan. Daarbij vind ik het zelf minstens zo belangrijk dat áls je je mening deelt over bepaalde zaken, je ook je sporen hebt verdiend op dat vlak.”

Heb jij die sporen inmiddels verdiend?
“In coronatijd heb ik er bewust voor gekozen in mijn werk op de spoedeisende hulp aan de frontlinie te staan. Nu heb ik écht een verhaal te vertellen, omdat ik niet vanaf de zijlijn toekeek, maar met mijn voeten in de klei stond. Ook binnen de medische sector kreeg ik meer naamsbekendheid. Daarnaast heb ik de afgelopen jaren veel gedeeld over mijn geloof en mensen daarmee in beweging gezet. Dat maakt dat ik nu denk: dit is het juiste moment om iets van mijn kennis en ervaringen te delen.”

Je hebt een aantal boeken geschreven. Is een column dan ‘a piece of cake’?
“Nee, ik ben van nature meer een spreker. Helaas heb ik voor schrijven iets minder talent. Het kost me veel tijd en moeite om de juiste woorden op papier te zetten. Bij een column moet je alles ook heel kort opschrijven, terwijl je als spreker de ruimte hebt voor meer woorden. Veel woorden gebruiken past bij me. Toch is het podium niet meer zo spannend als voorheen. Daarom wilde ik uit mijn comfortzone kruipen. Naar mijn mening is dat namelijk de enige manier waarop je je verder kunt ontwikkelen.”

Wat hoop je dat het lezers brengt?
“Ik wil mensen prikkelen door ze te laten nadenken over hun eigen leven. Sommige mensen dienen misschien wel twee heren, daar gaat mijn eerste column over. Daarin beschrijf ik mijn ontmoeting met een patiënt op de eerste hulp. Ik ontdekte dat hij christelijk was, maar hij liet met zijn tatoeage iets heel anders zien. Zo zijn er meer dingen waar we misschien niet bewust over nadenken. Juist daar wil ik het, aan de hand van mijn ervaringen op de eerste hulp, over hebben. Ik hoop dat die ervaringen lezers ertoe aanzetten ook eens in de spiegel te kijken.”