De baby van Marloes overleed vlak voor de geboorte

Baby overleden in de buik

Op Tweede Paasdag in 2009 voelde Marloes haar kindje al een tijdje niet meer bewegen en belde ze de verloskundige. “Zij hoorde alleen mijn hartslag en stuurde ons door naar het ziekenhuis. Ik dacht er geen moment aan dat het mis kon zijn. Maar al snel vertelde de gynaecoloog ons dat het kindje niet meer leefde,” vertelt Marloes. “Het voelde alsof onze wereld instortte. Ik vond het afschuwelijk om nog een dikke buik te hebben en tegelijkertijd te weten dat je kindje niet meer leeft. Het voelde erg onwerkelijk. We waren er klaar voor om vader en moeder te worden en ons kindje te verwelkomen. Alles was klaar: het kamertje, het bedje en de kleertjes. Maar alles was voor niets.”

Toen de baby was overleden, kon ik het mandje niet laten zakken

Op 16 april moest Marloes bevallen van hun kindje. “Het bleek een meisje te zijn. We gaven haar de naam Femke. Ondanks het verdriet waren we heel trots. We telden vingertjes en teentjes en verwonderden ons erover hoe volmaakt ze eruitzag,” zegt ze. “De volgende dag gingen we met z’n drietjes naar huis, maar zo anders dan we ons hadden voorgesteld. Femke lag in de kinderwagenbak naast mij op de achterbank. De dagen thuis waren heel waardevol. We legden Femke in het wiegje en familie en vrienden kwamen bij haar kijken. We kregen veel steun door Bijbelteksten, kaarten en steun van familie, vrienden en mensen uit de gemeente. We leefden in die dagen dicht bij God. Het geloof was ons enige houvast.”

Begrafenis

Marloes en Robert vonden het heel fijn om Femke deze dagen nog dicht bij haar te hebben. “De laatste avond zetten we Femke in haar rieten mandje bij ons op het nachtkastje, zodat ze dicht bij ons was. De ochtend van de begrafenis moesten we definitief afscheid nemen van Femke en het mandje sluiten,” legt Marloes uit. “Het moest, maar het gaat tegen al je gevoelens in. We wilden haar eigenlijk voor altijd bij ons houden. Mijn man en ik droegen Femke in haar mandje naar het graf. Samen met de begrafenisondernemer liet mijn man het mandje zakken. Ik kon dat niet. We legden haar in de aarde, maar wisten dat ze daar eigenlijk niet meer was. Alleen haar lichaam.”

We legden haar in de aarde, maar wisten dat ze daar eigenlijk niet meer was.

In de periode die volgde hadden Marloes en haar man een leeg gevoel. “We hadden onbeschrijfelijk veel heimwee naar ons meisje Femke. Het was overleven. We moesten de dagen doorkomen zonder een doel te hebben. Ons doel was een kindje krijgen en nu stonden we met lege handen. We waren vader en moeder geworden, maar het was niet zichtbaar voor de buitenwereld. Dat verdriet deed letterlijk pijn,” vertelt Marloes. “Het was een worsteling om door het verdriet te komen. Sommige dagen waren erg vreugdeloos en uitzichtloos. We hadden veel steun aan ons geloof. Soms konden we bijna niet meer geloven. Dan lazen we woorden uit de Bijbel en omdat het er stond, wisten we dat God er was. Als ik nu terugkijk naar de afgelopen tien jaar zie ik dat Hij ons nooit heeft losgelaten, we waren heel dicht bij Hem en Hij bij ons. Al zagen we dat toen niet altijd.”

Erkend

Na het verlies van dochter Femke, kregen Marloes en haar man nog twee dochters. “Dat geeft veel blijdschap en dankbaarheid, maar natuurlijk vervangen ze Femke niet. Er is een boek met de titel Altijd een kind tekort. Dat gevoel blijft. Het voelt nooit compleet. Nog altijd ervaar ik het gemis van Femke. Ik leerde ermee omgaan en het verdriet veranderde, maar het gaat nooit over. In mijn hart heb ik drie kinderen, maar er zijn er slechts twee zichtbaar. Dat steekt,” zegt ze. “Sinds begin 2019 kunnen levenloos geboren kinderen geregistreerd worden in de Basisregistratie Personen (BRP). Tien jaar na haar geboorte, op 16 april 2019, lieten we Femke bijschrijven in het BRP. Nu mag ze voor de wet bestaan. In ons hart bestond ze al die tijd al, dus in dat opzicht is er niets veranderd. Maar het is een fijn gevoel dat er nu drie namen in het BRP mogen staan in plaats van twee. Ze is erkend.” 

Op 9 november is Marloes te zien in het televisieprogramma Ik mis je. In deze aflevering gaat zij dieper in op het verlies van dochtertje Femke.

Marloes staat open voor contact met mensen die eenzelfde situatie hebben meegemaakt. Wil je doorpraten met Marloes? Stuur een berichtje naar eva@eo.nlt.a.v. Marloes. 

Lees ook: Huilen is een teken van kracht!