Veteraan Kenny leidde een dubbelleven met drugs en drank

In een openhartig gesprek in De Verandering met presentator Mirjam Bouwman blikt hij deze week terug, maar ook vooruit. Wat is er over van de man die ooit alles kwijtraakte? En welke boodschap heeft zijn zoon vandaag voor hem?

Altijd onderweg

Kenny’s vader is altijd onderweg. Optredens, lange nachten vol muziek. Voor Kenny is hij een man om naar op te kijken. Zijn moeder is thuis, liefdevol en betrokken. Maar het is de goedkeuring van zijn vader waarnaar hij het meest verlangt. “Ik moest hem zélf zeggen dat ik van hem hield”, zegt Kenny. “Hij zei het dan wel terug, maar nooit uit zichzelf. En ik wilde zó graag dat hij trots op me zou zijn.”

Rode baret

Wanneer zijn ouders uit elkaar gaan, verhuist hij van de stad naar een dorp. Alles voelt anders. “Er kwam een soort leegte in plaats van richting.” Thuis wordt er niet veel gepraat over gevoelens, maar over prestaties des te meer. Wanneer Kenny’s oudere zus zich aanmeldt bij defensie, is zijn vader zichtbaar trots. “Dat wilde ik ook”, vertelt Kenny. “Ik wilde hem trots maken. Net als bij haar.”

Op zijn 17e krijgt Kenny de rode baret en wordt daarmee de jongste drager van Nederland. In het veld voelt hij zich zeker en gerespecteerd. “Op missie wist ik wat me te doen stond. Daar voelde ik me sterk.”

De eerste keer dat ik cocaïne gebruikte, dacht ik: dit zijn mijn drugs

Grappen, drank en coke

Maar na elke missie begint het opnieuw: onrust, leegte, een gevoel van ontheemding. Op de kazerne is hij de clown. Degene met de grappen, maar ook de drank. En later: de coke. “De eerste keer dat ik cocaïne gebruikte, dacht ik: dit zijn mijn drugs. Dit is wat ík nodig heb.” Het wordt een dubbelleven. Overdag een held, maar ’s nachts een man die zichzelf niet in de ogen kan kijken. Hij trouwt met Marjolijn, en ze krijgen een zoon: Mees. En toch blijft hij gebruiken, ook als Mees bij hem is. “Mijn kind maakte zich zorgen om míj. En dat kind was nog maar klein. Dat raakte me diep.”

‘Is het nog veilig?’

Tot zijn vrouw hem opbelt. Ze stelt maar één vraag: “Is het nog veilig?” Zijn antwoord: “Eigenlijk niet. Maar ik ga hulp zoeken.”

Kenny reist af naar Schotland. Naar Castle Craig. Een afkickkliniek op een eenzame heuvel. Daar, op een verlaten pad in de regen, zakt hij op zijn knieën en bidt: ‘Heer, neem dit van mij af. Ik wil niet meer zo zijn.’ Kenny: “Geen stem, geen wonder, geen teken, alleen het besef: ik moet hier zelf doorheen. Maar ik ben niet alleen.”

• Jeroen overwon zijn eenzaamheid en zet zich nu in om andere jongeren te helpen

  Jeroen overwon zijn eenzaamheid en zet zich nu in om andere jongeren te helpen

Weer vader zijn

Terug in Nederland begint hij opnieuw. Bij Narcotics Anonymous. Bij God. Bij zichzelf. Hij legt zijn verleden neer bij het kruis en probeert langzaam weer vader te zijn. “Ik was een slechte vader, een slechte man. Maar in Jezus ben ik vergeven. Ik hoef het niet meer zelf te dragen.”

De gesprekken met zijn vader veranderen. De band met Mees groeit. Er komen nieuwe mijlpalen: drie maanden clean. Een jaar. Drie jaar.

Tegenwoordig vertelt Kenny zijn verhaal in kerken, in praatgroepen én in zijn eigen podcast. Hij spreekt met helderheid en hoop. Maar ook met littekens. Want: is hij vandaag nog steeds clean? Heeft hij vrede gevonden? En Mees, die hem door alles heen heeft meegemaakt. Wat wil híj vandaag tegen zijn vader zeggen?