Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Wonen in een leefgemeenschap is niet gemakkelijk, maar: samen bereik je meer dan alleen

De ecologische en christelijke levensstijl passen goed bij elkaar. Een leefgemeenschap combineert beide idealen, weet klimaatactivist Herman van Veelen uit ervaring - en hij weet ook hoe lastig het samenleven kan zijn.

Deel:

Na een lange dag fietsen kwamen we eindelijk aan bij ‘La Borie Noble’, een christelijke leefgemeenschap in Zuid-Frankrijk. We hadden wat vertraging opgelopen omdat de laatste 20 kilometer opeens ook nog 600 meter omhoog bleek te gaan. Een beetje chagrijnig werden we verwelkomd. Iemand had op ons zitten wachten om een rondleiding te geven, maar dat kon nu niet meer: in La Borie Noble hebben ze geen elektriciteit en het was nu te donker om het huis te laten zien.

Ik kon gelukkig nog wel douchen: met kaarslicht en onder water dat verwarmd werd door een houtkachel met een ketel erboven. Als er in een middeleeuws klooster een douche was geweest had die er precies zo uitgezien.

Alles gemeenschappelijk

In de maand van gemeenschap, gebed, en werk op het land die we hier doorbrachten begon ik steeds meer te voelen hoe goed een ecologische en een christelijke levensstijl bij elkaar passen. Terug in Nederland denk ik hier meer over na. Waarom is het toch zo dat een Benedictijns klooster zoveel gemeen heeft met een zelfvoorzienend eco-dorp? En hoe zit dat in de leefgemeenschap waar ik zelf woon?

In Handelingen 2:44 lezen we dat de vroege kerk 'alles gemeenschappelijk' had. Na 10 jaar in verschillende leefgemeenschappen te wonen, zie ik steeds meer wat voor een wonder dit is! Zouden de apostelen zich nooit geërgerd hebben als weer eens iemand een blik open probeerde te maken met een koksmes? En zouden ze dan niet ook op hun kamer stiekem toch een lekker scherp mes verstoppen, voor als het hun beurt was om voor de gemeenschap te koken? En zouden ze die ene écht fijne reisfiets ook zomaar delen? Ik heb nog veel te leren!

Maar hoe meer ik durf om mijn eigendom over spullen los te laten, hoe meer ik leer dat we samen veel minder nodig hebben dan alleen. Hoeveel koelkasten heb je nodig in een gemeenschap? En hoeveel klopboren? En hoeveel broden en vissen heeft een menigte nodig als ze écht samen delen?

Praktisch bijbels advies

In de sabbatswetten in Leviticus (25:4) staat dat zelfs het land eens in de zeven jaar met rust gelaten moet worden. En dat je niet moet oogsten tot aan de rand van het veld, maar wat over moet laten voor de armen en de vreemdelingen (19:9-10). Dit druist lijnrecht in tegen de maximalisatie van productie - ten koste van alles - die we nu normaal vinden.

Wij zijn niet gewend om te leven van wat de aarde ons biedt, maar om eruit te persen wat er eigenlijk niet eens in zit. Veel christelijke gemeenschappen proberen tegen deze stroom in te gaan en de aarde weer de rust te geven die ze nodig heeft. Bij mij thuis doen we dat bijvoorbeeld door biologisch te eten, maar nog meer in 'leefgemeenschappen met een moestuin' zie je dat bijbels advies soms heel praktisch advies kan zijn.

Alhoewel het aren lezen wat in onbruik is geraakt bij de bijbelse ‘armen en vreemdelingen’, zijn de weidevogel en wilde bloemen minstens zo blij met een weiland waar de randen niet gemaaid worden.

Feest van ontmoeting

Jezus leeft het ons voor: in de een echte gemeenschap is iedereen welkom! Zoals hij omgaat met Romeinse soldaten (de bezetter!) en belastinginners, maar ook met de allerarmsten, vreemdelingen en melaatsen, zo worden wij geroepen om ons dagelijks leven ook te delen met mensen die anders zijn dan wij.

Een gezonde gemeenschap is geen naar binnen gekeerde sekte, maar juist een feest van ontmoeting. Als ik kies om de trein te nemen in plaats van het vliegtuig doe ik dat niet alleen om op te kunnen scheppen tegen mijn groene vrienden. Ik heb ook in mijn huisgenoot uit Eritrea in mijn achterhoofd, die me laatst nog vertelde over de droogte en ontbossing in zijn thuisland.

Wanneer ik actievoer tegen de destructieve praktijken van Shell heb ik in mijn achterhoofd ook een gelovige vrouw die in het ziekenhuis ligt en aandeelhouder is. Ik weet dat ook zij het beste voorheeft met de wereld, en dit helpt me om niet boos op háár te worden, maar op de structuren waarin ze vast zit. Zo helpt ook de Kerk - de christelijke gemeenschap in het groot - me om in te zien dat in deze wereldwijde klimaatcrisis Gods liefde de Nederlandse staatsgrenzen ver overschrijdt!

Maar misschien wel het allerbelangrijkste aspect van gemeenschap is de wetenschap dat ik er niet alleen voor sta. De klimaatcrisis is zo enorm dat ik me vaak klein en machteloos voel. Maar ik heb hoop. Want ik weet dat we in gemeenschap meer bereiken dan alleen. De gemeenschap waar ik woon, de gemeenschap wereldwijd, en in de kern natuurlijk: de gemeenschap met God.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ben je ook geïnteresseerd in christelijke leefgemeenschappen?

Kom dan naar het Leefgemeenschappen Festival op zaterdag 22 juni bij de Augustanahof in Amsterdam. Je ontmoet hier mensen uit meer dan dertig christelijke leefgemeenschappen, je hoort inspirerende sprekers en kunt meedoen aan workshops over vragen als: Hoe start je een leefgemeenschap? Hoe houd je het vol? Wat inspireert je? 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

--:--