Bas: ‘Ik heb sinds de geboorte van onze kinderen plots angst voor de dood’

‘Fataal ongeluk op de A30.’

Mijn hart staat voor een halve minuut stil. Dat is waar Roos altijd rijdt! Ze antwoordt al anderhalf uur niet en neemt mijn telefoontjes niet op. Dus ben ik uit paniek naar 112-meldingen gaan kijken. Met stilstaand hart scroll ik door het nieuwsbericht, op zoek naar kenmerken van haar voertuig...

‘Gelukkig’ bleek de mobiel van Roos te zijn uitgevallen en ‘gelukkig’ was haar auto geenszins bij het ongeluk betrokken, maar het laat wel mijn angst zien. Plots heb ik – degene die zichzelf altijd totaal zelfstandig en onafhankelijk noemde – iets te verliezen. Ik word tegenwoordig alleen al bij het idee dat Roos nu door noodlottig ongeluk wegvalt kotsmisselijk. En heb al regelmatig 112-meldingen gecheckt. Weet pas sinds dit jaar dat daar überhaupt een site van is. Met liefde, het weggeven van je hart, komt bij mij blijkbaar ook de onvermijdbare angst voor de dood (van de ander).

Ik heb sinds de geboorte van onze kinderen plots een intens besef ontwikkeld dat alles ooit stopt. Dat leven niet zo vanzelfsprekend is als het altijd voelde. Dat het nog jaren goed kan gaan met mijn kinderen, ouders, zusje, vrienden of Roos, maar er ooit het bericht of een moment gaat komen met het onvermijdbare einde. Vroeg of laat. Of vroeg...

Als ik nu aan de families en geliefden denk van de ongelukkigen bij het fatale ongeluk op de A30, dan scheurt mijn hart. Zij worden plots uit de heerlijk kabbelende sleur getrokken met het gitzwartste bericht dat je kan bedenken. Plots is het normaalste van het leven, het leven zelf, niet zo gewoon meer. Alle liefde en kracht voor hen vandaag.

Het is eigenlijk superbijzonder dat je dit leest. Dat jij leeft. Dat je ouders – hopelijk – leven. Dat je kinderen/partner/vriend(in)/collega/familie leeft. Dat de liefde leeft. Laten we dat vandaag vieren. Niet nadenken over de mogelijke dood, maar dankbaar (proberen te) zijn voor wat er nu is en is geweest.

Het mooiste van het leven is het leven zelf.