De zon­dags­school-club

Recent zijn er wat nieuwe kinderen bij gekomen en het lijkt me leuk voor hen dat ze elkaar wat beter leren kennen. Dat geldt ook voor de volwassenen, maar om eerlijk te zijn, zie ik daar een beetje tegen op. Want wat zullen ze vinden van ons huis? Het eten? Onze manier van gastvrijheid? En wat voor mensen zijn het eigenlijk? Er is een nieuw Mexicaans gezin, waarvan ik in eerste instantie dacht dat de man misschien wel een gevlucht bendelid was, omdat zijn huid bedekt is met typische karteltatoeages. Maar hij blijkt de nieuwe theologiedocent van het seminarie te zijn. En dan is er het andere nieuwe gezin; hij is ook docent aan het seminarie, maar weggestuurd omdat hij een ketter zou zijn. Kortom, een gevarieerd gezelschap van Brazilianen, Mexicanen, Venezolanen, Spanjaarden en Nederlanders. Welgeteld één jongetje komt echt uit Madrid.

De verketterde dominee en zijn gezin hebben net hun intrek genomen in een ieniemienie appartementje in de buurt van het seminarie. Wel even anders dan wat ze gewend waren. Ik ben een beetje bang wat hij van ons fijne grote huis gaat zeggen. Als we uit de metro stappen, is hij meteen onder de indruk van onze wijk. “Prachtig hier”, zegt de man. “Eerst al zulke mooie appartementen, en dan nu die geschakelde woningen in Engelse stijl.” Oei, ik durf bijna niet meer verder te lopen, want de woningen waar hij het over heeft, zijn de kleine rijtjeshuizen in deze wijk.

Als we bij ons huis aankomen, is iedereen onder de indruk. Daarom leg ik maar uit dat deze woning niet van ons is, maar voor ons gehuurd wordt, en dat wij er dankbaar gebruik van maken. Als ze vervolgens horen dat we geen werkster hebben en alles zelf schoonmaken, zijn ze opnieuw onder de indruk, want veel mensen hebben wel een hulp in huis.

De kinderen duiken al snel het ijskoude zwembad in en de volwassenen raken aan de praat. Het eten valt in de smaak en de Mexicanen roepen verbaasd en enthousiast uit dat we nu vrienden voor het leven zijn, omdat ik hun nationale drank – Jamaica – van hibiscusbloemen heb gemaakt. Al snel zitten we te lachen om alle Spaanse versprekingen en misverstanden die er ontstaan omdat zowel de Brazilianen als wij het Spaans niet als moedertaal hebben. Zelfs de dominee uit het zuiden moet wennen aan het nette Spaans van Madrid, waarin doorklinkt dat de Madrilenen zich beter voelen dan die simpele zuiderlingen. De kinderen spelen de hele middag met elkaar en willen niet meer naar huis.

Als iedereen weg is, kijken Machiel en ik tevreden terug op deze middag. Ons doel is behaald, de kinderen hebben absoluut het gevoel dat ze bij de kerk horen. En voor de volwassenen was het ook geslaagd. Ook al is het een vreemde groep nieuwelingen uit verschillende landen en streken, we horen toch allemaal bij dit clubje.