Annette heeft twee kinderen met microcefalie

“Ik heb vroeger echt wel momenten gehad dat ik boos was op God. Dat ik dacht: waarom? Waarom moet dit kind zo schreeuwen, waarom is dit kind zo boos? Dat was in een periode dat ik nog heel anders in mijn geloof stond dan nu. Toen voelde ik vooral teleurstelling, misschien nog wel meer dan boosheid.

Sterker in geloof

Ik ben altijd christelijk opgevoed, maar mijn moeder heeft me daarin tot op zekere hoogte vrijgelaten. Dan zei ze: ‘ik zou het heel leuk vinden als je meegaat naar de kerk.’ Dat was genoeg om me over te halen. Naarmate ik ouder werd startte ik zelf een zoektocht. Op zondag vond ik het veel leuker om naar de discotheek in het dorp te gaan dan naar de kerk. Pas toen ik mijn man leerde kennen is dat veranderd. Maar nadat ik belijdenis had gedaan, ben ik echt in mijn geloof gegroeid. Vanaf die tijd ben ik mijn relatie met God gaan verdiepen en die relatie werd sterker en sterker. Daarom sta ik nu heel anders in de situatie. Ik kreeg mijn kinderen, omdat Hij gelooft dat ik dat kan.”

Annette Geurtsen is moeder van drie zoons, Tom, Nick en Luuk. Twee van hen hebben de aandoening microcefalie. Dat houdt in dat de hersenen te langzaam of onvoldoende groeien. Een kind met microcefalie heeft een kleinere schedel in verhouding tot de rest van het lichaam. Ook ontwikkelt hij zich trager dan andere kinderen en kan daarom een andere verstandelijke leeftijd hebben dan zijn leeftijdsgenootjes. (Bron: erfelijkheid.nl)

Nick heeft geen microcefalie, bij hem dacht ik: jij kan dat wel

“Tom was mijn eerste zoon, hij werd geboren met microcefalie. Dan is alles zo anders dan bij een kindje dat die handicap niet heeft. Nick, mijn tweede zoon, heeft het niet. Maar omdat Tom bij alles zo veel hulp nodig had, dacht ik bij Nick: dat kan jij wel. Ik verwachtte dat hij het meeste wel zelf kon. Ik heb hem gewoon een beetje onder laten sneeuwen vroeger. Dan begreep ik niet waarom hij ’s nachts zo schreeuwde. Achteraf bleek dat hij net als alle andere kindjes gewoon bang was voor een monster in de kast. Daar kan ik me nog steeds wel eens schuldig over voelen, maar voor Nick geeft het niet. Hij heeft me allang vergeven en krijgt nu alle aandacht die hij nodig heeft.

Bij de geboorte van Luuk, mijn jongste zoon, wist ik van tevoren niet dat hij microcefalie had. Dat wilde ik heel bewust niet weten, want weghalen was toch geen optie. Maar toch, toen hij er eenmaal was, ging er van alles door me heen. Als eerste teleurstelling en verdriet. Ik dacht echt: oh God, waarom? Maar het is je kind. Ik hield meteen van hem. En wat ik had geleerd van de vorige keer met Tom: je hoeft niet altijd gelukkig te zijn met hoe je kind is. Het mag best even jammer zijn dat hij gehandicapt is.

Anders

Ik heb er toen ook voor gekozen om niet meer tussen de gelukkige moeders te zitten die ook net een kind hadden gekregen. Het is gewoon confronterend om te horen wat hun kinderen al kunnen als de mijne het niet kan. Ik neem het ze absoluut niet kwalijk, want het was onwetendheid, maar bij Tom dacht ik dat hij alles moest kunnen omdat andere leeftijdsgenootjes dat ook konden. Dat kon hij natuurlijk niet. Daarom heb ik nadat Luuk was geboren besloten om hem niet meer te vergelijken. Hij is gewoon anders en dat is goed.

