Coach voor kerkverlaters Inge Bosscha: ’Verwijt elkaar niet de pijn die ontstaat wanneer je niet meer hetzelfde gelooft'
Hoe kunnen kerkverlaters en kerkblijvers met elkaar omgaan?
“Ik heb als kerkverlater jarenlang geworsteld met thema's waarvan ik niet besefte dat anderen daar ook mee worstelden.” Een berichtje dat Inge Bosscha hierover vijf jaar geleden op Facebook postte, riep een enorme hoeveelheid reacties op.
“Wat me het meest raakte, was dat veel mensen aangaven hier met niemand over te kunnen praten. Het inspireerde me om een digitaal platform op te richten: dogmavrij.nl. Naarmate ik me meer in deze specifieke problematiek ging verdiepen, begon ik steeds meer thema’s te herkennen. Door ziekte ben ik niet in staat te werken, maar nu kan me als coach voor kerkverlaters zinvol inzetten.”
Eenzaamheid
“De problematiek die ik vooral tegenkom, is eenzaamheid en miskenning. Eenzaamheid, omdat er relatief weinig mensen zijn die én gelovig zijn opgevoed én dit geloof hebben losgelaten. Kerkverlaters voelen zich ook vaak miskend, doordat ze worden gezien als ‘ongehoorzaam’. Terwijl ze nog net zo oprecht als altijd het goede proberen te doen, alleen zijn hun inzichten over wat dit goede is, veranderd.”
“Dit geldt overigens ook voor kerkblijvers. Ook zij kunnen zich miskend en verraden voelen wanneer een gezinslid niet langer door dezelfde levensbeschouwelijke bril naar het leven kijkt. Ze voelen zich vaak onzeker, alsof ze gefaald hebben. En ze zijn bang dat anderen dat (stiekem) ook vinden. Er kunnen over en weer veel (onuitgesproken) verwijten bestaan. Bemiddeling is dan ook één van de dingen waarvoor men mij regelmatig inschakelt.”
Het verdriet om het wegvallen van een gezamenlijke levensovertuiging is iets dat alle betrokkenen delen.
Taboe
Dat het een ingewikkeld onderwerp is om over te praten, begrijpt Inge maar al te goed. “We willen het graag goed hebben samen. Daarvoor kiezen we (onbewust) bepaalde strategieën. Zo zal de één zwijgen over moeilijke en pijnlijke dingen om de sfeer goed te houden, terwijl de ander juist wil praten. Dat botst. Als iedereen zich prettig voelt bij zwijgen, hoeft er geen probleem te zijn. Het wordt lastig als degene die wil praten te maken krijgt met mensen die liever om de hete brij heen draaien. Daarnaast mist men soms simpelweg de tools om het gesprek aan te gaan om pijnlijke zaken bespreekbaar te maken.”
Stop met verwijten
Welke adviezen heeft Inge voor mensen die hiermee te maken hebben? ”Mijn belangrijkste advies is om niet te strijden over wie de juiste levensvisie heeft, maar om ruimte te creëren voor meerdere visies naast elkaar. Dat betekent niet dat je het (een beetje) eens moet zijn met de ander of dat je het niet meer erg vindt dat de ander een andere visie heeft. Het betekent dat je de strijd opgeeft en beseft dat de ander - net als jij - probeert te leven op een goede manier.”
“Vaak krijgt de kerkverlater (onbewust) de schuld van de ontstane frustraties en het verdriet. Immers doordat diegene anders ging denken, begonnen de problemen. Men vergeet dan dat degene die de kerk of het geloof loslaat dit niet voor de lol doet, maar vaak een dringende noodzaak ervaart om deze pijnlijke stappen te zetten. Het verdriet om het wegvallen van een gezamenlijke levensovertuiging is iets dat alle betrokkenen delen. Het helpt wanneer je elkaar deze pijn niet verwijt.”
Inge heeft een YouTube kanaal met korte filmpjes met do’s en dont’s over communicatie tussen kerkblijvers en kerkverlaters:
Tekst: Annemarie van den Berg-Nap
Beeld: Unsplash
