Armenen ontvluchtten Nagorno-Karabach na inval Azerbeidzjan
17 oktober 2023 | Leestijd 3 min
Ruim 100.000 etnische Armeniërs zijn de enclave Nagorno-Karabach ontvlucht na de inval van Azerbeidzjan. Dit komt neer op meer dan tachtig procent van de inwoners. De chaos lijkt compleet met de opheffing van de – niet officieel erkende – republiek Nagorno-Karabach per 1 januari volgend jaar. Van een weg terug lijkt dus geen sprake meer.
“Dramatisch”, omschrijft Bert Dokter van EO Metterdaad-partner Mission Possible de situatie voor de bewoners van Nagorno-Karabach. Maandenlang werd de enige toegangsweg naar Armenië geblokkeerd door Azerbeidzjan, wat zorgde voor grote tekorten aan levensmiddelen. Daar kwam een reeks aan Azerbeidzjaanse bombardementen bovenop. Dokter: “Toen begrepen de bewoners, ook mensen die ik persoonlijk ken, dat ze geen andere keus hadden dan te vertrekken. Europa en Rusland stonden toe te kijken – de mensen voelden zich in de steek gelaten.”
Waarom vluchten de mensen zó massaal?
“Azerbeidzjan gaf hun de keuze daar te blijven als volwaardige burgers. Maar onder de bewoners bestaat de angst voor etnische zuiveringen. Tijdens de oorlog in 2020 – tussen Azerbeidzjan en Nagorno-Karabach en Armenië red. – vonden ook slachtingen plaats onder de burgerbevolking. En dat is slechts een klein onderdeel van de Armeense geschiedenis die bol staat van geweld tegen deze mensen. Ik kan me voorstellen dat ze geen vertrouwen meer hebben. Bijna niemand is achtergebleven in de enclave. De kans is groot dat alle cultuurschatten in Nagorno-Karabach zullen verdwijnen: alsof daar nooit Armeense wortels hebben gelegen.”
Wat is het toekomstperspectief van deze mensen in Armenië?
“Sommige mensen kunnen tijdelijk worden opgevangen door kennissen en familie. Maar het wordt een grote uitdaging om ze een permanente verblijfplaats te geven. Mensen met een achtergrond in de zorg of het onderwijs zullen makkelijk aan het werk kunnen. Maar degenen van het platteland moeten hun bedrijf vanaf de grond opbouwen in een land dat weinig mogelijkheden kent. En de winter komt eraan. Veel vluchtelingen hebben nauwelijks iets mee kunnen nemen en zullen warme kleren, dekens en brandhout nodig hebben. Ik ken dit volk als veerkrachtig, maar ze gaat een zware periode tegemoet. Ze moet dit trauma een plek geven en hun leven weer op de rails krijgen. Ik hoop dat de internationale gemeenschap daar ook haar verantwoordelijkheid in neemt.”
Bijdragen aan eten, drinken en onderdak?
