Waarom slagroom een bewijs is voor Gods bestaan

Het is een van de leukste lessen die ik elk jaar mag geven op mijn openbare school. Een groep leerlingen verdiept zich vrijwillig in allerlei onderwerpen. Dit keer: geloof en wetenschap. Omdat ik op school toch bekendsta als die EO-jongen die natuurkunde geeft, word ik opgetrommeld. Leerlingen mogen van tevoren vragen stellen. Er zitten te verwachten vragen tussen over schepping en evolutie, maar ook heel persoonlijke. Wat betekent geloven concreet? Bidt u vaak? Welk geloof is het beste? Hoe weet u of God echt bestaat?

Ooit heb ik op de Evangelische Hogeschool een setje godsbewijzen uit mijn hoofd moeten leren. De meeste waren van een slaapverwekkend allooi: ‘God moet wel bestaan omdat het volmaakte begrip ‘God’ impliceert dat Hij moet bestaan.’ Of: ‘Alles heeft een oorzaak, behalve de eerste niet-oorzakelijke oorzaak van alles. Dat is God.’ Bent u er nog? Het maakte op de leerlingen weinig indruk.

Het mooiste en meest profane argument vind ik nog altijd het bestaan van totaal zinloze dingen

Enthousiaster vertel ik over het godsbewijs van Tolkien waarmee hij ooit Lewis overtuigde. Tolkien meende dat de verbeeldingskracht van de Bijbel zo groot is dat het wel waar moest zijn. De Bijbelse verhalen zijn zo krachtig omdat ze resoneren met onze hunkering naar vergeving en aanvaarding; naar een groter plan waarin het kwaad overwonnen wordt. Hier wint de artiest in mij het van de natuurwetenschapper: “Bijbelse verhalen spreken zo tot de verbeelding dat ze overtuigen,” houd ik de leerlingen voor.

Maar het mooiste en meest profane argument vind ik nog altijd het bestaan van totaal zinloze dingen als humor, kunst, goed eten (waar je ook nog eens dik van wordt). Allemaal onnodig om te overleven, maar ze zijn er. “Als er slagroom is – zo heerlijk en zinloos lekker – is er iets in de wereld wat ons verkwistend liefheeft. Dat is God.” Filosofisch niet sterk, maar daar gaat het niet om. Het is het genadige godsargument van het bestaan van goede zinloze dingen die ons zo mens maken. Mijn ogen twinkelen. De leerlingen glimlachen. De bel gaat. We spreken af nog een lesuur door te praten over God. Want dat is net als slagroom: het smaakt naar meer.