Willemijn was jarenlang depressief en suïcidaal: 'Op het dieptepunt kwam ik bij God uit'

“Hulpverleners stonden met hun rug tegen de muur: ruim acht jaar lang was ik depressief en suïcidaal, en niemand wist wat de reden hiervan was. Mijn mantelzorger kreeg het advies niet meer de politie te bellen als ik weer eens was weggelopen. Het zou slechts een kwestie van tijd zijn tot ze mij een keer dood zouden aantreffen. Toch voelde ik diep vanbinnen dat ik nog niet klaar was met het leven.

Ik ben christelijk opgevoed, maar had weinig meer met het geloof. Wonderlijk genoeg kwam ik, op het dieptepunt van mijn leven, toch bij God uit. Ten einde raad als ik was, besloot ik namelijk op een dag tot God te bidden. Ik vroeg niet om genezing, maar om kracht. Ik besefte dat God de enige was die mij nog kon helpen en zei tegen Hem: ‘Het maakt mij niet uit hoe U het doet, maar help mij hierdoorheen!’ Het enige waar ik naar verlangde, was verlichting. Na mijn gebed voelde ik me niet meteen anders of beter. Wel had ik het idee dat ik iets meer kracht had om het leven vol te kunnen houden.

• Gebedsverhoring bleef uit toen gepeste Carolien God om hulp smeekte

  Gebedsverhoring bleef uit toen gepeste Carolien God om hulp smeekte

Psalm 42

Twee weken later liep ik nietsvermoedend de woonkamer van mijn mantelzorger binnen. Ik werd als door de bliksem getroffen door muziek die hij draaide. Een koor zong Psalm 42: ’Maar de Heer zal uitkomst geven!’ klonk het door de kamer. Dat kwam rechtstreeks bij mij binnen. Ik voelde dat dit voor mij was bedoeld.

Deze gebeurtenis was de kentering van mijn jarenlange psychische problemen. Vanaf dat moment begon ik op te krabbelen. Binnen een maand voelde ik me beter dan in de achtenhalf jaar daarvoor. Toch hield ik mijn adem in; bang voor een terugval. Maar ik viel niet terug, ik voelde me steeds beter! Mijn ogen gingen open voor de prachtige natuur. Het was alsof ik alles voor het eerst zag. De bomen in de herfst, de ontluikende natuur in de lente; ik keek mijn ogen uit. Ik genoot van het leven en was dankbaar voor de tweede kans die ik kreeg. Psychisch ben ik genezen, maar daarmee is mijn lijden helaas niet voorbij. Ik heb sinds vorig jaar het Ehlers-Danlossyndroom, een aandoening aan mijn bindweefsel. Hoe moeilijk dit ook is, het is voor mij geen reden om weer depressief of suïcidaal te worden. Sinds God in mijn leven is kijk ik anders tegen het leven aan. Ik verlang wel naar zijn komst op aarde, maar niet meer naar mijn eigen dood.”