Zussenliefde: “Soms moeten we zo vreselijk lachen dat we het in onze broek doen”

De zussen Suzan en Henrike waren 9 en 10 jaar toen zusje Marloes met haar tweelingbroer ter wereld kwam. “Met onze andere broers erbij bestond het gezin nu uit zeven kinderen. Ik vond het supergaaf dat we een tweeling kregen. We wandelden veel met hen, zongen voor hen en deden ze in bad. Ik vond het ontzettend leuk”, vertelt Henrike. “Suzan en ik mochten de tweeling de kerk in dragen tijdens de doopdienst. Ik zie het nog op m’n netvlies en weet bijvoorbeeld nog exact wat ik aan had.”

Afstand in puberteit

Het grote leeftijdsverschil tussen de oudste zussen en het jongste zusje speelde volgens Marloes vooral aan het begin van haar leven een rol. “Op een gegeven moment gingen ze uit huis en mocht ik bij hen logeren. Dat vond ik superleuk. Ook vond ik het geweldig dat ik jong tante werd en kon oppassen op m’n neefjes en nichtjes.” Suzan tegen Marloes: “Soms ging ik bij jou logeren.

Suzan grapt: Ik kom er nooit tussen

Dan stapte ik een weekendje uit m’n gezin en keken we samen een filmpje en wandelden in het bos. Dat was altijd erg gezellig”, zegt ze. Marloes vertelt verder: “In mijn puberteit was er wat meer afstand en trok ik vooral naar vriendinnen toe. Maar nu ik getrouwd ben en een eigen huis heb, is de band juist sterker. Ik heb er twee hele lieve, mooie vriendinnen bij. Ze zijn er altijd voor me en ik deel veel met hen.”

Zussenuitjes

En Suzan, heeft die ook iets te vertellen over de onderlinge zussenband? Ze grapt: “Ik kom er nooit tussen, dat is normaal.” Serieuzer gaat ze verder: “In deze coronatijd zien we elkaar minder. Dat is jammer. Normaalgesproken proberen we elk jaar twee keer iets met elkaar te doen. Die zussenuitjes zijn erg leuk. We gaan naar een stadje, hebben een high-tea of bezoeken de Intratuin in kerstsfeer. Verder zijn er de gewone momenten waarop we elkaar zien, zoals verjaardagen en feestdagen. We wonen in Almelo, Ermelo en Zeewolde, dus kunnen helaas niet even bij elkaar aanwippen.”

Dienstbaar opgevoed

Suzan had altijd veel steun aan haar zus Henrike. “We komen uit een domineesgezin en verhuisden vaak. Het was heel fijn om elkaar te hebben. We schelen maar een jaar en hadden vaak dezelfde interesses en vriendenclub. Ook trouwden we rond dezelfde tijd en kregen we tegelijkertijd kinderen. In die periode belden we elkaar elke week, bijvoorbeeld om te bespreken hoe het met onze kinderen ging.” Henrike had op haar beurt veel aan Suzan. Ze vertelt: “We zijn dienstbaar opgevoed en stonden altijd klaar voor de kerk. Op een gegeven moment zat ik in allerlei commissies en liep ik mezelf voorbij. Suzan leerde me dat dat ik eerst aan m’n gezin moet denken. Die zijn het belangrijkst. Pas daarna komt de kerk. Dat zit nog altijd in m’n hoofd. Ik ben een pleaser en maak het graag anderen naar de zin. Suzan hielp me om meer voor mezelf op te komen, niet altijd (meteen) ja te zeggen en af en toe een kruis in m’n agenda te zetten, zodat ik niet doordraaf.”

