Hij komt, hij komt die lente. Dus laten we stoppen met winterdenken...

Het lijkt niemand te verbazen, maar ik vind het opvallend dat de lente zich nergens iets van aantrekt. En als ze wel iets aan zou trekken, zou het een zorgeloos jurkje zijn of een poloshirt dat fluistert om haar lijf. Komt er bijvoorbeeld een nieuwe politieke partij die om een blank Europa schreeuwt? De vogels blijven onbekommerd zingen in de tuin. Knarst de zorg in haar voegen omdat er te weinig nieuwe medewerkers zijn?  Onverstoorbaar ontluiken de blaadjes aan de bomen – niet te tellen zoveel. Is je hoofd bedrukt omdat een duurzame toekomst een enorme opgave lijkt? De zon trekt de hemel open tot een oneindig blauw.

We tellen onze zorgen

De komst van de lente is niet tegen te houden. ‘Kijk, de winter is voorbij, de zangtijd is aangebroken’, zegt het Hooglied. De lente is Gods adem die wat vastgevroren zit ontdooit, die alles weer doet bewegen en stromen en ons meeneemt naar nieuwe kansen en mogelijkheden.

Maar wat doen wij? Het lijkt wel alsof we bang zijn voor de lente. Weggedoken in de kraag van onze jas sukkelen we door alsof het nooit voorjaar wordt, maar 32, 33, 34, 35 januari. Niet onze zegeningen maar onze zorgen tellen we één voor één, als ijspegels die aan de dakgoot hangen. Ja, wat wij verkeerd hebben gedaan, iets waarvoor we ons schamen, bevriezen we in ons binnenste in plaats van ons te openen voor God die redt wanneer ‘ons hart ons aanklaagt’. We zijn als een Eskimo die de warme zuidenwind vreest die zijn iglo doet smelten – niet beseffend dat hij dat ding helemaal niet meer nodig heeft en het hoog tijd is om zijn poloshirt te zoeken.

In vertrouwen openen

Buiten is de lente niet te stoppen. Waarom sluiten wij onszelf dan op in ons harde winterdenken? Dan kan er niets ontdooien en veranderen, je mist het leven zelf dat altijd groeit en beweegt. Voor je het weet raak je vervreemd van de werkelijkheid en word je een prooi voor achterdocht, ‘fake news’ en kille fantasieën. Maar wie zich in vertrouwen of geloof opent voor de lente, zal opleven en bloeien.

‘De dag ademt weer en het duister vlucht’, zingt het Hooglied. Stop met dat gegriep over alles en iedereen. Maak een drastische keuze. Gooi die dikke stijve winterjas aan de kant, trek iets aan wat licht en kleurig is en ‘spring over de bergen, dans over de heuvels’.

Een nieuwe lente, een nieuw besluit.