Antoinette werkt in de Gazastrook en bevindt zich onverwachts in oorlogsgebied
“Ik hoop dat ik een klein kaarsje mag zijn in deze donkere wereld”
Antoinette Rommers (45) werkt met de stichting iTrust.one in de Gazastrook. Zaterdagavond zou zij weer naar haar gezin in Nederland vliegen, maar in plaats daarvan komt zij onverwachts in een oorlog tussen Hamas en Israël terecht. Meteen komt de verpleegkundige in haar naar boven; ze wil niets liever dan haar handen uit haar mouwen steken en helpen waar kan. Antoinette beseft dat dit niet zonder risico is, maar gelooft dat haar leven in Gods handen is.
Update 13 oktober
De dagen na ons gesprek probeert Antoinette een plek te krijgen op één van de vliegtuigen richting Nederland. Ze wil graag blijven, maar kan Gaza niet meer in en moet terug van de ambassade. Terugvliegen blijkt echter niet eenvoudig.
“De eerste vlucht die ik boekte werd een dag later weer gecanceld. Nadat wij contact hadden gehad met de ambassade mochten we woensdag met een repatriëringsvlucht mee, maar die bleek vol te zitten.” Dan krijgen Antoinette en haar team te horen dat zij zich donderdag op Ben-Gurion Airport moeten melden, om te kijken of ze met de tweede evacuatievlucht mee kunnen. “Een team van de ambassade en van Defensie stond ons op te wachten. Ik bleek als enige van ons team niet op de evacuatielijst te staan.” Voor een moment is Antoinette blij met het idee dat ze achter moet blijven. Ze wil namelijk het liefst blijven ter ondersteuning van de mensen in Gaza. “Ik wilde naast hen blijven staan en hun laten weten dat ze er niet alleen voor staan.”
Na contact met de ambassade in Den Haag wordt duidelijk dat Antoinette toch met de repatriëringsvlucht mee kan. “Ik wilde heel graag naar mijn man en mijn kinderen om hen vast te houden, te knuffelen en te vertellen hoeveel ik van hen houd. Ik wil het leven met hen vieren, maar tegelijkertijd blijft een groot deel van mijn hart achter in Gaza. Een vriend in Gaza zei: ‘Als je terugkomt, herken je Gaza niet meer.’ Ik ben bang dat hij gelijk krijgt.”
Doordat Antoinette het gevoel heeft dat ze haar vrienden in de Gazastreek in de steek laat, vliegen haar emoties alle kanten op. “Huilend heb ik hen moeten achterlaten. De situatie wordt steeds slechter. Er is geen elektriciteit meer, waardoor ziekenhuizen ernstige problemen hebben; operaties kunnen niet doorgaan en baby’s, maar ook andere ernstig zieke mensen op de IC’s, die afhankelijk zijn van apparatuur dat op stroom draait, sterven.” Vijftig procent van de mensen die daar wonen zijn kinderen onder de achttien jaar. “Het gevoel van machteloosheid en onrechtvaardigheid dringt zich aan mij op.”
Antoinette maakt in gedachten al plannen om terug te gaan. “Ik wil zo snel mogelijk terug, maar voor nu ben ik dankbaar dat ik heb mogen dienen in een ogenschijnlijk onmogelijke situatie.”
De moeder van zes kinderen in de leeftijd van 9 tot 22 jaar, zette samen met twee vrienden een stichting op die werkzaam is in de Palestijnse gebieden. “We zetten ons in voor de lokale bevolking en helpen zowel christenen als moslims”, vertelt Antoinette. “We creëren werkgelegenheid voor de Palestijnen binnen de beperkte grenzen van hun bestaan, verlenen praktische hulp en kijken daarnaast of we iets in de ziekenhuizen kunnen betekenen.”
Ze beseft dat het uniek is dat zij toestemming krijgen om werkzaam te zijn in de Gazastrook en is zich bewust dat hun werk niet zonder risico’s is. “Als ik naar Israël vertrek, houd ik in mijn achterhoofd dat ik misschien niet meer terug kan komen. Ook de kinderen weten dit.” Toch is het in al de jaren dat Antoinette in de Gazastrook werkt nog nooit zo dreigend geweest als nu.
