Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Zo werkt de liefde tussen mens en huisdier

‘Marley is onze harige zoon’

De relatie tussen mens en dier kan diep gaan. Acht op de tien huisdierbezitters zien hun dier als volwaardig gezinslid en 95 procent praat ermee. Hoe werkt die liefde tussen mens en huisdier eigenlijk? Visie ging te rade bij twee huisdierliefhebbers en een psycholoog.

Deel:

“De meeste baasjes knuffelen hun hond vaker dan hun partner, las ik laatst in een tijdschrift. Dat is zó waar!” lacht Damaris Boogerd (33). Ze is het trotse baasje van Marley, die op een onverwachte manier in haar leven is gekomen.

Damaris: "Marley is altijd blij me weer te zien"
Damaris: "Marley is altijd blij me weer te zien".

Troost en uitlaatklep

“In 2014 trouwde ik met David,” vertelt Damaris. “Een gezinnetje: dat wilden we dolgraag. En misschien ooit nog eens een hond als de kinderen oud genoeg zouden zijn. Maar na een jaar bleek onze kinderwens moeilijker in vervulling te gaan. Het was het begin van een ziekenhuistraject. Toen ook 2016 niet het jaar bleek te zijn dat het lukte, besloten we in januari 2017 een hondje te nemen. Ik móést ergens voor zorgen, die drang was zo sterk!” Damaris en David schrijven zich in voor een nestje goldendoodles: een kruising tussen een golden retriever en een poedel. Een hypoallergeen, slim en sociaal hondje – maar wel eentje met een maandenlange wachtlijst. “Tot onze verbazing kregen we een paar dagen later al een telefoontje,” weet Damaris nog. “Ons verhaal sprak aan: we mochten meteen een hondje uitkiezen!”

Drie weken later hebben Damaris en David een puppy in huis. Al snel raken ze aan hem verknocht. Damaris: “David en ik zeggen regelmatig tegen elkaar: wat als we Marley niet hadden? Dan was het leven zoveel minder leuk geweest. Maar ook: dan zouden de teleurstellingen en emoties rondom de medische mallemolen zoveel heftiger zijn. Nu ga ik bij elke teleurstelling naar Marley, geef hem een dikke knuffel en denk: ik ben zo blij met hem in mijn leven. Marley is mijn troost en uitlaatklep.”

Het geluid van een hond die z’n bak leeglebbert: héérlijk

Harige zoon

“Het is natuurlijk niet te vergelijken, maar voor ons is hij als een kind," vervolgt Damaris. "Marley is onze harige zoon. We geven hem alle liefde die we kunnen geven. Ook als we kinderen krijgen, blijft Marley altijd onze eerstgeborene. We zouden nooit meer zonder hem kunnen.” Na een korte stilte: “Ook al weet je natuurlijk dat... nou ja, honden worden minder oud dan wij. David en ik hebben allebei weleens nachtmerries dat er iets misgaat met hem. Een angst waarvan je weet dat die een keer waarheid wordt.”

Terugkijktip: 'Het geheime leven van de hond'

Waarom hebben mensen vaak zo’n intieme band met hun hond? En hoe kijkt dit dier zelf tegen zijn baasje aan? Kruip ‘onder de vacht’ van deze trouwe metgezel in een driedelige documentaireserie van de NTR.

'Goed humeur op pootjes'

Die angst wérd waarheid voor Antoinnette Scheulderman (44). Drie jaar geleden moest ze haar hond Bubbels totaal onverwacht laten inslapen. De ruwharige dwergteckel was “een goed humeur op pootjes”, vertelt Antoinnette met een glimlach. “Een ontzettend gek beest, waar ik zo om kon lachen. Ze maakte me altijd weer blij.” Ze zucht. “Hadden ze maar iets kunnen doen om Bubbels te helpen. Al had ik mijn huis moeten verkopen, ik zou het ervoor over hebben gehad.”

