Zoë werd gepest en belandde in de schulden

Klasgenoten gooiden stukjes kapot gekauwde gum of papier naar Zoë toe. “Daar bleef het niet bij. "Ze noemden me ‘Lelijk’. Als ik na school naar huis fietste, stonden de pesters mij op de hoek van de straat op te wachten. Op dat moment was ik van binnen al verlamd van angst. Ze trapte me van mijn fiets en sloegen me in elkaar, ik zie mezelf nog vallen tussen de rozenbottelstruiken en hondenpoep. In tranen liep ik met mijn kapotte fietsje naar huis. Niemand hielp me. Mijn ouders gaven me enigszins troost thuis. De volgende dag zat mijn lichaam onder de blauwe plekken.”

‘Anders’

Zoë woonde in een Zeeuws dorp, maar haar ouders kwamen uit de buurt van Rotterdam. “We zongen weleens een Zeeuws versje in de klas, maar ik kon die woorden niet goed uitspreken. Klasgenoten lachten me uit. Ik voelde me ‘anders’. Ik was daarnaast een echt paardenmeisje, anderen hielden meer van voetbal of barbies. Ik had het gevoel dat ik er niet bij hoorde. In de kerk voelde ik me echter nooit anders, dat was echt een plek waar ik me prettig voelde. De Bijbelverhalen die de voorganger vertelde, gaven me daarbij kracht, dan leek mijn leed ineens niet meer zo erg.”

‘Ik sloot me af, dan voelde ik geen angst of pijn’

Zoë’s ouders gingen weleens met leraren of ouders van klasgenoten in gesprek. “Dit had een averechts effect. Intussen geloofde ik steeds meer in de overtuiging dat ik niet goed genoeg was.  Ik sloot me volledig af want dan voelde ik de angst en pijn minder. Alsof ik verdoofd was. Thuis speelde ik wel met buurtkinderen en dat was gelukkig leuk. Ook had ik een verzorgpony, maar ook daar was ik in mezelf gekeerd. Als ik met andere verzorgers en de eigenaren zat te lunchen, zei ik niets, ik durfde niet eens te vragen of ik wat mocht drinken of naar de wc mocht gaan, omdat ik zo onzeker was. Met als gevolg dat ik een paar keer in mijn broek plaste.”

De Landbouwschool

In groep zeven komt er een nieuwe directeur op school. “De directeur zag dat ik me niet thuis voelde, van hem mocht ik na de zomer al naar het voortgezet onderwijs. Ik koos voor de Landbouwschool, dat leek me erg leuk. Vooral in de derde en vierde klas van de middelbare school had ik weer vriendinnen en ging ik met plezier naar school. Maar er bleven van die momenten dat ik me tegelijkertijd blij en weer ‘anders’ voelde. Als ik op de schoolfoto moest bijvoorbeeld of als er tijdens de gymlessen teams werden gekozen, dan had ik echt een soort tweestrijd in mezelf.”

‘Ik kocht vriendschap af’

Zonder er veel moeite voor te doen, slaagt Zoë in 2002 voor de Landbouwschool. Inmiddels heeft ze ook een eigen paard, en werkt ze er hard voor in de supermarkt om hem te onderhouden. “Maar mijn onzekerheid groeide, het liefste was ik er niet. Ik wist niet wat ik moest zeggen tegen mijn baas of collega’s en liep altijd op hoge tenen om er maar bij te horen. Ik ging weleens uit, dan dronk ik een borreltje te veel om mezelf niet buitengesloten te voelen. De volgende ochtend voelde ik me echter verschrikkelijk omdat ik niet mezelf kon zijn. Ook kocht ik als het ware vriendschap af, dan zei ik ‘Oh, dat betaal ik wel’ of ‘Oh, ik rijd wel’ of ‘Oh, ik doe wel dit of dat’, zonder er ooit iets voor terug te krijgen." 

