Wilma gaat al 30 jaar naar dezelfde camping

Het begon allemaal toen Wilma en haar man Adrie als pasgetrouwd stel met de vouwwagen door Zuid-Frankrijk toerden. “We waren op zoek naar een camping, maar konden eigenlijk niet veel vinden”, vertelt Wilma (61). “Op een gegeven moment reden we door een klein stadje, waar stond aangegeven dat er een camping was. Maar die bleek al dicht en er was niemand te bekennen. Toch hebben we de vouwwagen maar opgezet voor de receptie – ‘we zien wel’. De volgende dag kwam de burgemeester van het stadje de camping openen: hij bleek de eigenaar te zijn.”

Met het hele gezin

De camping waar Wilma en Adrie waren neergestreken heet Beau Rivage en ligt net boven Nîmes. “Het was er heel groen, met veel bomen en een meertje. Meer was er niet. We hadden ook niet veel nodig, we waren net getrouwd. De bakker kwam ’s ochtends met een Volkswagenbusje z’n brood verkopen. Uiteindelijk stonden we er met vier stellen. Het was heel rustig, dat beviel ons wel. We zijn er drie weken gebleven.”

Acht jaren gaan voorbij – totdat Wilma en Adrie onverwachts terugkeren naar het idyllische campinkje. “We waren op vakantie in de Vogezen met onze twee kinderen, maar daar waren we weggeregend. In het zuiden hadden we kans op mooier weer, dus we reden die richting op. Maar alles zat vol… Mijn man kwam toen op het idee om nog eens in Cardet te kijken, of ‘die ene camping’ nog iets was. We hadden het plan er één nachtje te blijven, omdat het de eerste keer niet veel voor kinderen had. Toen we aankwamen, ontdekten we dat het in de tussentijd heel kindvriendelijk was geworden, met een klein zwembad en een gezellig restaurantje. Een Nederlands echtpaar had de camping overgenomen. Er waren nog veel andere Nederlandse gasten met kinderen, waar onze kinderen mee konden spelen. We bleven er weer drie weken.”

Ieder jaar terug

De kinderen van Wilma en Adrie vonden het zó leuk, dat ze er ieder jaar naartoe terug wilden. “We kozen daarvóór altijd voor verschillende plekken – maar ja, als de kinderen het naar hun zin hebben, dan wij ook. Dus we bleven er komen, soms in combinatie met andere Franse campings. Ze zijn meegegaan tot ze zelf op vakantie gingen – en mijn zoon komt er nu ook alweer zeven jaar met zijn gezin. Ik moet nog zien dat die gaan verkassen! De camping trekt gewoon. Ook mijn dochter en haar gezin gaan er weer naartoe deze zomer. De andere gasten komen ook vaak terug – met sommigen zijn we nu bevriend in Nederland. Er zijn zelfs relaties ontstaan tussen de gasten: stellen die elkaar hebben leren kennen op de camping en inmiddels getrouwd zijn!”

Waarom de camping zo trekt? “Het ligt aan een klein meer waar gasten in dobberen en vissen, met aan het einde een watervalletje en rotsen. De omgeving is er prachtig, je kunt er heerlijk wandelen en fietsen. Er zijn ook veel leuke plaatsen in de buurt, zoals Nîmes en Anduze. Het weer is er altijd goed en de Franse dorpsbewoners zijn heel gemoedelijk, die komen ook vaak eten in het campingrestaurant. Het is zo rustgevend: vaak zit ik gewoon drie weken met m’n boekje aan het water. Ik ken daar alles.”

Dierbare herinneringen

Acht jaar geleden overleed Wilma’s man Adrie, na vier jaar ziek te zijn geweest. “Zijn laatste wens was om nog een keer naar Beau Rivage te gaan. Hij kon zelf niet meer met de caravan rijden, en ik vond het eng. Toch heb ik voor Adrie lessen genomen. In mei 2011 zijn we er nog met z’n tweeën geweest, in oktober overleed hij. Het was een trieste situatie, maar het is mooi dat we dat hebben kunnen doen. We hebben ook veel Bijbel gelezen toen. Het was heel bijzonder om dat zo op ‘ons eigen mooie plekje’ mee te maken.”

“Toen Adrie was overleden, nam onze zoon de caravan over. Ik kocht een tent en ben toen naar Beau Rivage gegaan met mijn zusje, die ook net weduwe was geworden. Dat was een hele fijne vakantie, waarin we veel gezellige dingen met elkaar hebben gedaan. Dat zijn dierbare herinneringen. Zij is inmiddels ook overleden, drie jaar geleden.”

Tweede thuis

Ook nu gaat Wilma er nog altijd heen. “Ik ga alleen, maar ik ben daar nooit alleen. Er zijn altijd mensen die vragen of ik mee uiteten ga of een bakkie kom doen. Het is mijn tweede thuis geworden. Ik kan daar over mijn man en zusje praten met de mensen die elk jaar terugkomen. Dat voelt heel erg warm. Heel fijn dat ik dat heb. Op een andere camping zal ik niet meer gaan wennen. Ik zie er wel ieder jaar tegenop om ernaartoe te rijden in m’n eentje, maar tot nu toe is het altijd goed gegaan. Mijn caravan staat gestald op de camping, gelukkig vond de campingeigenaar dat geen probleem. Ik hoef maar te bellen en zij zetten de caravan op hun plek. Zolang ik kan, blijf ik hier terugkomen.”  

Lees ook: Dit zijn de favoriete christelijke campings van de Eva redactie