Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Columnist Martine leerde een les in gastvrijheid: ‘Onze fietstassen werden nog even volgestouwd met fruit en dadelkoekjes’

Martine is getrouwd met Erwin en moeder van drie zonen in de jongvolwassen en puberleeftijd. Ze werkt als ervaringsgericht therapeut bij een praktijk voor bewustwording, zingeving en creativiteit. Voor Eva schrijft ze over wat haar opvalt en bezighoudt in het leven.

Deel:

Augustus 2023. We zijn net thuis na een heerlijke vakantie in Spanje en fietsen op een warme avond even naar de school van mijn man om wat op te halen. Er zijn wat kinderen op het schoolplein aan het spelen en terwijl we met hen aan het kletsen zijn, komt de moeder van één van de kinderen aanlopen. Het is een Syrische vrouw die geen woord Nederlands spreekt, maar ons binnen 2 minuten – met wat ondersteuning van haar zoon – uitnodigt voor thee of koffie.

Mijn eerste gedachte – niet zo leuk maar wel eerlijk – is: ‘Kak, daar gaat mijn Netflix-avond, daar had ik me nou zó op verheugd’. Tegelijk vind ik het een super lief gebaar en ik vertel haar dat we graag thee met haar drinken. Ik zie aan de reactie van de vrouw hoe goed het haar doet en ze rent bijna naar huis om een kwartier later terug te komen met een dienblad vol kopjes thee en zelfgebakken dadelkoekjes.

Mijn eerste gedachte is: kak, daar gaat mijn Netflix-avond

En zo zitten we zomaar op een warme avond op een schoolplein met een wildvreemde vrouw koekjes te eten. Als de man van de vrouw even later thuiskomt wordt hij luidruchtig gesommeerd door zowel moeder als dochter en zoon om zich bij ons te voegen en hij komt met een krukje onder zijn arm en ladingen fruit bij ons. Ik heb mijn dadelkoekjes net doorgeslikt en maak me enige zorgen over het feit hoe onbeleefd het over komt als ik nu geen fruit neem, maar ik gebaar toch maar naar mijn buik om aan te geven dat ik écht vol ben.

Na een paar minuten realiseer ik me dat ik hier zit te praten met een gezin wat indirect de val van het kabinet heeft veroorzaakt. Ze zijn gekomen in het kader van gezinshereniging. Hun oudste zoon was al hier, de rest van het gezin is nu acht maanden in Nederland en ze wonen met het hele gezin in een piepklein huisje in één van de armste wijken van Amersfoort.

De vrouw moet huilen als ze vertelt over de oorlog en haar zieke moeder

De vrouw moet huilen als ze vertelt over de oorlog, haar zieke moeder, haar zussen en broers die zijn achtergebleven in Syrië. Ze mist haar familie vreselijk. Ook het werk is een zorg. Beiden hadden in Syrië een goede baan. De man is begonnen met Nederlandse les in de hoop dat hij zo snel als mogelijk toch iets van werk mag gaan doen. Trots vertelt hij dat hij zijn diploma mee heeft kunnen nemen in de hoop dat het hier nog van waarde zal zijn en hij glundert als hij spreekt over zijn werk als verpleger. Met dezelfde trots gebaart hij naar zijn vrouw dat zij een lerares is en in Syrië lesgaf aan kinderen. Twee mensen die in hun eigen land status hadden, een leven hadden opgebouwd en hier opnieuw moeten beginnen in een schoolklasje voor Nederlandse les.

Daar zit ik dan. Wat zal ik eens vertellen? Dat ik net drie weken op vakantie ben geweest in Spanje? Dat we overwegen om Spaanse les te nemen omdat het zo leuk is dat je je tapas in het Spaans kan bestellen? Of dat we vorig weekend met de hele familie bij elkaar zijn geweest? Dat het wel even gedoe was om te kiezen met welke auto we op familiebezoek zouden gaan? Dat mijn kinderen allemaal een eigen kamer hebben en dat we dan ook nog twee kamers over hebben in huis? Dat we kunnen gaan en staan waar we willen, ons werk kunnen plannen en dat we geen zorgen hebben over huis, veiligheid, gezondheid of familie?

Daar zit ik dan. Wat zal ik eens vertellen? Dat ik net drie weken op vakantie ben geweest in Spanje?

Ik val stil. Ik voel me zowel beschaamd als ook diep ontroerd door de intensiteit van het levensverhaal dat zich hier in een paar minuten tijd ontvouwt. Een confronterende clash tussen twee totaal verschillende werelden.

Dan is het tijd om afscheid te nemen. We stappen op onze fiets, nagezwaaid door twee mensen die hun hart en huis voor ons hebben geopend en onze fietstassen nog even volgestouwd hebben met het fruit en de overige dadelkoekjes. Alsof wij iets tekortkomen… Ik voel me nederig onderwezen in de betekenis van gastvrijheid en vriendelijkheid. En ik neem me plechtig voor binnenkort een avondje Netflix in te ruilen voor een bezoekje aan dit gezin. 

Hoog tijd dat ze kennis maken met stroopwafelcake.

Geschreven door

Martine Luchies

--:--