Annemarie: 'Er stroomt een beetje Lazarus-bloed in mij'

Kan een plek op het wereldwijde web een beetje voelen als ‘thuis’? Dat klinkt misschien wat overdreven of merkwaardig. Online associeer je over het algemeen juist met onpersoonlijk. En daarnaast is die online wereld vaak net wat te shiny en perfect waardoor het weinig met het echte leven te maken heeft. Toch vond ik op Lazarus.nl - en met mij velen vermoed ik - een stukje geestelijk thuis. 

Trouwe vriend

Dat zijn grote woorden; ik besef het. Maar Lazarus is voor mij ook niet zomaar wat prettig of prikkelend leesvoer geweest, of een fijn platform waar ik ook zelf af en toe op mocht publiceren. Nee, Lazarus is als een trouwe vriend geweest die me in verschillende levensfasen gezelschap hield, en die me in een heel onzekere periode zelfs een reddingsboei toewierp.

Dat was begin 2017, toen ik opkrabbelde na een pittige burn-out. Ik kreeg de kans om twee halve dagen te komen werken op de redactie. Ik voelde me zelf een beetje een Lazarus die na een heftige tijd stap voor stap weer tot leven kwam. Nog altijd ben ik blij dat ik die kans, het geduld en het vertrouwen kreeg. Want een ieder die ooit een dergelijke periode heeft meegemaakt, weet hoe spannend het is om weer ergens te beginnen. Ik was destijds als een timide vogeltje dat langzaamaan weer vertrouwen moest krijgen in mezelf, mijn lichaam en mijn kunnen.

In die belangrijke acht maanden leerde ik hoe je mooie blogs door een strakke eindredactie net wat beter kunt krijgen. Of hoe je verhalen effectief moet pluggen op sociale media. En wat was het een voorrecht om de primeur te hebben en de meest rake en ontroerende teksten te mogen lezen… Aan het dienstverband kwam een einde, maar ik bleef een betrokken lezer. Want het was zo helend om herkenning te vinden in de vele verhalen van Lazarus-auteurs. 

Zoeken en verlangen

Waar ik me lang een eenzaam eilandje had gevoeld, ontdekte ik dat er velen waren zoals ik. Mensen die wel van God hielden, maar moeite hadden met de kerk. Mensen die zochten naar een bezielende manier van leven, maar zich niet konden vinden in hokjes, hekjes en dogma’s. Mensen die net als ik zich van belemmerende ballast wilden ontdoen om te zoeken naar ademruimte en een nieuwe taal. Mensen die opnieuw geraakt wilden worden door werkelijk en inclusief Goed Nieuws. Ik kreeg oog voor al die andere eilandjes die eigenlijk geen eilandjes bleken te zijn, maar verbonden werden door hetzelfde verlangen.

Zoeken naar ademruimte en een nieuwe taal.

Het lezen van de verhalen op Lazarus zette me aan het denken over mijn eigen opvoeding en vorming. Het resulteerde o.a. in een blogserie over lichter leven. Ik overwon mijn schroom, omdat ik me realiseerde dat het niet zozeer ‘mijn’ verhaal was, maar eerder een universeel verhaal van zoeken en verlangen, van verliezen en hervinden. Het delen van het verhaal leidde tot bijzondere en open gesprekken en ontmoetingen. Met de jaren bleef Lazarus een trouwe compagnon. 

Levenwekkende kracht

En nu houdt dat op. Ik kan het eerlijk gezegd nog steeds niet helemaal geloven, en voel mij wat ontheemd. Waar moet ik nu heen voor mijn dagelijkse dosis inspiratie? Hoe vind ik nu nog zielsverwanten? Wie tipt mij auteurs die ik echt moet lezen, of podcasts die ik niet mag missen? En op welke plek hoor ik tegelijkertijd heilzame en genadige, als ook prikkelende en kritische woorden die mij wakker schudden? 

Toch troost ik mij met de gedachte dat ik na jaren van stevige input inmiddels een beetje Lazarus-bloed in mij heb stromen. En hoop ik dat in de woorden die ik spreek of schrijf, altijd iets van diezelfde levenwekkende kracht zit. Al is het maar een sprankel hoop, een portie liefde, of op z’n tijd een stevige por als het te gladjes en gezapig wordt. 

Dank aan alle lezers, alle schrijvers, aan de dappere strijders aan het front ;) We zijn geen eiland, maar met elkaar verbonden.

Schilderij boven: De wederopstanding van Lazarus door Léon Bonnat