Lees meer via DIT.
Wat is er de afgelopen dagen precies gebeurd in de Gazastrook?
En hoe moet Nederland reageren op deze situatie?
‘Bulderende F16’s met hun dodelijke lading’
’De oproep vanaf de moskee galmt onafgebroken over de heuvels. Bulderende F-16’s vliegen af en aan met hun dodelijke lading. Explosies van duizenden raketten en het irritante gezoem van talloze drones klinkt de hele dag boven onze hoofden. Autobanden worden in brand gestoken en geschut klinkt dichterbij dan gewenst’, schetst Antoinette op haar Facebookpagina het lugubere beeld van de nieuwe werkelijkheid die haar omringt.
Binnen twee dagen zijn er aan Israëlische en Palestijnse zijde al zeker duizend doden en duizenden gewonden te betreuren. Antoinette kan niet stoppen met aan de mensen te denken die ze vrijdagavond nietsvermoedend in de Gazastrook achterliet. “Het is een onwerkelijk contrast met de inspirerende week die wij hadden.”
Een hoopvolle boodschap
Ze vertelt over de bijzondere ontmoetingen met mensen in de Gazastrook. “We hebben onze harten bij elkaar uitgestort en gelachen en gehuild met elkaar. Ook bedachten we mooie strategieën om het leven van de Palestijnse jongeren te verbeteren en legden we bijzondere contacten. We deelden de hoopvolle boodschap van het Evangelie. Met pijn in mijn hart nam ik vrijdag afscheid, nietsvermoedend van de gruweldaden die enkele uren later zouden plaatsvinden”, zegt Antoinette, nog steeds verbijsterd.
Het is alsof de hele wereld zijn adem inhoudt en wacht op wat komen gaat
De nacht van vrijdag op zaterdag verbleef Antoinette op de Westbank, een bergachtig gebied ten oosten van Jeruzalem. “Zaterdagochtend werden wij opgeschrikt door het luchtalarm. Sindsdien is het geen minuut meer stil geweest in mijn hoofd”, erkent zij. “Het zijn niet alleen het luchtalarm, de bombardementen, de beschietingen en de F-16’s die mij onrustig maken, maar ook mijn hart en mijn gedachten die maar doorgaan. Zelfs de surrealistische stilte die er af en toe valt, brengt eerder onbehagen dan opluchting. Het is alsof de hele wereld zijn adem inhoudt en wacht op wat komen gaat.”
Verdriet om de situatie
Het niet weten wanneer Antoinette naar huis kan, maakt het er voor het thuisfront niet makkelijker op. “Ik ben trots op hoe ze het rooien met elkaar. Helaas worden zij nu ook betrokken in het offer dat ik breng door dienstbaar te zijn in de Gazastrook.” Het verdriet om de situatie waarin de Israëliërs, maar ook de Palestijnen waarvan zij is gaan houden, zich zo onverwachts bevinden, overheerst. “De verliezen zijn ontelbaar en ik vraag me doorlopend af: Waarvoor? Hoe kun je dit enorme lijden aan beide zijden rechtvaardigen tegenover de minimale winst die je hiermee denkt te behalen?”
Antoinette probeert continu in contact te komen met haar vrienden in de Gazastrook en is blij met elk berichtje dat zij van hen krijgt. “Ik ben zo bang dat het wegvagen van de Gazastrook als enige oplossing wordt gezien. Ik bid doorlopend om vrede, genade en een hemelse oplossing voor deze bizarre situatie.”
De tekst gaat verder onder de afbeelding
Het gevaar niet uit de weg gaan
Antoinette en haar vrienden beseffen dat het niet zonder reden is dat zij nog niet terug kunnen naar Nederland. “We zijn ervan overtuigd dat niets bij toeval gebeurt. We geloven dat God hier nog een taak voor ons heeft. Niet dat dit makkelijk is, nu mijn man en kinderen thuis bang zijn voor wat er met mij kan gebeuren.” Toch gaat Antoinette het gevaar niet uit de weg. “We zijn gisteren, tegen alle adviezen in, zo ver mogelijk naar de Gazastrook gegaan om te kijken of we iets konden betekenen voor de mensen die we daar hebben achtergelaten.” Verder dan waar de wereldpers stond opgesteld en het Israëlische leger bezig was zich klaar te maken voor een grondoffensief, konden zij echter niet komen.
