Column Martine: ‘Mama, ik rouw steeds meer van jou’
6 januari 2025 · 14:54
Update: 6 januari 2025 · 15:44
Niet eerder zag columnist Martine zo tegen de jaarwisseling op. Sinds het overlijden van haar moeder is alles hetzelfde, en tegelijk is niets meer hetzelfde. Ze vertelt over het gemis en de rouw waar ze doorheen gaat.
Het is 31 december 2024. Met een knoop in mijn buik word ik wakker. Niet eerder zag ik zo tegen een jaarwisseling op.
Het is nog maar kortgeleden dat ik het rouwlandschap binnenstapte – voor mij onbekend gebied. Oh, er is wel verlies geweest in mijn leven, en vanuit mijn werk weet ik gerust de piketpaaltjes te zetten die het rouwlandschap enigszins begaanbaar proberen te maken. Maar ik was niet voorbereid op de diepte van dit verlies. Er is een nieuwe mij. Eentje zonder moeder.
Tekst gaat hieronder verder.
Column Martine: De dag waarna je nooit meer kind zult zijn
En nu ga ik haar achterlaten in het jaar 2024. Het is maar een wisseling van dagen, maar het voelt voor mij als een loodzware overgang. Elke dag die nu gaat komen, is een dag in een jaar dat zij niet heeft gekend. 2025 gaapt mij aan als een nieuw soort liefde, waar ik nog helemaal niet aan toe ben. Ik wil geen nieuwe liefde, ik wil gewoon mijn moeder terug! Ik wil in mijn bed onder de dekens kruipen en terug in de tijd. Ik wil geen nieuw jaar waarin ik haar niet meer kan vinden.
Af en toe loop ik in huis rond en hoor ik mezelf zeggen: “Nou, vind ik het niet meer leuk mam, het heeft nu lang genoeg geduurd.” Alsof ze elk moment weer op kan duiken en gewoon weer aan de telefoon hangt. Soms sta ik bij de Albert Heijn voor het koelschap voor me uit te prevelen: “Mijn moeder is dood”, als een boodschap die ik steeds opnieuw van buiten naar binnen moet brengen, omdat het nog niet kan landen in mij.
Het doet me tegelijk goed om de diepte van dit gemis te kunnen voelen. Rouw is de achterkant van liefde. En ondanks dat mijn moeder allang geen deel meer uitmaakte van mijn dagelijkse leven en ik haar bemoeienis met mij ook maar slecht verdroeg, heb ik me kennelijk ook altijd nog geborgen gevoeld door haar aanwezigheid.
Rouw is de achterkant van liefde.
Ach mam, alles in jouw huis lijkt zijn adem in te houden tot je er weer bent. Je schoenen staan er nog, je badjas aan het haakje. De kleine potjes met geurtjes en smeerseltjes op het badkamerplankje. Je zakdoeken in het laatje. Geduldig lijkt alles zijn plek te behouden zodat je het straks als vanzelf weer zal vinden. En tegelijk is niets meer hetzelfde. De gordijnen hangen anders, de planten gaan dood en je koffiekopje op het aanrecht is verdwenen. Je bent nog overal en je bent nergens.
Ik probeer in de stilte het geluid te horen van je sloffen op de trap. En ik wacht op de vraag die vroeg of laat gesteld ging worden: wil er nog iemand koffie? Maar het blijft stil. Het tikken van de klok vertelt me van seconden die voortschrijden en je steeds verder van me verwijderen.
Ach mam, ik zoek je en ik kan je niet meer vinden. Ik laat je achter in 2024. Tot de dag dat we elkaar weer zullen zien. In welk jaar dat gaat zijn? Ik weet het niet. Ik wil het ook niet weten. Wat ik nu weet is dat elke dag in 2025 er eentje zal zijn zonder jou.
Mama, ik rouw steeds meer van jou.
Martine is getrouwd met Erwin en moeder van drie zonen in de jongvolwassen en puberleeftijd. Ze is werkzaam bij Spectrum: een therapie-, trainings- en opleidingsinstituut. Voor Eva schrijft ze over wat haar opvalt en bezighoudt in het leven.