Na jaren voor­be­rei­ding wonen David en Mieke eindelijk in Suriname: ‘We voelen ons steeds meer thuis’

Als we David en Mieke videobellen rond lunchtijd, is het daar nog vroeg in de ochtend. Dochtertje Fien kruipt op schoot en kijkt af en toe mee. Op de achtergrond klinkt een vogel: “Een kolibrie, die zagen we vanmorgen ineens in de tuin. En je hoort vast ook af en toe een auto of vrachtwagen langsrijden.” Het gezin woont in een buitenwijk van Paramaribo, de hoofdstad van Suriname. “We hebben genoeg voorzieningen in de buurt, al gaan de meeste dingen hier net even anders”, vertelt Mieke. “De eerste dag bood een collega van David aan om mee te gaan naar de supermarkt. Je kan hier bijvoorbeeld niet pinnen. Dus ik loop nu weer met bergen cash op zak – dat deed ik in Nederland nóóit.”

Ook aan het klimaat moeten ze wennen. “Het is hier altijd warm, en een stuk vochtiger. Van al onze boeken zijn de blaadjes kromgetrokken. En –” wijzend naar de bank waar ze op zitten – “deze bank uit Nederland is gaan schimmelen. Gelukkig is-ie al oud.”

Tekst gaat hieronder verder.

• Junglepiloten - Verhalen van hoop

  Klik hier

Dagen onderweg

In april is het gezin hier aangekomen, en inmiddels heeft David zijn eerste maanden als piloot erop zitten. “MAF heeft als motto: ‘Help, hope and healing’”, vertelt David. “We bevoorraden mensen, vervoeren artsen en zendelingen, en doen ambulancevluchten. Vorige week vlogen we bijvoorbeeld artsen naar een gebied dat moeilijk te bereiken is. Zij blijven daar dan een dag of langer.”

Laatst heeft David ook zijn eerste zelfstandige ambulancevlucht gevlogen. “Een mevrouw die buitenaf woont, moest naar het ziekenhuis in de stad. Het was geen acute spoed, maar wel een kwestie van uren. Zonder vliegtuig zou je dagen onderweg zijn.”

Nú is het moment

David en Mieke hadden een goed leven in Zaandam, met allebei een fijne baan en drie kinderen. Toch hadden ze het verlangen om naar het buitenland te gaan. Mieke, die met jongeren werkte, wilde altijd nog eens de zending ingaan. David werkte als scheikundig onderzoeker, maar is zijn hele leven al gek op vliegen. “Maar om daar echt iets mee te gaan doen, voelde als een te grote stap.”

Doen we de nog de dingen die we leuk vinden, en die God van ons vraagt?

Tot ze negen jaar geleden tijdens de zomervakantie voor hun tent in Frankrijk zaten. “We hadden een soort jaarlijks reflectiemoment: doen we de nog de dingen die we leuk vinden, en die God van ons vraagt? Ineens realiseerden we ons: áls we nog eens een avontuur willen aangaan, dan is dit het moment.” Hun kinderen Sam, Tijn en Roos waren tieners.

Ze hadden al eens eerder voor Davids werk in Frankrijk gewoond, en dat was goed bevallen. “We hebben het idee dat God dit verlangen in ons heeft gelegd. Niet iedereen wil zo’n avontuur aangaan, en dat is ook goed. Mensen zijn soms geneigd om mensen die vertrekken, op een voetstuk te zetten. Maar we zijn maar een radartje, en we geloven dat God voor iedereen een plek heeft. We hebben de mensen in Nederland juist keihard nodig – ons thuisfrontteam is superbelangrijk, en we hebben een trouwe gebedsgroep om ons heen.”

Vliegopleiding

Iets met zending en vliegen – algauw komen David en Mieke bij organisatie MAF uit. “We hebben ze gewoon gebeld met de vraag of we eens langs konden komen. We stonden er heel open in: als het niets wordt, dan zoeken we gewoon verder.”

David: “MAF is gericht op het evangelie brengen, maar het is ook een nuchtere club die dingen heel goed regelt. Ze doen heel praktisch iets voor God, via vliegtuigen en bijvoorbeeld radioverbindingen in de jungle. Dat praktische sprak ons heel erg aan.” Op dat moment heeft MAF nog geen plek voor het gezin. David: “Maar ze gaven het advies dat ik wel alvast een vliegopleiding moest volgen. Toen maakte mijn hart een sprongetje natuurlijk.”

Tekst gaat hieronder verder.

• Anke woont met haar gezin in Tsjaad: ‘Er zwemmen letterlijk nijlpaarden in de rivier’

  Klik hier

Stoplichten

In september 2016 hebben ze het eerste gesprek met MAF, in december heeft David zijn eerste vliegles. Mieke: “We zijn het pad gaan bewandelen en kwamen onderweg veel ‘stoplichtjes’ tegen. Dat is ook hoe we Gods leiding willen ervaren. Zo moest David allerlei testen doen en examens halen voor zijn vliegopleiding.” David: “De directeur van de vliegschool in Teuge vertelde dat als je de veertig bent gepasseerd, het niet vanzelfsprekend is dat je alles nog kan. Er zijn ook genoeg medepiloten in de opleiding afgevallen. Ik was bloednerveus voor alle testen, maar het ging goed.”