“Als je heel diep in mijn hart kijkt, ga ik het liefst nu weer naar de Gazastrook om mijn handen uit mijn mouwen te steken en eerste hulp te verlenen.” Ze is als recoveryverpleegkundige in het ziekenhuis en in gevangenissen werkzaam. “Mij krijg je niet zo snel bang; ik ben wel wat gewend. Daarom wil ik in het ziekenhuis helpen, want ik hoorde al dat de lijken hoog opgestapeld in de ziekenhuisgangen liggen en het personeel handen te kort komt om alle gewonden te helpen.” Maar ook de Verenigde Naties kunnen de Gazastrook niet in voor humanitaire hulp. “Ik wacht op het moment dat we meer kunnen doen.”
We geloven dat God een taak voor ons heeft
“We zagen een constante stroom van F-16’s en de rook en het vuur van waar de bommen neerkwamen. Het dreunen van de tanks die richting de Strook rijden, de met kogels doorzeefde auto en het lichaam van een Hamas strijder op de straat geven het geheel een luguber beeld.” Ze krijgt beelden van de verwoestingen doorgestuurd van haar vrienden in de Gazastrook. “Ik krijg hier echt een error van in mijn hoofd; we houden van zowel de Israëliërs als de Palestijnen en beiden zijn nu in een vreselijke oorlog verwikkeld, waarin voornamelijk onschuldige slachtoffers vallen.”
Antoinette en haar team hebben vandaag tijdens gesprekken met de Nederlandse politiek aangedrongen op een humane oplossing. “We weten dat er vele stemmen opgaan voor het wegvagen van de hele Gazastrook, maar daarmee worden miljoenen onschuldige Palestijnen, die net als de Israëliërs in vrede willen leven, het slachtoffer. We houden ons hart vast voor de afloop van deze oorlog”, zegt Antoinette verdrietig.
Handen ineenslaan
“Als team worstelen we met moeilijke vragen”, geeft Antoinette toe. “Aan beide kanten van dit conflict hebben we te maken met mensen van vlees en bloed, mensen die fouten maken. We geloven dat Gods hart uitgaat naar alle mensen.” Dat is een lastige boodschap als het gaat om terroristen die zulke gruweldaden doen. “Wij geloven dat God niets liever wil dan dat mensen tot geloof komen en hun zondige leven achter zich laten. Ik geloof dat Hij dat ook voor Hamasstrijders wil.”
Op dit moment is het niet meer belangrijk wat je achtergrond of overtuigingen zijn
“De apostel Paulus uit de bijbel is daar het grote voorbeeld van”, legt Antoinette uit. “Hij ging ook achter Gods volk aan om hen te vernietigen”, legt ze uit. “Maar God liet hem letterlijk het licht zien, waardoor hij zich bekeerde en juist het Evangelie ging verkondigen. Dat kan Hij ook met deze terroristen doen. Bid daarom zonder ophouden voor hen. Op dit moment is het niet meer belangrijk wat je achtergrond of overtuigingen zijn; het is belangrijker om de handen ineen te slaan en te kijken wat we voor de slachtoffers kunnen betekenen.”
Licht in de duisternis
Antoinette gelooft dat Gods licht het felst schijnt op de donkerste plekken op deze aarde. “Ik hoop dat ik een klein kaarsje mag zijn in deze donkere wereld en stel mijn vertrouwen op God, wat er ook gebeurt. Ook als dat betekent dat ik dit land niet levend zal verlaten. Met deze reden heb ik dan ook bewust afscheid genomen van het thuisfront. Natuurlijk hebben we hier met elkaar om gehuild, ik ben niet alleen maar stoer en dapper. Het gaat tenslotte niet om een vakantiereisje naar Zuid-Frankrijk, maar om de reële kans om ontvoerd te worden of te sneuvelen in deze oorlog. Toch voel ik geen angst; ik mag weten dat God over mij waakt.”
Reageren
Haatdragende en/of respectloze reacties worden verwijderd.
Geschreven door
Rita Maris
