Als je kind vermist is: 'Je weet intuïtief dat er iets goed mis is'

Het is de avond voor kerstavond 2023 als de 16-jarige Yoran Krol uit Sleeuwijk op de fiets vertrekt vanuit het christelijke jongerencentrum De Pomp in Almkerk. Eerder die dag had hij nog samen met zijn ouders gegeten, stuurde hij een appje, maakte hij snapchats met vrienden. En toen… geen bereik meer. Geen reactie terug. Stilte.

‘We zijn direct gaan zoeken’

“Hij zou die avond iets later thuiskomen dan normaal, rond half twaalf”, vertelt Daniël, de vader van Yoran. “Maar toen hij er op dat tijdstip nog niet was – en dat was niks voor hem – zijn mijn vrouw Mirjam en ik direct gaan zoeken. Medewerkers van De Pomp vonden zijn fiets op de Merwedebrug, en ik ben meteen daarnaartoe gefietst. Deze brug lag niet op zijn route naar huis. Ik keek omlaag richting het water en dacht: jongen, wat is er toch gebeurd? Wat is er in jou omgegaan? Je weet intuïtief dat er iets goed mis is.”

Sinds zijn verdwijning hebben familie, vrienden en vrijwilligers uitgebreide zoekacties georganiseerd, waaronder de grootste burgerzoekactie ooit in Nederland, met 2500 deelnemers. Ondanks deze inspanningen is Yoran tot op heden niet gevonden. De politie gaat ervan uit dat Yoran in de rivier terechtgekomen is en verdronken.

Een heilig moment

Vlak na Yorans vermissing spraken Daniël, Mirjam en hun dochter Thirza belangrijke woorden naar elkaar uit: “We laten elkaar niet los en we laten God niet los.” Daniël: “Dat moment voelde als een heilig moment. We hebben ook gezegd: geen vraag is verboden in ons huis. Je moet alles kunnen uitspreken, wat je worsteling ook is. Het was niet makkelijk, maar als ik terugkijk, hebben we elkaar wel vast kunnen houden.”

In die eerste dagen na de verdwijning worstelde Daniël met God. Hij zat vol vragen over God en het kwaad. “Tot de tekst uit Johannes 15 – ‘Ik noem jullie niet meer slaven, maar vrienden’ – me deed beseffen dat Jezus met me meehuilt. Toen brak er iets open. Het fundament van mijn geloof is blijven staan.’

Die plek zegt alleen iets over dat allerlaatste moment en niet over al die mooie jaren ervoor

“Voor mij geldt dat ook”, vult zijn vrouw Mirjam aan. “Ik heb steeds muziek opgezet waarin het om God draaide. Hij bleef ons houvast en onze kracht. Het was een keuze om dat te doen, en dat gaf vaak troost.”

Vrolijke, sportieve jongen

Ruim anderhalf jaar na zijn verdwijning is de confrontatie met het verlies er nog dagelijks. “Als ik naar mijn werk rijd,” zegt Mirjam, “zie ik regelmatig vrienden van hem fietsen. Dan weet ik dat er weer een schoolvakantie voorbij is, en dat hij er weer niet tussen fietst...”

In de podcast loopt presentator Marleen Stelling samen met Daniël richting de brug waar ze het laatste spoor van Yoran vonden. Mirjam blijft liever achter. “Ik wil die plek niet steeds opzoeken”, zegt ze. “Het staat zo los van wie hij was. Die plek zegt alleen iets over dat allerlaatste moment en niet over al die mooie jaren ervoor.”

Yoran stond bekend als een vrolijke, sportieve jongen die oog had voor anderen. Daniël: “Hij had veel vrienden, meer dan we wisten. Hij gaf mensen het gevoel dat ze belangrijk waren. Als iemand iets met hem deelde, was het echt veilig.”

Elke dag welkom

“In de hoek van onze woonkamer staat een lamp”, vertelt Daniël. “In de nacht van de vermissing hebben we die aangezet. Mocht hij thuiskomen, dan zou hij licht zien branden. Inmiddels is het heel onwaarschijnlijk en wijst niets erop dat Yoran weer thuiskomt, maar we geloven met heel ons hart dat we hem weer gaan zien. De lamp staat nog elke nacht aan. Het is een symbool om hem te gedenken. En een symbool dat hij elke dag welkom is om thuis te komen.”