Martine is een weekend weg om te rouwen om haar moeder: ‘Om te huilen, stil te zijn’

Ik ben een lentekind. Geboren in mei. Ik hou niet van donker en kou, van naar binnen keren en verstillen. Ik word blij van een groene wereld, waar de zon schijnt en het warm is. Dus als het donker en koud is dan ‘dans ik het liefste de zon op’, steek mijn halve huis in de fik met kaarsjes en richt ik me op zaken die me afleiden van de donkerte om me heen.

Ik ben wat vertrouwder met naar buiten keren dan naar binnen. Meer met de zon opzoeken dan het donker van de nacht. Meer met de lente en de zomer dan de herfst en de winter. Toch heeft elk seizoen zijn waarde die onmisbaar is voor groei. Een boer kan niet oogsten als hij niet eerst heeft gezaaid.  

Zoals Prediker zo mooi schrijft: Voor alles wat gebeurt is er een uur, een tijd voor alles wat er is onder de hemel. Er is een tijd om geboren te worden en een tijd om te sterven, een tijd om te planten en een tijd om te rooien. (Prediker 3:1 en 2 uit de Bijbel.)

• Column Martine: ‘Mama, ik rouw steeds meer van jou’

  Klik hier

Volwassenwording

Het ritme van de seizoenen geeft ons mooie richting voor onze persoonlijke ontwikkeling en volwassenwording. Wij kunnen ons karakter niet vormen, ons niet ontwikkelen, als we niet ook bereid zijn om vertrouwd te raken met wat de seizoenen van ons vragen. Groeien gaat niet zonder ongemak, angst en pijn. Je hebt periodes te verduren dat het lijkt of er niets gebeurt, dat al je inspanningen op niets uit lijken te lopen, periodes waarin je los moet laten, afscheid moet nemen van mensen of werkzaamheden, gezondheid of relaties. Elk seizoen heeft zijn specifieke kwaliteit en taak.

De rust die de winter met zich meebrengt is bijvoorbeeld noodzakelijk om vervolgens weer in te kunnen zaaien en uiteindelijk te kunnen oogsten. Als wij onszelf maar voortjagen en nooit ergens rust nemen kunnen er geen nieuwe dingen geboren worden. Dan blijven we innerlijk onrustig en verdeeld en putten we onszelf uit.

Vaak komen mensen in therapie als ze een herfst- of winterseizoen ervaren. Als iets in hun leven niet meer lukt, of letterlijk is doodgegaan. Een scheiding, een ontslag, een sterven, conflicten, innerlijke onrust, burn-out. En natuurlijk willen ze dan niets liever dan dat het weer lente of zomer wordt, dat er weer leven komt, nieuwe energie, een andere baan of relatie… Het oude achter je laten en iets nieuws beginnen.

Liefst zonder al te veel inspanning en ook een beetje snel graag. Hier speelt ook de tijdgeest mee. In onze samenleving is er een behoorlijk overwaardering van de lente en de zomer, alles moet snel, je moet vooral vooruit, genieten, presteren. En als er iets is wat niet zo lekker loopt dan grijpen we naar quick fix oplossingen.En ook super logisch dat we daarnaar verlangen. Ik moet me er ook echt toe zetten en voor kiezen om me toe te wijden aan mijn pijn en verdriet. Dat wil je uit jezelf niet, je wilt niet voelen wat pijn doet, je wilt geen ongemak of verdriet onder ogen komen.

Plek maken

Maar er kan niet iets nieuws ontstaan als er niet eerst plek is gemaakt voor wat verloren is gegaan. We zijn pas in staat om opnieuw heelheid te ervaren als we insluiten, aanvaarden wat gebroken is en onze tranen huilen om wat verloren ging. Daar is tijd, liefde en aandacht voor nodig.

Je kunt niet in de winter de planten uit de zwarte akkers trekken en roepen dat het voorjaar is. Die neiging ken ik maar al te goed. Ik heb maar weinig geduld, dat moet ik steeds opnieuw weer oefenen. Maar we mogen leren en samen onderweg zijn. Elkaar bij staan in de seizoenen die we door moeten maken en dan vasthouden aan Gods belofte: “Ik ben met je, alle dagen.” (Mattheüs 28:20 in de Bijbel.)

Men moet de dingen
de eigen stille
ongestoorde ontwikkeling laten
die diep van binnen komt.
Die door niets gedwongen of versneld
kan worden.

Alles in het leven is groeien
en vormt zich,
rijpt zoals de boom,
die zijn sapstroom niet stuwt
en rustig in de lentestormen staat,
zonder de angst
dat er straks geen zomer zal komen.
Die zomer komt toch!

Maar slechts voor de geduldigen
die leven alsof de eeuwigheid voor hen ligt,
zorgeloos,
stil en weids.

Men moet geduld hebben
met onopgeloste zaken in het hart
en proberen de vragen zelf te koesteren
als gesloten kamers
en als boeken
die in een zeer vreemde taal geschreven zijn.
Het komt erop aan alles te leven.
Als je de vragen leeft,
leef je misschien langzaam maar zeker,
zonder het te merken,
op een goede dag
het antwoord in.

Rainer Maria Rilke (1875-1926)