En dan komt er ineens een groot stoplicht: Mieke, op dat moment 44 jaar, wordt zwanger. “Dat was een fantastische verrassing. Het is Gods plan, niet ons plan – dus ook de komst van Fien paste daarin. Maar op zo’n leeftijd weet je wel dat de kans op een afwijking groter is – in dat geval zouden de plannen veranderen.” In 2018 wordt Fien gezond geboren. En als het MAF-avontuur langzaam dichterbij lijken te komen, verandert de hele wereld door covid. “We hebben vaak genoeg gedacht: dit gaat nooit meer gebeuren.”

Tekst gaat hieronder verder.

• Mieke was zwanger van een nakomertje: ‘Dit kleintje groeit een beetje op als enig kind’

  Klik hier

Gods timing

En dan gaat in 2025 eindelijk het laatste stoplicht op groen. Een aantal jaar later dan gepland – dus ook met een andere gezinssamenstelling dan gedacht. De drie oudste kinderen, één getrouwd, twee studerend – blijven in Nederland. Roos is alleen de eerste drie maanden mee geweest, nu is ze weer thuis in Zaandam.

Mieke: “Dat we nu zo ver van onze oudste kinderen zijn, vind ik heel lastig. Gelukkig zijn er manieren om in contact te blijven, en er zijn genoeg mensen in Nederland die met ons meedenken. Fien groeit op als enig kind met broers en zussen. Het lot van een nakomer… Ik heb ook aardig staan brullen op het vliegveld toen Roos weer naar Nederland ging. Maar uiteindelijk is Gods timing de beste timing, dus het is goed zoals het is. Maar dat maakt niet alles makkelijk.”

Continu aan het zweten

Inmiddels zijn ze goed opgestart in Paramaribo. “We voelen ons steeds meer thuis. Gelukkig vindt Fien het ook heel fijn hier, dat helpt. In Nederland liep ze het liefst op blote voeten, ook buiten, en hier kan ze dat natuurlijk elke dag.”

Want ja, in Suriname is het altijd warm – nooit is het koeler dan 25 graden. “Je moet accepteren dat je continu aan het zweten bent. En we gaan vroeg naar bed, want die warmte is vermoeiend. Mieke: “Je bent ’s avonds niks meer waard. Als ik heb gestofzuigd, moet ik echt even gaan zitten voordat ik ga dweilen. Je doet alles ook langzamer. Iedereen fietst heel traag. Dat moet ook, anders ben je meteen vijf liter vocht kwijt.”

Je doet alles langzamer. Dat moet ook, anders ben je meteen vijf liter vocht kwijt.

David: “Dat alles langzamer gaat, merk je ook in de bureaucratie. Onze verblijfsvergunning is er nog niet. Toen we langskwamen om te vragen hoe het ermee stond, zeiden ze: ‘Oh, daar zijn we nog niet aan toegekomen.’ Dat is deze maatschappij. We hebben onze zorgen daarover losgelaten. En gelukkig denken collega’s mee, ook met het papierwerk.”

Juf Nederlands

Toen ze vertrokken wist Mieke nog niet wat zij zou gaan doen, maar zij heeft inmiddels werk gevonden op de internationale school van Fien. “Ik ga vrijwillig aan de slag als juf Nederlands. Leerlingen uit de bovenbouw kunnen dat als keuzevak kiezen. Ik heb altijd met jongeren gewerkt, het is mijn favoriete leeftijdsgroep. Dus ik denk dat het wel goedkomt. En Fien vindt het heel leuk dat ik ga lesgeven op haar school.”

Ambassadeurs van Jezus

Na een zoektocht hebben ze zich ook aangesloten bij een kerk. Religies zijn hier zichtbaarder aanwezig dan in Nederland, merken ze. “Er wonen veel hindoes in de straat, vanuit de woonkamer kijken we op een gouden koepel van een hindoetempeltje. Soms hangen er vlaggen bij, dat betekent dat ze een offer hebben gedaan. Je zit duidelijk in een omgeving waar meer gebeurt in geestelijk opzicht. We willen ze niet meteen bekeren, maar we zijn wel ambassadeurs van Jezus in deze maatschappij. We laten zien dat wij een andere achtergrond hebben.”

Hoelang ze in Suriname blijven, weten ze nog niet. Maar ook dat kunnen ze loslaten. Afgelopen Kerst deelde Mieke hun verhaal in Eva Magazine, waarin ze zegt: “Een mensenleven is niet statisch. Alle ervaringen die je opdoet, stomen je klaar voor iets groters.” En zo gaat het gezin vol vertrouwen en in gebed de toekomst tegemoet.