Trix Douwstra wil steeds meer zelf­voor­zie­nend gaan leven

“We wonen sinds een paar maanden in Yde, Drenthe, in een oude boerderij. We kwamen uit Haren, maar dat was niet buiten genoeg voor ons. Oorspronkelijk was ons plan om naar Frankrijk te emigreren, maar een van onze kinderen zag dat niet zitten. Toen zeiden we tegen elkaar: zullen we gewoon eens op Funda kijken? Dat was op een donderdag. De zondag erop konden we de boerderij al bezichtigen. En nu wonen we er, acht kilometer van ons oude huis af. De kinderen zijn gewoon op hun eigen school en bij hun eigen sportclub gebleven.

Steeds meer zelfvoorzienend leven, dat is mijn droom. Al na drie maanden konden we hier uit eigen tuin eten. In de zomer hebben we rabarber en aardbeien geoogst, in de herfst appels en peren. Dat wil niet zeggen dat we niet meer naar de winkel hoeven, maar we eten wel met de seizoenen mee. Dus als het winter is, eten we minder bladgroente en eieren, omdat er gewoon minder bladgroente is en de kippen minder eieren leggen. En als er veel sperziebonen van het land komen, eten we drie dagen achter elkaar sperziebonen. 

Ik vind het belangrijk te weten waar ons eten vandaan komt, hoe het groeit en wie het heeft geoogst of gedood. Daarom heb ik een paar jaar geleden ook een jachtopleiding gevolgd. Daar heb ik heel veel over de natuur geleerd. Ik heb ook een paar jaar echt gejaagd, ik zat in een jachtcombinatie. Maar het werd te druk om het jagen met het gezin te combineren, en ik kreeg ook moeite met het doden van dieren op zich.

We zijn natuurlijk ontzettend bevoorrecht dat we zo kunnen leven. De plek waar we wonen, creëert mogelijkheden. Ik heb een donkere tijd achter de rug en heb daardoor geleerd dat ik trouw mag zijn aan mezelf. Nu ik letterlijk de ruimte heb, ontstaat er ook ruimte in mijn hoofd. Ik kan gaan delen van wat de Schepper in mijn gereedschapskist heeft gelegd.

Mijn pake [Fries voor opa, red.] zei altijd: als je deelt, kun je vermenigvuldigen. Ik volg nu een opleiding tot natuurvoedingskundige en vanuit de kennis die ik daarin opdoe, zou ik hier workshops kunnen gaan geven. Het voelt: zo is het bedoeld. Ik ervaar dat ik steeds meer kan worden wie ik ten diepste ben. Ik ben moedig, soms ook overmoedig, maar dat ligt dicht bij elkaar, en maak mijn eigen keuzes.”
 

Lees ook: Poging 26 om duurzamer te leven

Tekst: Helga van Kooten, Celine Prins
Fotografie en locatiestyling: Nienke van Denderen