Emigreren naar Italië: ‘Alles zit onder de schimmel!’

“Waar zijn we nu weer beland?” roept mijn broer die voor ons uitloopt over het bospaadje naar ons huis. Het gras en wilde kruiden staan torenhoog, het pad is amper zichtbaar door struiken die er overheen groeien.

Tien weken geleden, in de meivakantie, kochten we ons huis. Nu het zomervakantie is en Sander zijn schooljaar als meester heeft afgemaakt, zijn de weken van aftellen voorbij.
We hielden een Italiaans afscheidsfeestje in de tuin, hadden twee bruiloften van vrienden, en pakten de verhuisdozen in. En dan mogen we gaan!

De 1250 kilometer hebben we in één ruk in de nacht doorgereden. Ik met mijn broer, zus en de zeven maanden oude Zev in de auto. Sander, mijn man, volgt met het oldtimercamperbusje, bordercollie Blitz, en alle planten.

Enkel het hoognodige past in de kleine kofferbak: met op één de opvouwbare bolderkar. Ons huis is alleen bereikbaar per voet. Eerst een deel langs de oude kasteelburcht, dan het hoekje om langs de kasteelmuur door het bos. Het is nog geen vijf minuten lopen vanaf de parkeerplaats, maar het pad is slechts anderhalve meter breed – dus onbereikbaar met de auto. In de bolderkar kunnen we boodschappen en andere zware dingen vervoeren.

Eerste dompers

Moe met een jetlaggevoel – dat krijg je als je een nacht doorrijdt zonder slaap – strompelen we het pad af. File bij de Gotthard, grensovergang Zwitserland-Italië, file achter Milaan: 1250 km kan een lange reis zijn. Maar hé, hallo eigen huis!

Boven ziet alles – met uitzondering van honderden dode torren – er netjes uit. Ik haal een bezem en dweil over de vloeren. En dan doen we een powernap. Later die middag bekijk ik de vertrekken beneden. Bij wat de gastenkamer moet worden, wacht een onaangename verrassing. Hier hadden we onze stoelen met rieten zittingen, buitenkussens, mooie handgemaakte en geborduurde matrassen opgeslagen.

• Bestel nu het Eva Zomerboek 2025 ☀️

  Een extra dikke editie vol zomerse inspiratie! Met o.a. een aangrijpend verhaal over het surfdrama in Scheveningen, meditatiemomenten, Tooske’s favoriete zomerplekken, kleurplaten, puzzels, mocktails én meer.

  Klik hier

Ik bel Sander, een beetje verslagen:

“Alles zit onder de schimmel! De regen is onder de deur naar binnen geslagen.”

“Komt goed liefje. Daar vinden we wel een oplossing voor”, stelt hij me gerust.
Ik vervolg: “En er zitten ook geen druiven aan de wijnranken, hoe kan dat nou? Ze hadden eind juli vol trossen moeten zitten!”
Misschien zijn het de zwijnen geweest, droogte, of een gebrek aan snoeien, waardoor ze hun trossen hebben laten vallen?

Van vakantiewoning tot thuis

Onze meubels en spullen staan nog opgeslagen in Nederland. Eerst moeten we een mini-tractor met karretje zien te vinden die past tussen de smalle muur, daarna kunnen we onze spullen verhuizen.

“De eigenaresse wil akkoord gaan met de prijs, maar het meubilair moet dan wel in het huis blijven staan”, had de makelaar gezegd. De meubels mogen dan wel niet onze smaak zijn, we zijn er blij mee – daardoor kunnen we er direct wonen. Ondertussen dus op zoek naar die tractor.

Het huis is jarenlang gebruikt als vakantiewoning. De ouders van de eigenaresse, Franca (ruim in de 80), vonden dit de mooiste plek van het dorp vanwege het panoramische uitzicht over de hele vallei. Ze besloten hier een huis neer te zetten.

Na de Tweede Wereldoorlog trok een groot deel van de bevolking van deze regio Lunigiana vanwege de recessie richting Milaan voor werk. Zo ook Franca’s ouders – en zo werden veel huizen vakantiehuizen.

Ons huis werd onderin bewoond door een neef, die hier mocht wonen in ruil voor onderhoud. Maar dat nam hij niet zo nauw. Rondom het huis ligt veel afval – hij gooide alles simpelweg uit het raam. Het stemde Franca iedere zomer treurig, hoe haar ouderlijk huis verloederde. Dus: mede dankzij de staat van het huis én de onbereikbaarheid per auto, konden wij deze plek voor een mooie prijs bemachtigen.

