De eerste EO-Jongerendag van Elly Zuiderveld: “Het voelde alsof we een wereld instapten die niet de onze was”

1. Je stond in 1977 en 1989 op de EO-Jongerendag. Hoe voelt het om er straks in 2026, tijdens de Reünie, opnieuw te staan?

“Bijna vijftig jaar na die eerste keer sta ik straks op 5 juni 2026 inderdaad opnieuw op dat podium. Dit keer samen met Elbert Smelt. Ik heb al vaker met hem en zijn band Trinity gezongen en dat is altijd een feestje. Elbert en ik liggen elkaar wel; we kunnen samen ernstig zijn én enorm lachen. Rikkert en ik zijn inmiddels een soort opa en oma in de Smelt-familie.” 

2. In 1977 zei je op het podium 'dat God alles in ons hoofd en hart wil inruilen voor Zijn plannen'. Wat bedoelde je daarmee?

"Daarmee bedoelde ik vooral hoe zoekend we zelf waren geweest, en hoe groot het contrast was toen we Jezus leerden kennen. De jongeren in het stadion leken allemaal vertrouwd met God en geloof; wij totaal niet. We waren net gelovig en wilden hen waarschuwen voor de omwegen die wij zelf hadden gemaakt. Het verhaal van de verloren zoon eindigt prachtig, maar de weg die hij vóór zijn thuiskomst ging, was bitter, en dat gun je niemand.

Diezelfde dag zongen we het lied 'Al je haren zijn geteld', over hoe God ons volledig kent en niets aan Hem voorbijgaat. Dat raakte me zelf misschien nog wel het meest: dat God zó dichtbij is, juist in de plekken waar wij verdwaald waren geweest."

Video: Al je haren zijn geteld - EO-Jongerendag 1977

En ik herinner me ook wat Rikkert op het podium zei: ‘Het wordt steeds donkerder om ons heen, maar Jezus zegt: je bént het licht van de wereld. Hij wil je gebruiken om mensen te zegenen en liefde te brengen.’ Ik vond dat zó mooi gezegd.”

3. Wat schiet je als eerste te binnen als je terugdenkt aan die eerste EO-Jongerendag?"

Dat Jan van den Bosch ons in 1977 persoonlijk kwam overhalen. We waren wat huiverig – ‘eens bij de EO, altijd bij de EO’, werd er gezegd – en dat bleek soms ook zo. Opeens werden we door anderen ‘het boegbeeld van de EO’ genoemd, terwijl wij onszelf helemaal niet zo zagen. Wij maakten gewoon liedjes en vertelden ons verhaal; dat etiket kwam vooral van buitenaf.”

"De Jongerendag voelde voor ons als een totaal nieuwe wereld. We waren nog maar kort gelovig en kenden nauwelijks andere christenen. De zaal was gevuld met tienduizenden jongeren die wél thuis waren in het geloof, een sfeer die voor ons nog vreemd was. Daarnaast hadden we nog nooit op zo’n immens podium gestaan: een stadion, licht, geluid; alles voelde groots. Het voelde alsof we een wereld binnenstapten die nog niet de onze was.

Wat me daarnaast bij is gebleven van die dag in 1977, is de toespraak van Henk Binnendijk. Fantastisch! Hij sprak over ‘Echt of onecht’. We waren nog maar net onderweg in het geloof. Aan zijn woorden heb ik nog vaak teruggedacht."

"De tweede keer, in 1989 stond ons leven er totaal anders voor. We hadden een vaste gemeente en traden vaker op in kerken. We zongen die dag met een tienerkoor het liedje ‘Nooit tevreden welvaartskind’. Niet bepaald een typisch christelijk nummer.”

• EO organiseert Jongerendag Reünie: 'We gaan het sfeertje van toen herbeleven'

  EO organiseert Jongerendag Reünie: 'We gaan het sfeertje van toen herbeleven'

4. Is je geloof veranderd sinds die eerste Jongerendag in 1977?

"In de begintijd was alles nog pril en zoekend. We waren net gelovig en onder de indruk van alles wat we niet wisten. Nu is mijn geloof veel eenvoudiger geworden. Minder moeten, meer vertrouwen. Je mag leunen in plaats van bewijzen.

Ik merk dat ik door de jaren heen kleiner ben geworden, en God groter. De scherpe randen zijn zachter geworden, en ik voel minder drang om alles te begrijpen. Het mag rustiger, vriendelijker. En misschien is dát wel het mooiste aan ouder worden: je ziet achteraf pas hoe Hij al die tijd heeft meegedacht.”

Rikkert zegt soms dat ik ooit zal sterven aan een overdosis empathie

5. Volg je je hoofd of je hart?

“Ik gebruik mijn hoofd gelukkig ook wel, maar mijn hart loopt meestal net een stapje voor. Ik ben iemand die eerst voelt en daarna denkt, en meestal pakt dat goed uit.
Die gevoeligheid heeft ook alles te maken met de eigenschap waarmee God me royaal heeft bedeeld: empathie. Ik voel anderen soms zó scherp aan dat Rikkert weleens zegt dat ik ooit zal sterven aan een overdosis. Dat is natuurlijk met een knipoog, maar ik begrijp wel wat hij bedoelt: door alles wat we hebben meegemaakt, zie ik mensen snel en vaak zonder oordeel. Dat is een gave, maar soms ook een verantwoordelijkheid.”

6. Waar kun je om huilen?

“Om kinderen die sterven. Dat hoort gewoon niet. En om onrecht – er is zóveel onrecht in de wereld. Maar ik huil net zo makkelijk van geluk: een mooi lied, een tekst, of wanneer ik tijdens een optreden zie dat iemand ‘open’ gaat. Dat voel ik direct.” 

• Liefde op de EO-Jongerendag van 1977 – en nu nog steeds bij elkaar: ‘Het begon op de tribune'

  Liefde op de EO-Jongerendag van 1977 – en nu nog steeds bij elkaar: ‘Het begon op de tribune'

7. Stel, je mag een feest organiseren. Hoe ziet dat eruit?

“Kleurig, warm, een beetje gek. Lekker eten, mooie muziek, en vooral: een feest met mensen die anders vergeten worden. Dat vind ik misschien nog wel het belangrijkste: dat iedereen mag binnenvallen.”