“Waar ik kwam, was Bubbels,” blikt Antoinnette terug. “Mijn hond was 24/7 bij mij, dus het is een enorm gemis als dat opeens wegvalt. En dat deed gewoon fysiek pijn, zo veel verdriet had ik. Ik mis haar nog elke dag, maar gelukkig voelt het nu niet meer alsof er een kartelmes door mijn lichaam snijdt. Of ik weleens vaker zo veel verdriet heb gehad? Nee. Mijn ouders leven nog – mijn vader werd afgelopen weekend 86 – en ik heb nog nooit een partner of vrienden verloren. Toch weet ik zeker dat de dood van Bubbels altijd een van de grootste verliezen van mijn leven zal blijven, simpelweg omdat ik zo van haar gehouden heb. ‘Ben je nu nóg bezig met je hondje?’ vragen mensen weleens. Zó vreemd vind ik dat. Voor mij was het verschrikkelijk dat mijn hond doodging. Maar dat mag van veel mensen niet.”

Rouwproblematiek

“Het zou toch gek zijn als je níét rouwt om een dier waar je zo van gehouden hebt?” Verontwaardiging klinkt door in de stem van GZ-psycholoog Nienke Endenburg. Ze is gespecialiseerd in de relatie tussen mens en dier. In haar praktijk behandelt ze cliënten met rouwproblematiek rondom hun huisdier. “Hond, konijn of papegaai: welk dier het ook is, het maakt niet uit voor de intensiteit van je verdriet. Het enige wat telt, is hoe sterk de band was en de manier waarop het dier is gestorven. Veel liefde geeft ook veel verdriet. Dan zou het toch raar zijn als je daar – hup! – meteen overheen was? En hoe minder je erover kunt praten met anderen, hoe langer het verwerken van dit verlies duurt.”

Onvoorwaardelijke dierenliefde

Wat is dat toch voor liefde, tussen mens en huisdier? Damaris weet het wel: “Marley is altijd blij me weer te zien. Of ik nu een paar uur ben weggeweest, of slechts vijf minuten: altijd staat hij kwispelend voor de deur, blij me weer te zien. Zijn hele leven draait om mij. Fantastisch, toch?” “Dierenliefde is onvoorwaardelijk,” vult Antoinnette aan. “Een hond zal nooit aan je vragen: ‘Ben je nu alweer drie kilo aangekomen?’ Of: ‘Is je werk belangrijker dan ik?’ Mensen hebben verwachtingen. Een huisdier accepteert je zoals je bent.”

Lees ook: Bekende Nederlanders over hun huisdier
Lees ook: Bekende Nederlanders over hun huisdier

Het zijn vooral en júíst de onaangepaste eigenschappen die huisdieren zo ontzettend geliefd maken. Zoals het feit dat Marley zijn brokken niet eet als hij er geen geraspte kaas overheen krijgt. “Als een mens smakt bij het eten, heb ik de neiging om hem aan te vallen, maar een hónd... die kan me niet genoeg smakken,” lacht Antoinnette. “Het geluid van een hond die z’n bak leeglebbert: héérlijk. Als mijn hond gaapt, ruik ik aan haar adem. Dat vind ik zo’n lekkere geur. Dat is denk ik ver doorgeslagen dierenliefde, ja.”

'Dan neem je toch een nieuwe?'

Na de dood van haar teckel Bubbels vond Antoinnette Scheulderman dit de pijnlijkste reactie van allemaal: ‘Dan neem je toch een nieuwe?’ “Alsof mijn hond een kapotte wasmachine was, waarvan ik zo weer hetzelfde type kon kopen.” In haar gelijknamige boek Dan neem je toch gewoon een nieuwe (uitgeverij Lebowski) schrijft ze openhartig over haar verdriet én interviewt ze zowel BN’ers als deskundigen over de liefde voor hun huisdier.

Beeld bovenaan: Antoinnette Scheulderman met haar nieuwe hond Dizzy.

Geschreven door

Arianne Ramaker

--:--