Appjes met hartjes

Marloes leerde ook van haar zussen. “Ik heb het voordeel dat jullie veel levenservaring hebben. Ik had veel aan jullie tijdens het proces van op mezelf gaan wonen, een baan krijgen en hoe je je dan opstelt.” Suzan: Het heeft niet met leeftijd te maken of je van elkaar kunt leren. Ik leerde ook veel van Marloes, terwijl ze jonger is. Anderhalf jaar geleden trouwde Marloes en het was een prachtige dag. Ze maakte keuzes die bij haar passen. Dat vind ik bijzonder. Ik maak vaak keuzes die min of meer van me verwacht worden. We zijn nooit te oud om te leren,” glimlacht ze.

Elkaar complimentjes geven, dat leerden we vroeger thuis

Henrike stemt ermee in. “Van Marloes leer ik dat ze tijd vrijmaakt voor vriendinnen. Ik onderhoud dat allemaal wat minder en bewonder dat heel erg in haar. Verder is Marloes rustig en evenwichtig. Als ik boos ben, gooi ik het er meteen uit, terwijl Marloes alles eerst op een rijtje zet.” Suzan: “Dit doen we dus ook; elkaar complimentjes geven. Dat leerden we vroeger thuis.” Marloes: “Henrike zegt ook vaak tegen ons dat ze van ons houdt.” Suzan vult aan: “Ze stuurt vaak appjes met hartjes erbij.”

Redelijk volgzaam

De zussen zijn opgevoed met liefde voor God, de kerk en de mensen om hen heen. “Ik hecht veel waarde aan geloofsgesprekken die we voeren. Het is mooi als Henrike en Suzan delen hoe ze hun relatie met God vormgeven in hun leven. Volgens mij komen onze geloofslevens met elkaar overeen,” vertelt Marloes. “Als kind waren we allemaal redelijk volgzaam, maar moesten we leren wat een persoonlijke relatie met God inhoudt. Door erover te praten kon ik dat vormgeven. Mijn zussen zijn daarin een voorbeeld voor mij. Soms sturen we elkaar een appje met ‘ik bid voor je’. Dat maakt het heel persoonlijk.”

Blauwe Evertfiets

Naast serieuze dingen delen, hebben de zussen ook vaak lol met elkaar. “In een domineesgezin maak je veel mee met mensen en dingen die er in de kerk gebeuren. Daardoor leer je relativeren en daar komt onze humor vandaan. Soms moeten we zo vreselijk lachen dat we het in onze broek doen”, lacht Suzan. “Zo waren we op een avond met de familie bij Marloes. We hadden de slappe lach en konden niet meer stoppen. Er hoefde nog maar één woord gezegd te worden of we begonnen weer.

Ik kan bij hen helemaal mezelf zijn

Onze kinderen zeggen dan: ‘Daar gaan ze weer’. De zussen beginnen er al bijna weer van te lachen. Henrike grinnikend: “In de zomer hebben we altijd een familiebarbecue. Elke keer komt er dan een oude blauwe vouwfiets tevoorschijn. Opa Evert vervoerde daar in de oorlog aardappels op. We noemen het de Evertfiets en hebben er altijd veel lol om.” Marloes: “Geen familiebarbecue zonder Evertfiets.”

Verlengstuk

Ruzie hebben de zussen eigenlijk nooit. “Vroeger hadden we een lp met een liedje over ‘wij speelden op de fluit, maar jij stond aan de kant’. Dan wees ik naar Suzan en werd ze heel boos”. Dat is het enige dat ik me kan herinneren”, lacht Henrike. Marloes vult aan: “Het zit niet in onze aard om snel boos te worden en we hebben zelden een meningsverschil.” Henrike: “Beide zussen betekenen heel veel voor mij. Het zijn meer dan vriendinnen. Ze zijn als het ware een verlengstuk.” Een beetje emotioneel vervolgt ze: “We delen dezelfde geschiedenis, hebben dezelfde familie, voelen vaak hetzelfde, hebben aan een woord genoeg en ik kan bij hen helemaal mezelf zijn.”

Lees ook: Zussenliefde: ‘Ik zeg wel eens tegen haar kinderen: Ik ben toch jullie tweede moeder’