Hoge tenen

Niet veel later ziet Zoë een vacature voor een baan als verkoopster in een ruitersportzaak. “Dat leek me erg leuk. Ik solliciteerde en werd aangenomen. Maar ook hier liep ik weer op hoge tenen. Ik kocht nieuwe kleding en een duur zadel voor mijn paard, die niet paste maar ik durfde hem niet terug te brengen. Ik durfde gewoon niet voor mezelf op te komen. Ik sloot zelfs een lening af bij de bank voor een dure nieuwe auto omdat ik dacht dat mijn oude Volkswagen Golf niet goed genoeg was. Niet veel later werd mijn paard ziek en liet ik hem (helaas zonder succes) opereren. Toen was ik drieëntwintig jaar en had ik een schuld van 10.000 euro.”

Verkering

“Ik voelde me elke dag ellendiger en belandde in een burn-out. In die tijd ging ik vaak naar een Trekkertrek, een wedstrijdevenement met tractoren, en kwam ik Tim* steeds vaker tegen. Tim kende ik al van vroeger uit de kerk. We hadden goede gesprekken, en kregen verkering. Hij moedigde mij aan om vaker voor mezelf op te komen en om dingen te doen die ik zelf leuk vond. Hij zag mij voor wie ik was. Vriendinnen om mij heen zagen mij daarentegen veranderen, zo wilde ik niet meer alles voor ze doen en dat vonden ze niet leuk. Uiteindelijk verloor ik daardoor het contact met ze. Ik weet nog dat ik in die tijd vaak aan het bidden was in de auto. Dan vertelde ik God wat er op mijn hart lag, dat waren hele fijne gesprekken.”

‘Ik durfde eindelijk mijn eigen keuzes te maken’

In een halfjaar tijd werkt Zoë haar schuld bij de bank weg. Dan koopt ze een nieuw paard en na drie jaar verkering gaat Zoë, in 2011, met Tim samenwonen. “Dat voelde echt als een bevrijding, toch wist ik dat er nog iets moest veranderen. Ik bezocht de huisarts, die verwees me door naar een psycholoog. Na het gesprek besefte ik dat er eigenlijk niets mis met mij was. Bij een loopbaancoach volgde ik vervolgens verschillende paardencoachsessies en werden mijn ogen steeds meer geopend. Ik leerde dat paarden spierspanning en emoties van de ruiter spiegelen. Geen wonder dat mijn eigen paard zo depressief leek, hij spiegelde mij. Ik realiseerde me dat ik in bijna heel mijn leven nooit mezelf was geweest en dat ik veel te veel over me heen had laten lopen. Dat wilde ik niet meer. Ik durfde eindelijk écht voor mezelf op te komen en mijn eigen keuzes te maken. Jezus zag ik daarin als mijn voorbeeld. Hij had zoveel geleden en opgeofferd, toch bleef Hij altijd voor Gods Woord staan. Langzaamaan begon ik in mezelf te geloven en meer mezelf te zijn, wat was dat fijn!”

‘Ik hoop kinderen en volwassenen die gepest worden te helpen’

In 2013 trouwen Zoë en Tim. “Alle extra baantjes die ik voor het wegwerken van mijn schuld had, heb ik opgezegd. Niet veel later verloor ik ook mijn werk bij de Ruitersportzaak, want mijn baas wilde geen zwangere vrouw in dienst. Dat voelde als een zegen. Toen ons kindje werd geboren, heb ik een tijdje alleen maar voor hem thuis gezorgd. Maar na een paar maanden kreeg ik het verlangen om zelf een veilige plek voor onzekere kinderen te creëren, waar ze leren assertiever te worden. Ik volgde verschillende opleidingen, waaronder Gespecialiseerd Pedagogisch Medewerker, een hbo-studie tot lifecoach en een paardentraining. En afgelopen februari startte ik mijn eigen bedrijf in paardencoaching. Hiermee hoop ik kinderen die gepest worden, en hun ouders, te helpen. Maar ook volwassenen die gepest zijn of worden, want die zijn er helaas ook.

Op dit moment ervaar ik zelf gelukkig geen druk meer vanuit mijn verleden om ergens bij te moeten horen, dat is ontzettend fijn. Ik voel me echt volledig mezelf en ben zo gelukkig met mijn lieve man, mijn prachtige kind en goede vrienden om ons heen. Ik leef nu het leven dat ik wilde en daar ben ik God ontzettend dankbaar voor.”

*Zoë en Tim zijn gefingeerde namen.

Lees ook: 'Mettine werd als tiener gepest vanwege haar krullen'