Column Gerrianne: ‘Zijn het mijn hormonen die maken dat alles zo gebroken lijkt?’

Dit jaar was, mijns inziens, hard toe aan een beetje Advent. Nu had ik daar niet per se allerlei geestvervulde redenen voor. Rond Kerst komt de baby en dus begin ik in zo’n zwaargewichtige fase te komen dat zelfs de gedachte aan het geweld van een bevalling een aantrekkelijk scenario wordt. Daarnaast geeft het begin van de decembermaand een excuus om ons, toch nog wel een beetje onwennige Spaanse huis, vol te stoppen met sfeer en thuizigheid. Of misschien zie ik simpelweg uit naar het einde van ons meidenopvangtraject, omdat mijn nesteldrang stiekem de hut wel even voor onszelf wil hebben.

Toch bleek Advent niet alleen broodnodig vanwege een hoger kaarsengehalte in de vensterbank; er zijn nog een paar andere schemerige hoekjes die wel wat verlichting kunnen gebruiken. Op het nieuws zie ik beelden van rijen en rijen met vluchtelingen voor hoge hekken van prikkeldraad, ingesloten van voren en van achteren. Huilende baby's met hongerbuikjes en wanhopige moederogen. Volgeladen IC’s en eenzame doden. Elk kledingstuk dat ik in de winkel koop schreeuwt me toe dat ík niet degene ben die hier de hoogste prijs voor betaal en bij weer een volle vuilniszak voel ik de aarde onder mijn voeten kreunen. Veel van de berichten uit ons thuisland klinken verward en eenzaam, mensen aan hun eigen eindje van de kloof in visieverschil, niet wetend hoe te overbruggen. En als klap op de vuurpijl zijn de tienermeiden binnen onze eigen muren op hun jonge leeftijd al zo beschadigd en gemangeld, dat het bij vlagen lijkt alsof we niets anders doen dan bakken water naar de zee dragen. Dan vraag ik me af: Zijn het mijn hormonen die maken dat alles zo gebroken lijkt of worden de barsten daadwerkelijk dieper?
 

Advent

En toen kwam Advent. De eerste dag staat m’n insta-feed, drukbevolkt met brave gristenen, vol met kerstachtige bijbelteksten. Het veroorzaakt een amper merkbare rimpeling in de grijze drukkende schemer. Maar in de dagen die volgen kruipen de woorden langzaam naar binnen. Als een verre echo van hoop. Een stille belofte; fluisterend in de onrust. ‘Shhh, wees maar niet bang. Dit is niet het einde van het verhaal. Kijk vooruit, daar in de verte. Zie je het? Ik weet dat het koud is, maar trek je er niets van aan; de zon komt straks weer op. Het licht wint.’

En dan zomaar klaart het op vanbinnen. Durf ik weer voluit te verwachten voor een nieuw mensje in mijn buik en hoe het dapper leven zal. Kijk ik naar ons lieve Nederland en zie ik verhalen van verbinding, humor en broederschap. Omarm ik opnieuw de dwarse dwaze wezens in ons huis en laten we de muren bulderen met tieneriaanse muziek waar mijn oren van klapperen en die onze veel te grote kerstboom op zijn dunne stammetje doen trillen. Dan zomaar zie ik Leven.

Gloria voor leven temidden van de chaos. Rechtop staan tussen de ruïnes. Dansen op de vulkaan. ‘Het volk dat in donkerheid wandelt’. Gloria in Excelsis Deo, jankt en lacht ons hart. Want het licht. Oh, dat Licht. Het wint, aan het einde, altijd.