'Zo exclusief zijn we als christen niet meer'

Het klopt niet. Hoe graag we als christenen wensen dat er een zichtbaar verschil is tussen gelovig en niet-gelovig, negen van de tien keer is dat er niet. Zelfs wanneer we overlopen van naastenliefde, onze rust in het hogere zoeken en niet meedoen aan de graaicultuur van deze tijd; mijn zweverige overbuurvrouw heeft dezelfde levensstijl. Evenals mijn kunstzinnige achterneef, onze altijd-meelevende kapper, de inspirerende man die het gras komt maaien en zo veel mooie mensen meer. De gedachte dat wij ‘iets’ uitstralen wat een ander niet heeft, is afkomstig uit de verzuiling en kan, hoe goedbedoeld ook, leiden tot arrogantie (wij zijn/ doen beter) en verwarring (maar ik zíé dat verschil helemaal niet).

Natuurlijk kunnen we als voorganger de gemeente uitnodigen het goede te doen, uitdagen om rust te brengen in een onrustige tijd, maar verbind daar geen exclusiviteit aan. Zo exclusief zijn we namelijk niet meer. De gelovige is verwereldlijkt en de niet-gelovige heeft allang van zijn ouders geleerd dat wie God verlaat (als Hij al bestaat) echt niets te vrezen heeft. Het onderscheid is weggevaagd, mens onder de mensen zijn we. Christen of niet, we leven hetzelfde, we sterven hetzelfde. Sommigen relaxed en gerust, anderen gejaagd en beangst. 

Het verschil zit niet zozeer in een blik, glimlach of uitstraling. Het verschil zit in het hart, in wat en Wie ons drijft, in de manier waarop we ons bestaan bezien, in het vertrouwen dat het bij de dood pas goed begint, in de overtuiging dat er genade is voor ons tekort, in het gegeven dat we onze hoop liever op Golgota dan op Babylon vestigen. En ‘vraagt iemand u waarop de hoop die in u leeft gebaseerd is, wees dan steeds bereid om u te verantwoorden,’ schrijft Petrus. Mooi moment om het verschil te laten zien.

Beeld: Shutterstock