Annemarie Verstappen in Meer dan Goud - de Podcast
#3 Het is altijd goed
In Meer dan Goud – de podcast staan in elk gesprek de levenslessen centraal die de sporters na hun carrière meenemen in hun leven.
Annemarie heeft haar BFF Reggie uitgenodigd om speciale gast te zijn in ‘Meer dan goud – de podcast’. ‘Ze is de zus die ik nooit gehad heb’, zegt ze in de eerste minuten van het gesprek. En de twee vriendinnen hebben samen ook veel meegemaakt, met als dieptepunt de ziekte en het overlijden van Jan, de zoon van Annemarie en haar man Piet. In het gesprek voor de podcast onderzoekt Kefah met hen of een topsport-carrière op een of andere manier helpend is om om te gaan met zo’n heftige gebeurtenis in je leven. En daarin komen zij tot verrassende inzichten.
Kefah Allush: 'Je ziet een litteken dat nooit volledig zal helen'
‘Ik ben ook presentator van de kist, dus ik ben gewend om te praten over de dood. In de auto op weg naar Annemarie, wist ik dat ik het moest gaan hebben over haar zoon Jan die op jonge leeftijd is overleden. Daar zag ik niet naar uit. Praten over de dood is al stevige kost, maar als je het gaat hebben over een overleden kind, dan gaat je dat niet in de koude kleren zitten.
Toen ik daar aankwam zag ik een vrouw die enerzijds het verdriet een plek heeft gegeven, maar anderzijds zie je ook dat het litteken er is en dat dat litteken nooit volledig zal helen. Dat er altijd pijn en verdriet zit.
Hup Miek
Gek genoeg hebben we tijdens dat gesprek veel emotie gezien op een moment dat ik het niet had verwacht, namelijk toen het ging over het overlijden van Annemarie haar vader. Die voor haar een hele belangrijke man was, die haar heel erg steunde inde vroege jaren van haar loopbaan. En net voor dat zij stopte overleed, meer dan 30 jaar geleden.
Het emotioneerde haar enorm, en ik denk dat dat komt doordat er een periode was waarin allerlei mensen van alles van Annemarie wilden en pushten om te presteren, ook dichtbij haar aan de familiekant. En hij, haar vader, koos altijd haar kant, was er altijd voor haar. Als ze moest zwemmen, en ze stond op het startblok, hoorde ze altijd nog net even haar vader: ‘hup Miek!’ Dat registreerde ze, daar wachtte ze op, prachtig beeld om voor je te zien.
Maar hij was er ook buiten het sporten. Blijkbaar is hij een factor in haar leven die haar accepteerde, er voor haar was, die tegen haar zei: het is altijd goed.’
