Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Blijvend overgevoelig voor babygehuil: PTSS na huilbaby

‘Vaak zoeken ouders uit zichzelf geen hulp voor deze psychische klachten’

Ben jij al jaren uit de kleine kinderen, maar breekt het zweet je nog steeds uit als je een baby hoort huilen? Dan is het goed mogelijk dat je PTSS hebt overgehouden aan jouw huilbaby. Psycholoog Robbert Houtman van ISAMU Psychologen in Amsterdam West, vraagt aandacht voor PTSS na een huilbaby en geeft EMDR aan ouders die hiermee te maken hebben (gehad).

Deel:
Robbert Houtman
Robbert Houtman.

“Het is niet voor niks dat in Guantánamo Bay een combinatie van slaapdeprivatie (het onthouden van slaap, red) en babygehuil als martelmethode is gehanteerd,” begint Robbert Houtman zijn verhaal. De psycholoog wil dat er meer aandacht komt voor de gevolgen van een huilbaby op ouders en kind en brengt dit onder de aandacht bij zorgverleners en ouders die hiermee te maken hebben. “Ouders die te maken hebben gehad met een huilbaby merken vaak dat zij gevoeliger zijn voor babygehuil, ook nadat de ergste huilperiode achter hen ligt. Dit kan ervoor zorgen dat het blijvend moeilijk is om je kind goed te troosten op momenten dat hij of zij overstuur is. Juist vanuit de hechtingstheorie is het erg belangrijk om je kind goed te kunnen troosten. De restklachten van een huilbaby zijn dus niet alleen nadelige voor ouders, maar ook voor het kind en zijn of haar verdere sociaal-emotionele ontwikkeling.”

Huilbaby

Er is sprake van een huilbaby als een baby gedurende drie weken, minimaal drie dagen in de week, drie uur per dag huilt. Een ‘normale’ baby huilt zo`n anderhalf uur per dag. Rond de leeftijd van zes weken bereikt een ‘normale’ baby een piek qua huilen, na dat moment neemt het huilen af.

Bij negentig procent van de huilbaby`s wordt er helaas nooit een oorzaak voor het vele huilen gevonden. Het kan bijvoorbeeld komen door een problematische zwangerschap of heftige bevalling, maar ook door lichamelijke, denk hierbij aan het KISS-syndroom, allergieën of intoleraties, onrijpe darmen, liesbreuk, reflux, spruw, of mentale factoren doordat er sprake is van bijvoorbeeld prikkelverwerkingsproblematiek door autisme of hooggevoeligheid.

PTSS

“Als ouders, lang nadat de babyperiode achter de rug is, gevoelig blijven voor babygehuil, is er sprake van traumadynamiek en dus van PTSS”, legt Robbert uit. “Door gevoelsherbeleving, kan het weer aanvoelen als ‘toen’. Hierdoor kunnen er opnieuw lichamelijke reacties optreden zoals bijvoorbeeld hartkloppingen, zweten of trillen. Vaak wordt deze diagnose gemist, omdat het om de wat subtielere klachten gaat. Veel psychologen vinden dat er alleen gesproken kan worden van PTSS als er sprake is van nachtmerries of intrusies (een soort visuele herbeleving, red). ”

EMDR is niet alleen effectief tegen hypergevoeligheid voor babygehuil, maar ook tegen schuldgevoelens, waarmee veel ouders van een huilbaby rondlopen

Robbert wil door middel van een bewustwordingscampagne zorgverleners en ouders ervan doordringen dat hoewel de klachten misschien subtiel zijn, de gevolgen wel degelijk ernstig kunnen zijn. “Vaak zoeken ouders uit zichzelf geen hulp voor deze klachten”, weet Robbert. Dat vindt hij schrijnend, want als er sprake is van een trauma kan EMDR snel verlichting brengen. “EMDR is niet alleen bijzonder effectief tegen hypergevoeligheid voor babygehuil, maar ook tegen schuldgevoelens of gevoelens van falen, waar veel ouders van een huilbaby mee rondlopen. Het niet behandelen van traumaklachten geeft op termijn vaak chronische klachten.”

