Liefde op de Jongerendag van 1977 – en nu nog steeds bij elkaar. ‘Het begon op de tribune.’

Het is 1977. Wilma Ketelaar (63) rijdt samen met een vriendin op de brommer naar de EO-Jongerendag in Hilversum. Vijftien jaar oud, de wind in het gezicht, een hart vol verwachting. Ze hoopt die dag één iemand te zien: Tjebbe, de jongen die ze vorig jaar op een christelijk kamp ontmoette en nooit helemaal is vergeten.

Maar zodra ze de hal binnenstapt, slaat de twijfel toe. Een zee van mensen, zoveel gezichten. “Ik liep de hal binnen en dacht: waar ben ik aan begonnen? Dit is gekkenwerk. In zo’n menigte, hoe moet je daar ooit één persoon vinden?” Haar ogen glijden langs de tribunes. En daar, hoog in de hal, zit Tjebbe. “Ineens zag ik hem zitten, helemaal bovenin. Ik rende de trap op, deed mijn knie zeer, maar voelde niets. Want ik zag hem!”

Mijn ouders hadden geen bezwaar tegen het leeftijdsverschil

Met elkaar brengen ze de rest van de Jongerendag door, wandelend door de volle hallen, luisterend naar de muziek en de toespraken. Terwijl duizenden jongeren zingen, lachen of juist stil worden, raakt ook de boodschap vanaf het podium een snaar.

"Ik herinner me nog goed de toespraak van Henk Binnendijk. Met zwarte en witte collectezakken liet hij zien dat je voor God niets kunt verbergen: Hij kent je van buiten én van binnen.”

En wanneer Elly en Rikkert het podium opkomen, gebeurt er opnieuw iets. “Ze zongen ‘En maak je nooit meer zorgen, je bent bij God geborgen, zelfs al je haren zijn geteld’. God kent ons vanaf het begin en wij zijn belangrijk voor Hem. Dat was zó waardevol”, herinnert Wilma zich.

Aan het eind van de dag rijdt Wilma samen met haar vriendin op de brommer naar huis, terwijl Tjebbe in zijn auto achter haar aan rijdt - op weg naar een toekomst die niemand dan nog kan voorzien. Na wat omrijden staat hij bij haar voordeur en schuift hij aan tafel, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Hoewel hij tweeëntwintig is en zij pas vijftien, hebben haar ouders er geen enkel probleem mee dat hij blijft eten. "Mijn vader en moeder vonden hem een hele keurige, nette jongeman. Ze hadden geen bezwaar tegen het leeftijdsverschil, ze vonden het prima."

En dat is maar goed ook, want het contact tussen hen verdiept zich snel. Er volgen lange avonden aan de telefoon, via de vaste lijn in de woonkamer. Het beeld is bijna filmisch: een tienermeisje op de rand van de stoel, krullend snoer in haar hand, haar vader op een paar meter afstand. Tjebbe belt vanuit Stadskanaal, zij neemt op in Kortenhoef, vlak bij Hilversum. Wilma: "Je zat toen letterlijk aan de lijn, hè. Geen mobiel. Geen privacy. En tóch zaten we eindeloos te praten. Dat was romantiek toen, in de jaren zeventig."

Met de jaarwisseling komt Tjebbe opnieuw langs. En daar, tussen oliebollen en sterretjes, krijgt Wilma haar eerste zoen.

In 1978 rijden ze opnieuw naar de Jongerendag, dit keer samen. De Groenoordhallen in Leiden zitten stampvol.
"Na de ochtendbijeenkomst nam Tjebbe me mee naar een restaurant. Daar toverde hij ineens een ring tevoorschijn. Hij had mijn vader al netjes om mijn hand gevraagd, zoals dat toen ging. Ik was zeventien en ineens was ik verloofd! Wat een bijzondere dag. We trouwden in mei 1979. Ik was achttien."

Nu, 46 jaar later, zijn ze de trotse ouders van vier kinderen en grootouders van zes kleinkinderen. “Jaren later zijn we nog een keer teruggegaan naar een EO-Jongerendag, samen met onze dochter, die toen een tiener was. Het was zó bijzonder om daar weer te zijn. Al die jongeren bij elkaar, de muziek, de sfeer. Het voelde vertrouwd én nieuw tegelijk.”

Of ze in juni 2026 naar de EO-Jongerendag Reünie gaan? Wilma lacht. “Wie weet! Het is een eind rijden hoor, maar misschien maken we er gewoon een dagje van. Pakketje brood mee, koffie in de thermoskan. Gewoon nog één keer terug naar waar het allemaal begon: de EO-Jongerendag.”