Ben ik een kind van antivaxers?

Het werkje was in 1978 verschenen, naar aanleiding van de polio-epidemie. De schrijvers braken een voorzichtige, maar heldere lans voor vaccineren in een tijd dat er in bevindelijke kringen veel verzet was tegen inenten. Beide hoogleraren heb ik toen een aantal keren geïnterviewd over het thema ‘vaccinatie en Gods voorzienigheid’.

En dat als kind van antivaxers. Mijn broertje, zusje en ikzelf werden niet ingeënt. Religieuze bezwaren speelden een rol, maar vooral het feit dat veel mensen ziek waren geworden of zelfs overleden doordat ze tegen pokken waren ingeënt. Of althans, die verhalen gingen. Zou je je kind dan ook nog eens ziek maken om polio tegen te gaan?

Tot 1971. Dat was het jaar van (weer) een polio-uitbraak in een deel van de Biblebelt. Ik zie nog de vertwijfeling in de ogen van mijn ouders. “Hadden we maar…” De oplossing was overigens niet zo moeilijk. Iedere volwassene die niet gevaccineerd was, kon een suikerklontje krijgen. Op die leeftijd werkte zo’n klontje (met een vaccin) net zo goed als een vaccin dat ingespoten was.

En zo geschiedde. In die tijd werd er in de media heel neerbuigend gedaan tegenover ouders die hun kind niet lieten inenten. Het is zelfs de aanzet geweest tot de oprichting van het Reformatorisch Dagblad. Veel later zouden mijn ouders hip zijn geweest, want onder invloed van macrobiotici, bomenknuffelaars en veganisten werd vaccineren (opnieuw) verdacht. Waarom zou je kinderen eerst ziek maken om weerstand op te bouwen? Alsof ik mijn ouders hoorde.

De cirkel is dus rond. Ben ik nu een kind van ouders die hun tijd ver vooruit waren? Of zijn antivaxers hopeloos naïef? Toen mijn vrouw en ik onze kinderen kregen, hebben we ze – zonder enige gewetensvroeging – de DKTP-prikken laten geven. Tot grote tevredenheid van onze ouders.