Anna woont met haar gezin in een gemeenschap

“Ik hou er niet van om alleen te zijn. Als student woonde ik een tijdje op mezelf, maar dat duurde maar een half jaar. Als ik alleen ben, mis ik het contact met andere mensen. Ik houd er niet zo van om afspraken te moeten maken om iemand te kunnen zien. Mijn man heeft gelukkig hetzelfde en daarom wilden we een leefgemeenschap starten. De Catholic Workerbeweging sprak ons erg aan. Deze beweging is door Dorothy Day opgezet, om kennis en hulp te bieden aan mensen. De huizen van deze beweging zijn overal ter wereld gevestigd en hebben ieder een apart doel. Ze vangen bijvoorbeeld vluchtelingen op, of mensen die in armoede leven en geen kant op kunnen. Sommige huizen vangen jongeren met problemen op, zo kan ieder zijn eigen doelgroep kiezen.”

Als ik alleen ben, mis ik het contact met andere mensen

“In de loop der jaren hebben wij bij verschillende gemeenschappen gewoond. We kregen onze dochter en we waren net bezig met een sabbatical in Zweden toen corona uitbrak. Het plan was om met een camper verschillende mensen te bezoeken en we wilden naar de bruiloft van mijn zus in Noorwegen. We waren net in de buurt van Noorwegen toen de grenzen dichtgingen, waardoor we helaas niet bij de bruiloft konden zijn. Gelukkig zaten we net in een stadje waar ook een gemeenschap van de Catholic Workerbeweging zit. Daar woonden we een tijdje. Vervolgens ging ik werken in de wijkverpleging en woonden we als gezin in een huisje, maar dat beviel ons helemaal niet. Twee maanden later konden terug naar Nederland en was het zover dat we in een tijdelijk huisje konden wonen op de plek waar de gemeenschap komt.”

Van betekenis zijn

“Wij willen van betekenis zijn voor anderen, dat kan op veel verschillende manieren. Bijvoorbeeld door onze moestuin. Elke dinsdagmiddag hebben we een open middag en dan proberen we juist mensen uit de buurt zover te krijgen om samen met ons in de moestuin te werken en te leren over biologisch en natuurvriendelijk tuinieren. Dat moeten we zelf ook nog leren, dus daarin gaan we samen op. De oogst van de moestuin gaat voor een groot deel naar projecten van de Protestantse Diaconie van de PKN Amsterdam. Dat doen we in samenwerking met de educatieboerderij die de diaconie aan het opzetten is. Die boerderij komt schuin tegenover ons huis. Daar zijn varkens, kippen en een kruidentuin. Ook is daar een project gaande waar kinderen met problemen op school twee dagdelen komen. Twee gepensioneerde leerkrachten uit de buurt helpen daar mee. Het is prachtig om deel uit te mogen maken van zoiets moois.

Met hulp van de PKN in Amsterdam kunnen we een leefgemeenschap starten. De kerk kocht een lap grond waarop wij een groot huis bouwen en waar ook de educatieboerderij komt. Dat gebouw staat er deels al, een oud gebouw, maar voor de leefgemeenschap moeten we echt iets nieuws neerzetten. Er waren geruchten in de buurt dat het een AZC zou worden, zij dachten dat hier honderden vluchtelingen zouden komen. Dat is nooit de bedoeling geweest, maar dat maakte het wel even lastig. We willen juist samen met de buurt optrekken en er voor iedereen zijn. Ons doel is om ontmoetingen te creëren in een open plek waar mensen samen kunnen zijn, dat is minstens zo belangrijk als het eindresultaat van de moestuin. Duurzaamheid en zorgen voor de schepping vind ik heel belangrijk."

We bieden ook gebedsvieringen aan, nu vooral op de vrijdagochtend en dan buiten. En we bidden in onze huiskamer, dat is heel mooi. De mensen die hier wonen, komen uit heel verschillende kerken. In de Bijbel staat ‘Waar twee of drie verzameld zijn, is de Heer in hun midden’ en je hoeft geen duur kerkgebouw te hebben om te kunnen bidden. We bidden vijf keer per week in de huiskamer.”

De gastvrije plek die we voor ogen hadden, was niet mogelijk tijdens de lockdowns

“De mensen met wie we samen de Dorothy-gemeenschap starten, hebben we in de loop van de tijd leren kennen. Bijvoorbeeld tijdens het KloosterBoerderijFestival, een klein initiatief van jonge, progressieve christenen. Ook door te verblijven in andere gemeenschappen leerden we mensen kennen. We hebben allemaal hetzelfde verlangen: iets voor anderen en de buurt betekenen. Eerst waren we met zijn vieren, we woonden een poosje in het Noëlhuis in Amsterdam – waar ongedocumenteerde migranten die geen kant op kunnen opgevangen worden – om te voelen of het echt iets voor ons is. Zo konden we ervaring opdoen en een handje meehelpen.

We zitten nu met vijf volwassenen en één kind in een tijdelijk huis, dat werd in onderdelen met een vrachtwagen gebracht. Eerst moesten we het hele dak en de units uit elkaar schroeven en op de grond weer in elkaar zetten. We dachten dat we in een paar dagen konden doen, maar de units waren lek en het duurde maanden voordat het dak lekvrij was. We hadden best wat hulp, maar door de tweede lockdown, konden mensen ons bijna niet meer komen helpen. Het kostte veel tijd om de plek bewoonbaar te maken.

De gastvrije plek die we voor ogen hadden, was niet mogelijk tijdens de lockdowns. We moeten echt zoeken naar wat er mogelijk is en hoe het wel kan. Als de besmettingscijfers minder worden, beginnen we eigenlijk weer opnieuw en wordt het kijken naar wat er wel kan en hoe.”

Margreeth, Susanna en Jenitha wonen in leefgemeenschap de Wittenberg. Lees hun verhaal: ‘Het is fijn om een eigen plek te hebben en tegelijk mensen om me heen’