‘Door een loslatende placenta kreeg mijn baby geen zuurstof meer’

“Ik was zwanger van ons eerste kindje samen. Gert (52) en ik waren allebei al eerder getrouwd geweest en vormden een samengesteld gezin. Zelf was ik al moeder van twee kinderen en hij was vader van zes kinderen. Samen hadden wij genoeg ervaring met zwangerschappen om te beseffen dat er iets niet klopte. Ik bleef maar bloed verliezen. Een echo wees uit dat de placenta voor de baarmoedermond lag en de gynaecoloog vertelde ons dat bloedverlies vaker voorkomt als de placenta voor de baarmoedermond ligt. Hij vertelde mij dat er een grote kans was op een vroeggeboorte.

‘Bij een loslatende placenta krijgt het kindje geen zuurstof meer en telt elke seconde’

Toen ik 24 weken zwanger was en het kindje levensvatbaar was, werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Zeven weken heb ik daar gelegen. Ik verlangde erg naar huis na al die weken in het ziekenhuis. Toen ik 31 weken zwanger was kreeg ik eindelijk toestemming om een weekendje naar huis te gaan. Zover is het nooit gekomen, want net voordat ik naar huis zou gaan braken mijn vliezen.”

Groot wonder

“In het Meander ziekenhuis waar ik lag, was geen plek op de afdeling neonatologie, dus werd ik naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis overgeplaatst. Daar liet mijn placenta, de volgende morgen om vijf uur, los.

Dat dit gebeurde, terwijl ik in het Wilhelmina Kinderziekenhuis lag, beschouw ik als een wonder. Als ik in het Meander Medisch Centrum had gelegen, had onze zoon het niet gered. Destijds was daar namelijk ‘s nachts geen gynaecoloog aanwezig. Voordat hij gearriveerd zou zijn, zou het kindje al zijn overleden, want zodra de placenta loslaat, krijgt het kindje geen zuurstof meer en telt elke seconde.”

Paniek

“Op de echo hadden ze gezien dat het erg slecht ging met ons mannetje en dat ik een bloeding in mijn baarmoeder had. Er was meteen grote paniek. Met bed en al renden zij met mij over de gangen naar de operatiekamer toe. Elke seconde telde, hij moest er onmiddellijk uitgehaald worden. Tijd om alles steriel te maken was er niet. Er was een zware operatie voor nodig om hem eruit te krijgen, want hij lag er erg ongunstig voor. Helemaal blauw werd Boaz tenslotte geboren. Meteen werd er gestart met reanimatie. Zelf heb ik hier niks van meegekregen, want ik was onder narcose en had erg veel bloed verloren, dus kreeg bloedtransfusie. Later hoorden wij dat het er de eerste minuten echt om spande. Wonder boven wonder mocht hij het overleven, iets waar we God zeer dankbaar voor zijn.

Toch heb ik geen moment aan de goede afloop getwijfeld. Er waren te veel wonderlijke omstandigheden om daar niet duidelijk Gods leiding in te zien. Ik wist dat God hem zou beschermen.”

‘Opnieuw lag de placenta aan de voorkant’

“Na twee jaar werd ik opnieuw zwanger. Af en toe verloor ik weer wat bloed en opnieuw bleek dat de placenta aan de voorkant lag. Toen ik 20 weken zwanger was kregen wij te horen dat onze dochter een dubbele aorta had. Deze aorta lag om de luchtpijp en de slokdarm heen. Ze zou na de geboorte geopereerd moeten worden.

Toen ik 27 weken zwanger was, begon ik meer bloed te verliezen en moest ik een paar dagen in het ziekenhuis worden opgenomen voor onderzoek. Tijdens deze ziekenhuisopname liet mijn placenta los. Een wonder dat ik op dat moment in het ziekenhuis was. Opnieuw die paniek, het rennen naar de operatiekamer en de angst. Zoiets gebeurt zelden, maar mij overkwam het twee keer.

Vernauwde luchtpijp

Deze keer ging ik een stuk minder gerust onder narcose dan bij Boaz, want door haar hartafwijking was een vroeggeboorte een groot risico. Ik vreesde dat ik mijn dochtertje niet levend zou zien.

Wonder boven wonder bleek Sarah een sterk meisje te zijn en gaf ze meteen een schreeuw van protest toen zij werd geboren.  Ondanks haar vroeggeboorte en haar lage geboortegewicht (980 gram) hoefde zij niet aan de beademing.  Achteraf onvoorstelbaar, want later onderzoek heeft uitgewezen dat haar dubbele aorta ervoor heeft gezorgd dat haar longen maar half functioneren. Ook werd ontdekt dat haar organen allemaal anders liggen dan normaal. Ze heeft een vernauwde luchtpijp, haar grote hartslagader naar haar buik loopt anders en haar slokdarm loopt met een bocht. Pas na jaren kwamen wij erachter dat dit alles ervoor zorgt dat ons meisje chronisch vermoeid is.”

‘Opeens stopte ze met ademen’

Omdat het zo goed met Sarah ging, mocht zij na enkele maanden naar huis. Ze moest nog wel een zware hartoperatie ondergaan, maar dat kon pas als zij acht pond zou wegen. Dat zij niet zolang op deze operatie kon wachten, was iets waar wij al snel achter kwamen. Het ging slechter met Sarah dan de artsen en wij dachten. Dat zij nog leeft is een groot wonder! Het had heel anders kunnen aflopen.

Een week nadat Sarah thuis was gekomen uit het ziekenhuis en ik haar een nachtvoeding had gegeven, werd zij helemaal slap en blauw en stopte zij met ademen. Ik was compleet in paniek! We hebben meteen 112 gebeld en onder telefonische begeleiding Eerste Hulp verleend, waardoor zij weer begon te ademen. De operatie langer uitstellen zou gevaarlijk zijn, dus toen zij nog maar zes pond woog, heeft zij de zware hartoperatie ondergaan. Wat een geschenk van God dat zij door deze operatie heen mocht komen. De aorta lag zó strak om haar luchtpijp dat deze werd afgesloten. Toen we achteraf de foto`s zagen, beseften we dat het een wonder was dat zij nog leefde, want zij had elk moment kunnen stikken.  De situatie was erg onderschat door de artsen. We zijn God zó dankbaar voor Zijn bewaring en bescherming over onze kinderen. Wat had het anders kunnen aflopen!

Veilig

Met Boaz (9) gaat het heel goed. Hij lijkt niks over te hebben gehouden aan zijn vroeggeboorte. Sarah (6) zal echter altijd ons zorgenkindje blijven. Haar conditie is erg slecht, doordat zij moet leven met twee longen die maar voor 50% werken. Zij wordt heel snel moe en kan niet lang lopen, maar er wordt hard gewerkt om haar conditie stukje bij beetje te verbeteren. Zij is gelukkig een echt vechtertje. Hoe het in de toekomst ook zal gaan: in Gods handen is ze veilig.

Lees hier nog een bijzonder zwangerschapsverhaal.