'Bladebabe' Marlou van Rhijn open over haar sportcarrière

Marlou van Rhijn is geboren in Monnickendam zonder kuitbenen en met vervormde voeten. De doctoren zeiden dat ze nooit zou kunnen lopen. Op haar vijfde is haar rechtervoet geamputeerd en op haar elfde de linker.

Zwemmen

Toen Marlou twaalf jaar was ging ze zwemmen met school en merkte ze dat er een jongetje even snel als haar was. Dit was het moment dat Marlou van Rhijn ontdekte dat ze erg competitief is. Op veertienjarige leeftijd werd ze gescout voor het paralympisch zwemteam en op haar achttiende deed ze mee aan het wereldkampioenschap. In 2009 zwom ze een aantal nationale records. Hetzelfde jaar stopte ze met zwemmen, door gebrek aan motivatie. De focus op de trainingen veranderde en dat vond Marlou niet passen bij haarzelf.

Atletiek

Marlou zat, ondanks dat ze gestopt was, nog wel in een klas vol sporters. Hierdoor werd ze via, via gevraagd of ze interesse had te gaan hardlopen voor het Nederlandse paralympische atletiekteam. Na een trainingssessie was ze verkocht en koos voor het hardlopen. Pas na een half jaar op haar normale protheses te hebben getraind kreeg ze blades, want er was talent gevonden in Marlou. Vanaf toen maakte ze deel uit van het Nederlandse paralympisch team.

Londen 2012

Maar een paar maanden voor de paralympische spelen van 2012 in Londen vroeg Marlou of ze mee mocht. Ze ging mee naar het trainingskamp om te kijken of ze goed genoeg was. Ze trainde mee met het team. Toen ze een snelheidstest moesten doen rende Marlou alle andere meiden voorbij en was ze de snelste van het hele trainingskamp. Dus ze mocht mee naar de spelen. Op de 100 meter won ze zilver, iets wat ze ziet als een cadeautje omdat ze zich gefocust had op de 200 meter. Op deze 200 meter kwam ze wat langzaam op gang en vloog ze zelfs bijna uit de bocht. Maar desondanks haalde ze een voor een de sprinters voor haar in en won ze goud. Niet zomaar goud, want de tijd die ze neerzette was een wereldrecord.

Meest trots in Rio

Na Londen, de eerste keer een spelen meemaken voor Marlou, was Rio voor haar een opluchting omdat het gelukt was weer te mogen rennen. Op de spelen van 2016 in Rio won Marlou weer goud op de 200 meter maar dit keer ook op de 100 meter, die laatste met een paralympisch record. De medailles die ze haalde in Londen waren de mooiste, maar op die van Rio is ze het meest trots. Omdat ze daar heel lang naartoe gewerkt heeft.

Regels

Voor de paralympische spelen van Tokyo werden de regels voor de blades veranderd. De blades moesten 5 centimeter naar beneden. Dit zorgde ervoor dat Marlou met een hele andere tactiek en techniek moest gaan lopen. Iets wat niet bij haar paste. Toch probeerde ze zichzelf aan te passen aan de nieuwe blades. Bij een wedstrijd had ze het gevoel dat het van a tot z klopte. Helaas was de tijd die ze neerzette ronduit slecht omdat ze dezelfde techniek gebruikte als met de vorige blades. Hierna vroeg ze zich steeds vaker af voor wie ze het deed en of ze het misschien wel genoeg vond.