Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Yvonne is pleegmoeder: ‘We zijn ons ook bewust van het verdriet van zijn ouders’

Hun onvervulde kinderwens bracht hen ertoe zich aan te melden voor pleegzorg

Hoewel hun hart en huis groot genoeg zijn voor kinderen, zijn de armen van Yvonne (38) en haar man ongewild leeg gebleven. Dit bracht hen ertoe zich aan te melden voor pleegzorg. Met liefde namen zij recent een pleegkindje van enkele maanden oud op in hun hart en huis.

Deel:

Vijf jaar geleden krijgen Yvonne en haar man definitief te horen dat zij nooit biologische kinderen zullen krijgen. “We verlangden erg naar kinderen van ons samen en dachten dat kinderen een grote rol zouden spelen in onze toekomst. Dat dit voor ons onmogelijk bleek te zijn geeft een diepe pijn, die vermoedelijk altijd aanwezig zal zijn.”

Het toekomstbeeld moest worden bijgesteld. “We moesten gaan nadenken hoe onze toekomst er dan wél uit zou komen te zien nu we geen kinderen kunnen krijgen.” Het stel bedenkt manieren waarop kinderen toch een rol zouden kunnen spelen in hun leven. “Tegelijkertijd wilden we iets voor andere mensen betekenen.”

Pleegzorg

Wanneer Yvonne en haar man horen dat er een groot tekort is aan pleegouders, besluiten ze zich aan te melden voor pleegzorg. Ze stellen zich beschikbaar voor kinderen die door omstandigheden niet meer thuis kunnen wonen en geven zich op voor langdurige pleegzorg, met als voorkeur een zo jong mogelijk kind. “We stellen ons hart en huis open voor kinderen die anders moeten opgroeien in een onveilige thuissituatie of voor kinderen waarvan de eigen ouders door omstandigheden niet voor ze kunnen zorgen.”

Het heeft altijd de voorkeur dat een kind bij zijn biologische ouders opgroeit

Wanneer het om de opvang van zeer jonge kinderen gaat, is het vaak nog onduidelijk of de pleegzorg van tijdelijke aard is of dat het kindje op den duur terug kan naar zijn biologische ouders. “Het heeft namelijk altijd de voorkeur dat een kind bij zijn biologische ouders opgroeit. Dit wordt nauwkeurig onderzocht in de eerste fase na een uithuisplaatsing”, weet Yvonne.

Onzekerheid

Nadat Yvonne en haar man zich hebben aangemeld voor pleegzorg, volgt er een gezinsonderzoek en moet het stel een training volgen. “Toen we eenmaal op de wachtlijst voor pleegzorg stonden, hebben we nog ruim een jaar moeten wachten tot we eindelijk hét telefoontje binnenkregen.” Ondertussen bereidt het stel zich voor op de komst van een kindje. “We hebben een kamertje in orde gemaakt en meubels aangeschaft, maar konden pas kleren kopen toen het kindje er eenmaal was.”

Eva Nieuwsbrief

Speciaal geselecteerde artikelen wekelijks in je inbox ontvangen? Al meer dan 12.000 vrouwen gingen je voor. Ontvang elke vrijdag Eva's laatste nieuwtjes, artikelen en berichten over evenementen.

E-mailadres

Lees onze privacyverklaring.

Als na een jaar wachten het telefoontje eindelijk komt, voelt dit heel onwerkelijk voor Yvonne en haar man. “Vooral omdat het kindje binnen een paar uur al gebracht zou worden. Aan de ene kant keek ik vol verwachting uit naar zijn komst en vroeg ik mezelf af wie hij zou zijn, maar aan de andere kant voelde ik me ook gespannen over hoe het zou gaan en was ik verdrietig voor hem en zijn ouders over deze moeilijke situatie.”

