Annelies heeft haar vader ‘70x70 keer’ vergeven

Al vroeg in haar leven leert Annelies wat het is om te vergeven. Als ze twintig jaar is, moet haar moeder worden opgenomen in het ziekenhuis. “Half november lag ze in het ziekenhuis, begin december is ze overleden,” vertelt Annelies (73). “Het was een verschrikkelijke klap voor ons gezin. Ik woonde nog thuis en heb de boel draaiende gehouden. M’n vader was totaal de weg kwijt. Hij dronk te veel en was direct op zoek naar een andere vrouw. Hij heeft weleens laten vallen met wie uit zijn vriendengroep hij als eerste zou trouwen, als hij opnieuw mocht kiezen. Uiteindelijk is hij met die vrouw getrouwd.”

Ondanks mijn pijn en verdriet moest ik steeds weer de beslissing nemen om te vergeven

Zijn tweede vrouw trekt Annelies’ vader bij de vrijmetselarij. “Dat is een heel gesloten, duistere gemeenschap, waarbij allerlei dingen gebeuren die tegen Gods wil ingaan. De relatie met mijn vader verkilde. Hij vond ons niet meer interessant. Ook geestelijk zaten we hem in de weg; hij wilde niets meer van het geloof weten. En waar mijn moeder goed overweg kon met iedereen, keek zijn nieuwe vrouw neer op mensen die in haar ogen ‘te gewoon’ waren – inclusief ons. Toen ik beviel van mijn eerste kind, mijn vaders eerste kleinkind, zat hij in het buitenland. Dit vond ik zo pijnlijk. Op zulke momenten mis je je moeder heel erg.”

Pak op zijn broek

“Toen hij zeventig werd, heeft hij dat groots gevierd met veel mensen – maar dat hoorden wij van tantes. Wij als kinderen waren apart uitgenodigd op een middag. En toen we een keer bij hem en z’n vrouw op nieuwjaarsvisite gingen, heeft hij mijn zoon van twee jaar een pak voor zijn broek gegeven waar we bij zaten. Omdat m’n zoon een blokkentoren had omgeschopt. Ik kon niet geloven dat hij zo reageerde. We pakten onze jassen en zijn naar huis gereden.”

Waarom vergeven

“M’n vader veroordeelde de dingen die we deden, en hoe we ze deden. Ik heb vaak aan de woorden van Jezus gedacht: ‘Wie niet voor Mij is, is tegen Mij’. Mijn vader keurde ons en onze keuze voor Jezus af. Als je daar niet in geestelijke zin afstand van neemt, is dat dodelijk voor je eigen ontwikkeling. En wil je elkaar nog kunnen zien, dan moet je vervolgens vergeven. Vergeving is een belangrijke sleutel in iedere situatie. Ondanks mijn pijn, verdriet en gevoel van afwijzing, moest ik steeds weer de beslissing nemen om te vergeven. Dat is de opdracht die ik van God kreeg.”

Annelies staat daar voor lange tijd alleen in. “Mijn man is rooms-katholiek, maar een paar maanden nadat we getrouwd waren, zei hij tegen me dat het voor hem allemaal niet meer hoefde. Dat was een grote schok. Hij wilde geen christenen over de vloer en wilde niets over het geloof horen. Hij zei kwetsende dingen, daarin heb ik ook veel moeten vergeven. Maar ik wist dat hij zielsveel van me hield. We hebben elkaar gekregen van de Heer, dus er moet iets goeds uit voortkomen. Twintig jaar heb ik voor hem gebeden, totdat hij z’n knieën weer boog voor God.”

Vergeving en verzoening

“Er gebeuren veel onrechtvaardige dingen in het leven, maar ik heb geleerd dat vergeving essentieel is. We hebben vergeving ontvangen uit genade door Jezus en het is een voorrecht dat we die vergeving mogen accepteren. Tegelijk hebben we de opdracht om de ander vergeving te schenken. God gaat dan mooie dingen uitwerken in ons leven, en in dat van anderen. Hij zorgt er dan voor dat je loskomt van je boosheid en verdriet. In 52 jaar huwelijk zeggen mijn man en ik weleens pijnlijke dingen tegen elkaar. Maar op het moment dat we ons eigen gelijk aan de kant zetten en we elkaar willen vergeven, is de blokkade die tussen ons instaat meteen weg.”

“Dat was niet zo met mijn vader, het was puur eenrichtingsverkeer. Wel heb ik diepe vrede over de situatie gekregen. Ik ervaarde dat je iemand kan liefhebben zoals Christus ons liefheeft, ondanks alles. Mijn vader heeft een TIA gekregen en werd hulpbehoevend. Op een zaterdag zijn mijn man en ik naar hem toe gegaan; zijn vrouw was een dagje weg. Ik kon alleen maar Gods liefde brengen. Hij had een vorm van afasie dus kon niet reageren. Ik had hem toen al zóveel vergeven… Ik denk wel 70 x 70 keer.”

Geen makkelijke keuze

Iedere keer weer is het een keuze van Annelies om vergeving te schenken. “Vergeven klinkt makkelijk, maar dat is het niet. Je voelt van alles, het is een worsteling. Maar ik wil het niet in me laten woekeren als iets negatiefs. Het is altijd een keuze, een eigen beslissing om die persoon te vergeven. Uit mezelf kan ik het niet, daar heb ik God bij nodig.”

Loslaten

“Een paar maanden voordat mijn vader overleed, is hij opgenomen in een verpleegtehuis. Daar hebben we hem een paar keer bezocht. Hij reageerde niet echt op ons. Maar ook daarin kon ik hem vergeven. We konden hem helemaal loslaten. De eerste twintig jaar van mijn leven is hij wel een echte vader geweest, maar ik mis hem nu niet. Hij was na het overlijden van mijn moeder geen vader meer, en ook geen opa voor onze kinderen. Voor mij is het nu afgerond. Het is in Gods hand.”

Lees ook: Vergeving is als een ui. Freelance journaliste Liesbeth Goedbloed voelt zich boos. Dus als ze het Onze Vader bidt, dan hapert haar stem bij de strofe over vergeving. Want: kán ze wel vergeven?