Hooggevoelige baby

Wilma met haar dochters
Wilma met haar dochters.

Fleur, de jongste dochter van Wilma van Dijk, blogger op MamavanDijk.nl, was ook een huilbaby. Wilma herinnert zich de eindeloze maanden waarin haar jongste dochter ontroostbaar huilde nog als de dag van gisteren. “Uren wandelde ik met haar rond, terwijl ik mijn tranen probeerde te verbergen achter een veel te grote zonnebril. Mijn armen waren moe van het nachtenlang wiegen en de wallen onder mijn ogen werden steeds donkerder. Ik veranderde langzaam maar zeker in een hoopje ellende.”

De eerste dagen na de geboorte van haar dochter hoopte Wilma nog dat de vlotte bevalling de reden van het vele huilen was en dat het tijdelijk zou zijn. “Ik dacht dat haar nekje bezeerd was en met een behandeling het huilen zou stoppen, maar na een bezoek aan een chiropractor bleek deze hoop ongegrond; het huilen ging onverminderd door.”

Van ellende zijn we vaak ’s nachts in de auto gestapt, hopend dat ze eindelijk in slaap zou vallen

Geen behandeling sloeg aan en wat Wilma ook probeerde, niks hielp. “Ik besloot met borstvoeding te stoppen en over te gaan op flesvoeding.” Heel even leek dit te helpen en kon Wilma op adem komen. “Helaas was dit van korte duur, want al snel viel zij terug in haar ontroostbare gehuil. Ik heb wat door de woonkamer gewandeld met haar in mijn armen. Van ellende zijn we vaak ‘s nachts in de auto gestapt, hopend dat ze in slaap zou vallen tijdens het rijden. Als we dan stopten, omdat we zelf te moe waren om nog te rijden, begon het gehuil weer. We stonden machteloos en voelden ons radeloos. Als wij onrustig werden door het gehuil, had dat direct zijn weerslag op haar en werd zij nóg onrustiger. Het was een spiraal waar we niet meer uitkwamen.”

Reset

Na drie maanden werd Fleur ter observatie opgenomen in het ziekenhuis. “Ze moest helemaal terug naar de basis en werd in een donkere, prikkelarme kamer gelegd, zodat haar lijfje gereset kon worden. Eindelijk kwam zij tot rust en werd ze als het ware uit de vicieuze cirkel gehaald, waardoor ze oververmoeid en overprikkeld was geraakt. Ze werd alleen nog maar wakker voor haar flesjes.”

Eenmaal thuis moest Fleur voorzichtig leren wennen aan het normale dagritme van het gezin. “Elke keer als ze begon te huilen schoot elke vezel van mijn lijf terug in de overlevingsstand en ging ik op zoek naar een oplossing om het huilen te laten stoppen. De maanden van onophoudelijk gehuil waren mij niet in de koude kleren gaan zitten.” Later werd duidelijk dat Fleur hooggevoelig bleek te zijn en de prikkels om haar heen niet op de juiste manier kon verwerken.

Afsluiten

Inmiddels is Fleur vijf jaar en ligt deze zware periode al lange tijd achter haar. Ondanks dat het babygehuil Wilma niet onberoerd liet, kan zij dit hoofdstuk afsluiten. “Ik heb zelf nooit EMDR gehad, maar heb het wel overwogen; Ik geloof zeker dat dit voor veel ouders een oplossing is. Doordat ik er destijds niet zoveel vanaf wist heb ik er niet voor gekozen. In plaats daarvan heb ik veel gebeden. God heelde de wond, zodat ik gelukkig zonder pijn kan terugblikken op deze zware periode. Als christen mag ik weten dat we er niet alleen voor staan, hoe zwaar het soms ook is. Mijn Hemelse Vader staat boven alles, hoe machteloos ik me soms ook voel.”

Lees ook: Mirjam kreeg PTSS na haar traumatische bevalling

Geschreven door

Rita Maris

--:--