De les van de pizza

“Dat komt door Laurens”, verklaart de juf. Hij heeft in de klas uitgebreid verteld over zijn geboorteplaats Tapachula, in het zuiden van Mexico. Dat daar veel kinderen niet naar school konden gaan, sommigen op straat leefden of zelfs op de vuilnisbelt.

Hier in Spanje gaan Olivia en Laurens naar een privéschool. Die keuze hebben we gemaakt omdat we maar tijdelijk in Spanje wonen en zo kunnen ze later weer makkelijker in Nederland of een ander land bij een school aansluiten. Zo’n privéschool is natuurlijk behoorlijk anders dan een Nederlandse school, waar iedereen uit de wijk bij elkaar in de klas zit. En het feit dat kinderen op school gebruik moeten maken van het schoolontbijt, laat wel zien dat er in Nederland ook armoede is. Maar op een privéschool kun je er wel van uitgaan dat de leerlingen thuis niets tekortkomen. Dus praten over de rechten van het kind – en vooral over het feit dat het niet vanzelfsprekend is dat kinderen overal dezelfde mogelijkheden hebben – is belangrijk.

Ik kom goed voorbereid aan, om in de grote collegezaal mijn presentatie te houden. Als blijkt dat de collegezaal is omgebouwd tot examenhal, moeten we op het laatste moment toch in een krap klaslokaal. De tachtig kinderen zitten op de grond en de docenten op de tafels langs de kant. Het wordt steeds warmer en ik snap dat het lastig is om de aandacht erbij te houden. Gelukkig doet een fragment van een Metterdaad-uitzending het goed. Ik laat iets zien van een vrouw uit Zuid-Afrika die meer dan twintig kinderen in haar huis opvangt. De meeste kinderen vinden het indrukwekkend, maar er is ook een jongetje dat het maar geldverspilling vindt, zo veel kinderen in je huis. Een ander kind zegt dat zijn ouders maar geld moeten geven aan dit soort dingen, dat hoeven kinderen niet te doen.

Maar dan neemt Laurens het woord. Hij zegt dat je als kind ook echt wel iets kunt doen voor je medemens. Hij vertelt over een voorval in Mexico toen hij 4 was. We hadden ergens pizza gegeten en de overgebleven stukken namen we mee naar huis. Maar toen we bij een stoplicht moesten wachten, stonden daar drie broertjes; jongens van 3, 7 en 10 jaar oud. Ze stonden daar wel vaker en Olivia en Laurens wilden hun graag de pizza’s geven. De broertjes hadden zo’n honger, dat ze in de berm meteen alles opaten.

Ik ben trots op Laurens. Ook al was hij klein, hij heeft toen geleerd dat je kunt delen van wat je hebt. En dat is hij niet vergeten. Ik ben onder de indruk dat hij dit ook nog eens in goed Engels aan zijn klasgenoten durft te vertellen. Hij maakt meer indruk met zijn voorbeeld dan ik met mijn mooie presentatie.