'Soms kan ik echt uitzien naar mijn pensioen'

Ik heb net de twee oudsten gedropt bij school en de kleintjes bij onze gastouder. Ik kijk door m’n agenda. Kring vanavond. De zoveelste avond op rij dat ik na een volle dag nog wat heb! Wanneer kan ik eindelijk even niksen? Maar ja, kring is ook belangrijk en fijn. Bovendien doen we het al online om het makkelijker te maken.

Weer schuift een blinkende camper voorbij. Met de beentjes omhoog zit een grijze kop te haken. Manlief rijdt behendig en sereen hun boeltje naar de Spaanse zon. Zucht… Wat doe ik fout?

Na een dag flink doorwerken kom ik thuis. De kids spelen in onze gezamenlijke achtertuin waar een buurman ijsjes uitdeelt vanwege z’n verjaardag. Ik zie een bonte verzameling van volwassenen, rennende kinderen en heel veel fietsjes. M’n dochter Evita sjouwt onze kakelverse kuikens door de tuin en ergens verderop valt onze peuter Gabriël bijna van een klimrek.

Laten we daar dan maar voor bidden

Even later laveer ik met een bord eten door de tuin. Net als de after dinner-dip zich meldt, moeten we weer aan de bak. Allemaal in bad, aankleden, tandenpoetsen, voorlezen, instoppen en slapen!

Uitgeput plof ik op de bank, waar Linda vet goed zit te multitasken met twee manden vol schoon wasgoed dat de kasten weer in moet. Ik doe de sokken. We slingeren de online kring aan en zien twee andere stellen van onze leeftijd. Ik check even hoe wij eruitzien. Doe snel m’n haar soort van goed. Wallen onder m’n ogen. Gejaagde blikken van iedereen. Iemand moet nog even weg om een kind terug naar bed te brengen. “Kunnen we?” Vraagt onze kringleider. “Hoe zit iedereen erbij?” We barsten allemaal in lachen uit. “Heb je even?”

Na twintig minuten wel en wee, verzucht iemand met een lichte blos van schaamte: “Soms kan ik echt uitzien naar m’n pensioen…” Een nieuw lachsalvo volgt. We snappen volkómen wat hij bedoelt. “Laten we daar dan maar voor bidden.”