Tijs: 'Ik realiseerde me hoe ongelooflijk waardevol kerken zijn'

Dat was alweer even geleden – en de aanleiding was niet fijn. Dit jaar overleed niet alleen mijn vader, maar ook een zwager, van nog maar 58 jaar. Beiden werden herdacht op eeuwigheidszondag, de laatste zondag voor advent: vader om 09.00 uur in Putten, zwager om 11.00 uur in Barneveld. We hadden net genoeg tijd om van de ene plek naar de andere te rijden.

Het waren mooie diensten. De namen van de overledenen werden één voor één voorgelezen terwijl de gemeente ging staan, we waren daarna met z’n allen even stil. Er werden bijpassende liederen gezongen en teksten gelezen. “Het kwam bijna nog meer binnen dan tijdens de begrafenisdienst, nu had ik rust”, zei een andere nabestaande na afloop tegen me.

Wat me opviel in beide diensten, was dat er best veel veranderd is ten opzichte van de tijd dat ik vaker in klassieke (Gereformeerde Bonds)kerkdiensten op de Veluwe kwam. Er werden niet alleen psalmen gezongen, maar ook liederen van Sela, Opwekking en andersoortige gezangen. En ik zag nauwelijks nog vrouwen met hoedjes.

Andere dingen waren niet veranderd: de dominees droegen een zwarte toga, de ouderlingen en diakenen waren allen man en droegen een donker pak. Navraag leerde dat klassieke diensten, met bijvoorbeeld alleen psalmen, ook nog steeds bestaan: in een andere wijk, in een ander gebouw, op een ander moment. Er kan gekozen worden tegenwoordig. Vooruitgang, lijkt me.

Ook bijzonder: beide kerken zaten behoorlijk vol. Als je veel afleveringen van Adieu God? maakt en verder vooral meeleeft met kerken in grotere steden, kun je zomaar gaan denken dat de kerk in Nederland op sterven na dood is. Dat is niet zo.

En dat is maar goed ook. Want wat ik me deze zondag nog weer eens realiseerde, is hoe ongelooflijk waardevol kerken zijn. Voor mij persoonlijk geldt in moeilijke, verdrietige tijden, dat ik me geen plek kan indenken waar ik dichter bij m’n emoties en gevoel kom dan in de kerk. Hoe dat precies komt, weet ik niet. Zijn het de liederen? Is het het samenzijn? Zijn het de teksten? Is het toch God die juist in de kerk dichtbij kan komen?

Het maakt me eigenlijk niet uit hoe het komt: het is zo, ik ervaar het zo.

Leve de kerk!