Uitzwaaien

Het speelt zich af rond negen uur ’s ochtends. Hij zit op z’n motor en heeft z’n motorpak aan, zij heeft soms een ochtendjas, maar soms ook een gewone jas aan en staat naast de motor. Zij lijkt zich nog niet echt klaargemaakt te hebben voor de dag. Ze staan samen aan het einde van de oprit wat te praten. Gewoon gezellig. Hoe lang het duurt, weet ik niet, want ik rijd er altijd alleen maar langs. Waar ze het over hebben, weet ik uiteraard ook niet. Maar het duurt altijd best een tijdje, want soms moet ik stoppen voor het stoplicht en dan kan ik langer naar ze kijken. Wat ik zeg: beetje babbelen, gezellig, knuffel, kus.

Dan rijdt hij weg. Nee, zij gaat dan niet meteen naar binnen, maar zwaait hem uit, tot hij voorbij de stoplichten is. Hij groet terug met de lichten van z’n motor en pas dan gaat ze weer naar binnen.

Ik snap maar niet wat hier aan de hand is. Natuurlijk, als je net bij elkaar bent, zwaai je elkaar vast weleens uit bij het afscheid nemen. Maar kent u stellen die dat al jaren doen? En dan elke dag weer, nog in de pyjama, badjas of gewone jas erover, mee naar buiten, poosje kletsen, kus, uitzwaaien en dan weer naar binnen? Ik ken zulke stellen niet. Wij groeten elkaar gewoon binnen. Waarom zou je dat in de kou doen?

Het kan ook zijn dat ik hier getuige ben van een buitenechtelijke affaire natuurlijk. Maar dan vind ik negen uur ’s morgens zo vroeg. En dan nog: het is dan wel een affaire die al jaren duurt! Is het bij langjarige affaires gebruikelijk elkaar op straat uit te zwaaien? Lijkt me niet, toch?

Nee, dat is een rare en nare gedachte. Het is waarschijnlijk gewoon een stel met een goede relatie. Een relatie die wel een koudje kan hebben. Misschien moet ik het gewoon ook eens proberen: een paar ochtenden per week m’n vrouw buiten uitzwaaien. In m’n badjas.