“Toen hij er eenmaal was en we hem in onze armen konden sluiten, overheerste een overweldigend gevoel van liefde. Ik wilde hem onze nabijheid, veiligheid en bescherming bieden. Het was allemaal nieuw voor ons, maar gelukkig kregen we uitleg en veel steun vanuit pleegzorg. Daarnaast konden we met al onze vragen terecht bij het consultatiebureau en ons eigen netwerk.”

Het belang van de kinderen voorop

“Ondanks dat wij van tevoren wisten dat de kans aanwezig was dat ons pleegzoontje zou teruggaan naar zijn biologische ouders, is het idee dat hij mogelijk weer weggaat moeilijker dan ik dacht”, vertelt Yvonne. “We hebben hem in ons hart gesloten.” Toch beseft zij heel goed dat het voor een kind het fijnste is om – als dit mogelijk is – bij zijn biologische ouders op te groeien. “Doordat wij sinds zijn komst weten hoe bijzonder het is om voor een kindje te mogen zorgen, zal het extra zwaar zijn als hij straks weer naar huis gaat. We weten nu wat we missen.”

We hebben hem in ons hart gesloten

De rechter bepaalt echter of een kindje weer naar huis kan gaan en laat zich hierover informeren door de jeugdhulpverleners. “Ook de visie van de ouders wordt hierin meegenomen. Alleen als het onmogelijk is om bij zijn ouders op te groeien, wordt besloten dat een kindje in een pleeggezin blijft.” Hoe groot hun verlangen ook is om één of meerdere kinderen langdurig op te vangen, het belang van de kinderen staat voor Yvonne en haar man voorop. “Als blijkt dat een kindje na enige tijd weer naar huis kan, dan moeten we daarin berusten.”

Confronterend

“Sinds we hoorden dat we geen kinderen zouden krijgen, is bijvoorbeeld Moederdag een moeilijke dag geweest”, vertelt Yvonne. “Hoewel ik me op deze dag dankbaar voel voor mijn eigen moeder, confronteert het me ook een beetje extra met mijn gemis. Sinds we pleegouders zijn, merk ik gelukkig dat er naast dit gemis, ook vreugde is. De komst van onze pleegzoon geeft ons leven kleur. Hierdoor komt een dag als Moederdag ook in een ander licht te staan, waardoor deze dag wat minder beladen aanvoelt.”

Tegelijkertijd vraagt Yvonne zich af hoe pijnlijk deze dag moet zijn voor ouders die door omstandigheden niet zelf voor hun kinderen kunnen zorgen. “Als ik me in hen probeer te verplaatsen, kan ik me hun verdriet om het gemis van hun kind heel goed voorstellen.” Ze realiseert zich dat de vreugde die de zorg voor dit kleine jongetje Yvonne en haar man geeft, het verdriet van zijn ouders betekent. “Zíj moeten hun kindje noodgedwongen missen. Dit maakt het behoorlijk complex”, vindt Yvonne. Met dit in gedachten vieren zij zo’n dag niet uitgebreid, maar proberen zij een manier te vinden die passend is voor hun pleegzoontje, zijn ouders en voor henzelf.

Ik zie uit naar wat komt; op een dag zal er geen verdriet meer zijn

Yvonne beseft goed dat zij niet de enigen zijn die te maken hebben met onvervuld verlangen, gemis en verdriet. “Er is zoveel pijn, verdriet en onrecht in de wereld. Ik denk dat dit lijden God aan het hart gaat en dat Hij met ons meelijdt. Het is soms moeilijk te begrijpen waarom God (nog) niet ingrijpt”, geeft zij toe. “Ook in mijn eigen leven ervaar ik dat soms als een worsteling. Toch zie ik uit naar wat ik geloof dat nog gaat komen; een nieuwe hemel en een nieuwe aarde, waar God onder de mensen zal wonen en alle tranen van hun ogen zal wissen. Dát geeft ons hoop!”

Hoe Jorien, Eva en Marijke vruchtbaar leven ondanks een onvervulde kinderwens

Lees ook over:

Hoe Jorien, Eva en Marijke vruchtbaar leven ondanks een onvervulde kinderwens

Geschreven door

Rita Maris

--:--