Dit zijn mijn broertjes en ze zijn zoals ze zijn. Daar wen je maar aan

Met de tijd heb ik ook wel geleerd om me niks meer van anderen en hun mening aan te trekken. Vroeger vond ik het heel moeilijk als mensen keken naar Tom. Ik wilde niet dat ze lelijke dingen over hem dachten. Maar mensen kijken altijd wel en dat hoeft niet per se slecht te zijn. Ik kan ook niet weten wat ze denken. Daarom kan ik het nu makkelijk naast me neer leggen als Tom en Luuk worden aangekeken. En ook Nick vindt het niet zo lastig meer.” Nick vertelt grappend: “ze zijn ook raar!” Maar dan zegt hij serieus: “nee, het maakt mij niet uit als mensen kijken. Ook niet als vrienden voor de eerste keer over de vloer komen. Dit zijn mijn broertjes en ze zijn zoals ze zijn. Daar wen je maar aan.”

Corona

De zorg voor Annette’s kinderen is intensief, zeker toen ze een tijdje niet naar het dagcentrum konden vanwege de coronacrisis. Annette vertelt hoe zij de quarantaineperiode heeft beleefd. “Ik ben hierin ook nooit boos geweest op God. Er gebeurden echt wel mooie dingen in die periode. Maar ik heb wel de duivel ervaren in deze tijd. Ik denk dat hij heel veel schik heeft dat we nu de afstand tot elkaar moeten bewaren. Dat we als christenen niet meer naar de kerk mogen, en niet met elkaar mogen zingen. Maar uiteindelijk wint hij toch niet. We weten dat het wel goedkomt. En God werkt hier nog meer doorheen. Ik geloof dat het Zijn plan was dat we tot stilstand kwamen, veel meer zorg voor elkaar gingen dragen. En dat we meer naar elkaar omkeken. Dat vond ik heel mooi.”

Tijdens de quarantaineperiode viel de zorg voor haar kinderen volledig op haar en haar man. “Ik vond het best wel lastig dat ik ineens veel meer aan huis gebonden was. Als ik bijvoorbeeld boodschappen ging doen nam ik altijd Tom of Luuk mee. Nu moest ik ervoor zorgen dat ik oppas had als ik heel even weg wilde. En als ik iets was vergeten, dan kon ik niet zomaar terug. Maar ik werd zelf ook vermoeider. Ik verlegde mijn grens eigenlijk met de persconferentie. Elke keer dacht ik weer: nu verandert er iets, nu wordt er ook iets voor de doelgroep verstandelijk beperkten bedacht. Maar dat was niet zo.”

Jezelf wegcijferen

Daardoor cijferde ze zichzelf af en toe weg. “Als ik bijvoorbeeld even een wasje wilde doen, dan was het heel makkelijk om Luuk gewoon even voor de tv te zetten. Een filmpje aanzetten van Brandweerman Sam en hij vermaakt zich wel. Tom bleef dan boven en dan ging het goed. Achteraf vind ik het eigenlijk zonde dat ik dat heb gedaan. Maar ik kon dan bijvoorbeeld wel ook even Bijbelschool tussendoor doen. Normaal reserveerde ik daar echt tijd voor, maar dat ging in de coronacrisis even niet meer. Als je zo veel voor je kinderen zorgt, dan kom je bijna niet meer aan jezelf toe. Lagen ze ’s avonds te slapen, dan bleef ik te lang beneden op de bank zitten. Want alleen dan had ik even écht tijd voor mezelf.

Pas sinds een korte tijd mogen Tom en Luuk weer naar het dagcentrum, en heeft Annette weer wat minder om handen. De coronacrisis heeft haar ook iets moois geleerd. Zelf zegt ze hierover: “we leven in een gebroken wereld, maar God helpt je er altijd doorheen.”

Tekst: Iris Heijnen
Beeld: Elvera Photography