Met open armen

Nu wij in de zomer arriveren, is het volop drukte in Castiglione. Dorpsbewoners keren terug.
Een hechte gemeenschap, waar wij met open armen worden ontvangen.
“Ohh, een baby in Castiglione. Wat geweldig! Ons dorp heeft meer kinderen nodig!” roept een buurman, en maakt een dansje als hij hoort dat we hier komen wonen.

“En ohh… jullie wonen hier het hele jaar?! Respect, respect.”

Een buurvrouw met haar twee zoontjes van 5 en 10 staat binnen een week op de stoep met een knuffeltje en zacht balletje voor Zev.
“Heb je nog belang bij een oude buggy en kinderstoel? Die gebruiken we toch niet meer…”

Tekst gaat verder onder de foto.

Door Zev maken we extra snel contact. Ook voor het dorpsfeest aan de voet van het kasteel worden we uitgenodigd. Hoe vaak we wel niet “Complimenti voor de bambini” krijgen te horen… Hier word je als moeder op handen gedragen.

Pizza’s, focaccia’s, torta d’erbri – een soort hartige taart uit deze regio – en natuurlijk volop wijn gaan de tafels rond. Dit is het Italië waar we van droomden. Een huis, een regio kies je met je hart. Maar hoe je wordt ontvangen door je directe omgeving? Dat weet je niet van tevoren. Dit gaat onze verwachting te boven.

Logees, liefde en loslaten

Als mijn zus belt met de vraag: “Zullen we volgende week komen kamperen?”, denken we vooral: heeeeel leuk! En als de wiedeweerga maken we de badkamer op de benedenverdieping bezoekklaar. Nieuwe wc erin, badkamermeubel erbij. O nee, een kapotte riolering… ‘Ik Vertrek’-taferelen: help, de eerste gasten komen en we zijn nog niet klaar!

Voor de grap maken we een campingbordje: Camping nell’orto. Gelukkig zijn ze niet moeilijk. Ze vinden het niet erg om de eerste dagen de badkamer boven te gebruiken. We zetten het zwembad op. Hard nodig met dertig graden. ’s Nachts snuffelen wilde zwijntjes aan de scheerlijnen, overdag zien we – naast de hagedissen – ook af en toe slangen. Gelukkig zijn we niet bang uitgevallen.

Tekst gaat verder onder de foto's.

Na twaalf heerlijke dagen zwaaien we ze uit. Ik laat een traan. Wanneer zie ik ze weer? Pas met kerst? Dat is de prijs die we betalen. Hier wonen betekent ook: familie en vrienden missen. Maar we mogen niet klagen. Want wat een bezoek, die eerste zomer! Schoonvader met vriendin, schoonzus, zwager en vrouw, mijn broer en zussen… Iedereen nieuwsgierig.

De heerlijke maaltijden op ons terras zijn ontelbaar. Tafel vol, ik in kookschortjes van de vorige oma’s die hier woonden. Want met het meubilair bleef ook het linnengoed liggen.

De tractor en het grote wachten

Als de meeste dorpsbewoners een week later ook weer vertrekken, keert de rust in het dorp terug. We moeten het weer met ons drieën doen. Ondertussen zoek ik wekenlang iedere dag naar een mini-tractor op de Italiaanse marktplaats. Reageren doen ze hier niet zo adequaat als in Nederland. Alle verhuisbedrijven die ik benader vinden ons te afgelegen liggen. Ze zien deze verhuisklus niet zitten.

Wat nu?

“Dan tillen we alles wel met de hand,” zegt Sander.
“Dat kan écht niet…”

Ik heb inmiddels ook weleens zin in een eigen grote bank in plaats van de oranje loveseat waar we het nu al weken met zijn drieën mee doen. En de glazen, glimmende eettafel met dressoirkast begint me ook tegen te staan.

Precies op de avond dat we moedeloos thuiskomen van de tractorwinkel, zie ik een mini-tractor te koop op een half uur rijden in Sarzana. Ik krijg direct reactie.
“Ik verkoop de tractor voor mijn bejaarde vader, die niet meer goed ter been is. Willen jullie deze week komen kijken?”

De 92-jarige Sergio heeft al die jaren voor zijn glimmende oranje-groene Pasquali 986 gezorgd. Nu hij geopereerd is aan zijn hoofd, verdient zijn tractor een tweede leven in onze olijf- en wijngaard.

Nadat we tot een mondelinge overeenkomst komen, drinken we koffie en toasten we op onze nieuwe makker. Eindelijk kunnen onze spullen onze kant op komen. Klaar om écht te beginnen!

Volgende keer: een verhuisfiasco met te veel lading, onze verrukkelijke allereerste olijfoogst en een dak dat niet waterdicht blijkt.

Tekst en beeld: Arachne Molema