Laatste column Martine: 'Waarom er moed nodig is om te kiezen voor bloei'

Vier jaar geleden begon onze reis. Ik weet nog goed hoe ik haar uit de wachtkamer ophaalde. Een grijs muisje, weggedoken in een hoekje, met één bil op de stoel. Ruimte innemen was letterlijk en figuurlijk een onmogelijke klus. Met haar hele houding straalde ze uit: let maar niet op mij. En in de onderstroom het onbewuste en onuitgesproken verlangen: ZIE MIJ ALSJEBLIEFT! 

Diepste angsten

Het duurde zes sessies voor ze zelf thee durfde te pakken. Het dubbele aantal sessies voor ze me wat langer in de ogen durfde te kijken. De reis was zwaar. De weg naar herstel en heling verloopt doorgaans langs diepe dalen. We moeten onze wonden en diepste angsten onder ogen komen om vanuit een onbewuste staat van zijn toe te groeien naar meer bewustzijn en keuzevrijheid. We willen wel graag dat de dingen anders worden in ons leven, maar de moedeloosheid, radeloosheid en diepe angst die we dan tegenkomen willen we natuurlijk niet.

Als we onder het ijs terechtkomen, zwemmen we instinctief richting het licht, maar de redding is te vinden door naar het donker toe te zwemmen. In onze innerlijke processen werkt het net zo. Je moet onder ogen komen wat je niet wilt zien en je moet voelen wat je niet wilt voelen.

Afwijzing en onzekerheid liggen diep opgeslagen in het lijf.

Meerdere malen heeft ze op het punt gestaan om ermee te stoppen. Oefenen met nieuw gedrag roept angst op. De kindslimme oplossing van ooit, zich aanpassen en onzichtbaar maken, werkt in haar volwassen leven niet meer, maar het nieuwe gedrag is nog niet eigen. Dat is een angstige tijd, tussen het oude en het nieuwe. Daar weet je de weg niet. Dan wil je het liefst terug, naar wat vertrouwd en veilig was. Maar daar is de groei niet te vinden.

Risicovolle onderneming

Vier jaar later zit er een vrouw tegenover mij die goed contact kan maken. Die zichzelf gerust kan stellen als ze bang is. Die weet heeft van haar kwaliteiten en valkuilen. Zich niet langer onzichtbaar maakt, maar zich laat horen en zien. Ooit een levensgevaarlijke actie, want voor je het weet word je afgewezen. Het is nu nog steeds een risicovolle onderneming, maar gedragen in een volwassen lijf.

• Columnist Martine heeft last van brainfog: ‘Ik dacht dat lijstjes me zouden redden, maar niets is minder waar’

  Columnist Martine heeft last van brainfog: ‘Ik dacht dat lijstjes me zouden redden, maar niets is minder waar’

Geen sprookjesverhaal. Het is en blijft hard werken. Afwijzing en onzekerheid liggen diep opgeslagen in het lijf. Soms is er maar één blik of beweging nodig die het oude verhaal wakker maakt. Dan kan je voor je gevoel zo weer terug bij af zijn. Maar weet hebben van een nieuwe weg en ernaar terug kunnen keren is de winst. Je bent niet terug bij af, je bent gewoon even weer de weg kwijt. Zoals we allemaal met regelmaat de weg kwijt zijn. Keer terug. Keer terug.

Afscheid

Bij het afscheid geef ik haar een aantal bloembollen die voor een deel nog in de knop zitten en voor een deel aan het openbloeien zijn. Het staat voor mij symbool voor haar proces. Daarbij een gedichtje van Anais Nin: ‘Toen kwam de dag dat het risico om opgesloten in de knop te blijven zitten, groter was dan het risico om te bloeien.’ Ik zwaai haar uit. Onder de indruk van haar reis. Dankbaar dat ik gids en getuige mocht zijn.

Met deze column neem ik ook afscheid. Het is mijn laatste column voor Eva. Ik heb met plezier en ook geregeld met enige deadlinestress mijn verhalen mogen delen. Dank voor de vele mooie reacties die ik heb mogen ontvangen. Op andere plekken schrijf ik verder. Je kunt me onder meer volgen via Spectrum op spectrum13.nl. Een goeie reis gewenst. Ieder op zijn of haar eigen plek. Wees gezegend.