'Er is geen simpel recept voor een goed leven'
Column van Elbert Smelt
Nóg een schoolsluiting en een buikgriepvirus, inclusief beddengoedverwisselavonturen in het holst van de nacht, brachten mij tot het randje van de wanhoop.
Vaak denk je bij nare dingen dat je de enige bent, maar dat blijkt niet zo te zijn. Massaal zijn we het zat. Beu. Klaar mee. De oplossing? Ik ging superheilzaam zitten internetten op zoek naar zonnige vliegvakanties. Ik heb al in geen tijden in een stalen vogel door de dampkring gesjeesd. Wat mis ik dat! Even geen bereik. Even loskomen van deze aardkloot. Uitzoomen. Letterlijk.
Ik weet niet wat dat is, maar het helpt me altijd ontzettend om uit zo’n beslagen vliegtuigraampje naar de almaar kleiner wordende Madurodam-wereld te staren. Ineens lijken onze aardse beslommeringen en ‘problemen’ kleiner en overzichtelijker. Het duurt nooit lang of ik pak een schrijfblok of laptop en reflecteer er, kilometers boven de aarde, hemels op los. De mooiste liedjes ontstaan. De beste brieven aan Linda. Alles. Uitzoomen.
Maar hoe doe je dat klimaatneutraal? Het leven is een hele kunst. En een kunstenaar neemt van tijd tot tijd afstand van z’n werk om het te beschouwen. Hoe verval je niet in zwart-witdenken? Hoe voorkom je dat je in een echokamer zit en alleen maar mening-bevestigende dingen hoort en leest? Hoe ga je om met massa’s informatie die op je worden afgevuurd? Hoe blijf je geestelijk en lichamelijk gezond? Hoe blijf je een beetje hoopvol en positief in een tijd waarin je moet speuren naar sprankjes licht?
Poeh, ik vind dat echt niet makkelijk. En ik ontdek steeds dat er geen simpel recept is voor een goed leven. Wel ontdek ik de waarde van ‘samen’, juist in een tijd waarin we op afstand moeten blijven. En ik kom uit bij de waarde van bidden. Want is dat niet hetzelfde als uitzoomen? Hoe anders vind je vrede?
Lees ook: 'Ik ben nog getrouwd, maar niet meer in dit leven'
Marjolijn van Heemstra, van de podcast Stadsastronaut, zegt zo mooi dat we allemaal ruimtevaarders zijn. We zeilen met een rotgang al draaiend door de ruimte op een tere bleek-blauwe stip – de aarde. En alles is op een minutieuze manier verbonden. Het grote en het kleine. Misschien is ín de hoogspanning gaan staan tussen het supergrote (God!) en het supernormale en kleine (onze dagelijkse beslommeringen) wel de ware kunst van het leven. Deed Jezus ook niet zoiets?
Geschreven door
Elbert Smelt, gastauteur
